Τόλμησε να ζήσεις...

'Γιατί ενώ υπάρχει πληθώρα γυναικών υποψηφίων οι γυναίκες ψηφίζουν τους άντρες?' ρωτήθηκε η γυναίκα υποψήφιος. Κι'ας ξέρω την απάντηση. 'Επειδή ο αριθμός υποψηφίων γυναικών στα ψηφοδέλτια καθορίζεται διά νόμου' ήταν η απάντηση. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Το πρόβλημα είναι πως οι άντρες υποψήφιοι συμπεριφέρονται σα γυναικούλες πλέον.

Τι είναι προτιμότερο, να αγαπάς ή να σ'αγαπάνε? Παράξενο. Έχω εμπειρία και για τα δυο. Από μικρός. Το ιδανικό να αγαπάς αυτήν που σ'αγαπά και να σ'αγαπά αυτή που αγαπάς. Απ'εκεί και πέρα? Προτιμότερο να αγαπάς κι'ας μην αγαπιέσαι. Όταν σ'αγαπάνε φορτώνεσαι με την ευθύνη της ψυχής της άλλης που την απόθεσε στα χέρια σου. Εκτός φυσικά αν είσαι πράγματι κωλόπαιδο. Εντάξει, ενίοτε φορτώνεσαι και τα κόμπλεξ της, και την υστερία της, και τα πάθη της, και τη ζήλεια της και ένα σωρό άλλα. Όμως γαμώτο μου ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που δεν διάλεξες, ή που δεν ήθελες να φτάσεις μέχρις εκεί και ότι κάνεις πλέον είναι λάθος. Εκτός αν θα την αγαπήσεις. Με τον τρόπο που εννοείς εσύ φυσικά. Γιατί είπαμε, η αγάπη με τον έρωτα είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και σίγουρα εντελώς διαφορετικά απ'αυτά που έχετε στο μυαλό.

Είναι ωραίο ν'αγαπάς. Όλοι το νοιώθουν, όλοι το καταλαμβαίνουν. Δεν διαλέγεις ν'αγαπήσεις. Και σίγουρα δεν αγαπάς σαν ανταπόκριση στην αγάπη που σου δίνουν. Αγαπάς γιατί νοιώθεις ωραία. Θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και γίνεσαι. Ακόμα κι'ο θυμός σου είναι διαφορετικός. Το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, ο αναστεναγμός σου. Αγαπάς και νοιώθεις μια ευχάριστη θλίψη. Και σ'αρέσει. Αντέχεις, ελπίζεις, περιμένεις. Για πόσο? Για πάντα. Και καθόλου. Η αγάπη είναι μέσα σου. Δίνεται απλόχερα. Μέχρι να σε βλάπτει. Αυτό είναι το όριο. Όχι το να πονάς ευχάριστα. Το να πονάς με θυμό. Να έρχεται στη σκέψη σου και να μη σου βγαίνει αναστεναγμός, να μη θες να την αγκαλιάσεις, να μη χαμογελάς, να μην κλείνεις τα μάτια και να γεύεσαι το φιλί της. Κι'ας μην το γεύτηκες ακόμη. Αγαπάς μια ψυχή που νοιώθεις πως είναι πράγματι το άλλο σου μισό. Όχι ένα κορμί, όχι μια φάτσα, όχι μια καύλα, όχι ένα χύσιμο. Μια ψυχή που νοιώθεις να της μιλάς και να πετάτε μαζί, να σου μιλά και να θλίβεστε μαζί.

Αλλά πάνω απ'όλα όταν αγαπάς τολμάς. Αν είσαι ακέραιος χαρακτήρας, μ'όλα τα κόμπλεξ, τα πάθη, τα λάθη, τις αδυναμίες, τολμάς. Τολμάς να εκτεθείς, να πεις 'Σ'αγαπώ', να πεις 'Συγγνώμη, η καρδιά μου ανήκει αλλού', να πεις 'Είμαι εδώ και θα σε διεκδικήσω ή θα απομακρυνθώ αν το ζητήσεις' γιατί όταν αγαπάς εσύ ήδη νοιώθεις ωραία και πρέπει να νοιώθει κι'εκείνη. Γιατί όταν αγαπάς θες το καλό της μαζί με το δικό σου. Γιατί όταν αγαπάς νοιώθεις μικρός θεός. Ότι κι'αν σου συμβαίνει απλά χάνεσαι στην αγάπη. Και η αγάπη δε σηκώνει εγωισμούς, δε σηκώνει πόνο, είναι ξένα σώματα, είναι δηλητήρια. Το μόνο που μοιράζεσαι είναι η χαρά. Κι'αν δεν τη νοιώθει τότε τη βλάπτεις. Κι'αν δεν το νοιώθεις τότε σε βλάπτει. Κι'όπως τολμάς ν'αγαπήσεις, τολμάς ν'ακούσεις την αλήθεια, τολμάς να κρατήσεις απόσταση, τολμάς να φύγεις. Για το καλό σας. Ναι, όταν αγαπάς σκέφτεσαι και τους δυο σας. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Το καλό και των δυο σας.

Νοέμβρης. Δεν έπεσε σταγόνα ακόμη εδώ στην Κύπρο. Ο ήλιος λάμπει. Ενοχλεί τη λογική. Όχι όμως την καρδιά. Η αγάπη είναι παντός καιρού. Η αγάπη είναι κομμάντο. Διαβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ευνοϊκές ή αντίξοες. Η αγάπη είναι στην καρδιά σου είτε αγαπάς είτε όχι, είτε σ'αγαπάνε είτε όχι. Κι'αν δεν την σκοτώσεις εσύ με τον εγωισμό σου, θα ζει για πάντα μέσα σου. Ένα με τη ψυχή σου. Ακόμα και μετά από σένα. Γιατί το μόνο που μένει τελικά σ'αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη σου. Απλά φρόντισε να μην την χαραμίζεις, όπως δεν θά'θελες να χαραμίζεις το σώμα σου και το μυαλό σου, κι'ας το κάνεις. Τόλμησε να την αφήσεις να ζήσει. Τόλμησε να ζήσεις. Για πάντα...