Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Συνέχεια...



Είμαι σε παράξενη φάση. Ωραία φάση. Και δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτήν. Πάλι θα περιαυτολογώ, πάλι θα παινεύομαι. Όταν μιλάς για τα καλά που σου συμβαίνουν όλα παρεξηγούνται. Όταν μιλάς για επιτυχία όλα κατακρίνονται. Και δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να το γενικεύσω. Όπως κι'αν έχει το πράμα, είναι ωραίο να είσαι σημαντικός για κάποιους ανθρώπους, ακόμα κι'αν κάποιοι απ'αυτούς τη σημαντικότητά σου γι'αυτούς την εκφράζουν αρνητικά. Είναι ακόμα πιο ωραίο να είναι σημαντικοί και για σένα. Το ίδιο είναι λίγο δύσκολο. Άλλοι σ'αγαπάνε πολύ ενώ εσύ λιγότερο, άλλους τους αγαπάς πολύ ενώ αυτοί λιγότερο, γι'άλλους είσαι ο έρωτας της ζωής τους, γι'άλλους ο έρωτας της στιγμής, γι'άλλους το στήριγμα που χρειάζονταν εδώ και καιρό, γι'άλλους το ξύπνημα που δεν ερχόταν, γι'άλλες η φωτιά στο κορμί, η καταιγίδα στην ψυχή, η βροχή στα σκέλια, γι'άλλους σταθμός αναγέννησης, γι'άλλους ένας φίλος απλός, καλός, στο βαθύτερο μέρος της καρδιάς... Χαίρεσαι για ότι παίρνεις χωρίς να θες περισσότερο και προσπαθείς να δώσεις για να ευχαριστήσεις γι'αυτό που παίρνεις. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως και αυτοί και εσύ, όχι απλώς νοιώθετε καλύτερα μεταξύ σας αλλά νοιώθετε καλύτερα και μόνοι, και με τις σχέσεις σας με άλλους. Και φαίνεται. Σ'αυτά που γράφετε, σ'αυτά που λέτε, χαμογελάτε περισσότερο, γίνεστε καλύτεροι... Τέλος πάντων. Σίγουρα διάφορες μορφές, γνωστές κι'άγνωστες, σεριανίζουν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Και διάφορες φωνές. Αλλά περισσότερο εκείνο που μού'πε η μικρή 20χρονη. Τότε κολακεύτηκα. Τώρα? Μια χαρούμενη θλίψη με κατακλύζει όταν το σκέφτομαι. Ξέρεις, κάποιες φορές τα κύματα της ψυχής κλείνουν τ'αυτιά, μπλοκάρουν τη λογική, θες κάτι περισσότερο, ακόμα και όλα. Αρνείσαι πως μπορεί να μην είσαι τα πάντα για κάποιον όπως αυτός είναι για σένα, αρνείσαι πως μπορείς να είσαι σημαντική ενώ δεν είσαι η μοναδική. Ίσως κι'ανησυχείς πως θα χάσεις όλα αυτά που σου χαρίζουν τον παράδεισο. Είναι λογικό κι'ανθρώπινο. Γιατί στο κάτω κάτω να μην έχεις συνέχεια αυτό που θες, αυτό που σε ταξιδεύει, και να περιμένεις να'ρθει η σειρά σου? Κι'όσες απαντήσεις κι'αν έχω γι'αυτό, τίποτα δε μετρά όσο το συναίσθημα. Κι'αν καταφέρεις να το ανάψεις, δε μπορείς να το διατηρήσεις και στην ένταση που θες. Όχι το δικό σου. Αυτό πάντα μπορείς να το ελέγξεις αν θες. Το άλλο, της άλλης. Αν νοιώθει πως είσαι ο άνθρωπός της, όσο ειλικρινής κι'αν είσαι, θέλει να είσαι ο άνθρωπός της, όχι και ο άνθρωπός της. Η φύση είναι αναλλοίωτη. Κι'όσο κι'αν ξέρω πως η επιτυχία δύσκολα διαχειρίζεται και ακολουθείται απ'την αποτυχία, έστω και στιγμιαία, άλλο να το ξέρεις, κι'άλλο να το ζεις. Ευχή μου? Η συνέχεια. Όλων μας. Είτε αυτό σημαίνει διάρκεια, είτε σημαίνει με κάτι, κάποιον, κάποια καινούρια. Γιατί η ζωή υπάρχει όταν συνεχίζεται, κι'ας διαρκεί...