Χαμογέλασέ μου...

Γερνάει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η αγάπη? Όχι. Η πραγματική αγάπη όχι. Γιατί η αγάπη είναι υπέρβαση. Πάνω απ'τα ένστικτα και τη λογική. Πάνω απ'τις απαγορεύσεις του μυαλού και τις προτροπές της κοινωνικής ηθικής. Στο κάτω κάτω τι είναι ανηθικότητα? Η επιβολή των ενστίκτων χρησιμοποιώντας τη λογική και τη δύναμη του μυαλού επί των συνανθρώπων μας. Για ένα και μόνο σκοπό. Να απαλύνει τον πόνο. Τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής που δεν την αγάπησε κανείς. Και δεν της έδειξε κανείς τι θα πει πραγματική αγάπη. Που δεν αγάπησε ποτέ. Ή που αγάπησε και δεν χάρηκε αυτήν την αγάπη. Γιατί όταν αγαπάς δε λυπάσαι που σου λείπει η αγάπη σου. Λυπάσαι που δεν είσαι εκεί να την προσέχεις, να την φροντίζεις, να της δίνεις την αγάπη σου, τη ψυχή σου, εσένα. Ναι, πολύ λεπτή η γραμμή της θυσίας απ'την εκμετάλλευση. Αλλά είναι ένα ρίσκο που η αγάπη παίρνει. Γιατί η αγάπη είναι παντοδύναμη. Η πραγματική αγάπη. Όχι αυτή που νομίζουμε πως νοιώθουμε όταν κάποιος γεμίζει τη μοναξιά μας ή μας ξυπνά βασικά ένστικτα και την ηδονή στο σώμα. Όχι. Η πραγματική αγάπη. Αυτή που δε ζητά ποτέ αλλά πάντα δίνει. Αυτή που υπάρχει κοντά και μακρυά. Αυτή που μόνο δυο πράγματα θέλει για να υπάρχει για πάντα. Την ευτυχία αυτού που αγαπάς κι'ένα χαμόγελο. Κι'αν σ'αγαπήσει? Μεγάλη η ευθύνη. Κρατάς ακόμα μια ψυχή στα χέρια σου. Στόχος ο ουρανός. Προορισμός το φως. Αν δεν σ'αγαπήσει? Πάλι νοιώθεις ωραία. Γιατί όταν αγαπάς όλα είναι ωραία. Κι'αν χαθεί? Τότε κλαις. Μυστικά, κάτω απ'τα γέλια και τα γλέντια κλαις. Γιατί δεν την αγάπησες αρκετά για να τη βοηθήσεις να πετάξει. Πέταξε λοιπόν αγάπη μου... Και χαμογέλασέ μου... Φιλί...

Καληνύχτα... Να προσέχεις...

Την κοίταζε που κοιμόταν δίπλα του, γυμνή, όπως κι'εκείνος... Δε μπορούσε να κλείσει μάτι... Η ευτυχία του κι'η ανησυχία του ήταν περισσότερο απ'όσο μπορούσε να χειριστεί. Χαμογελούσε βλέποντας το αγγελικό προσωπάκι της και παρακαλούσε να μην ξημερώσει ποτέ. Το άρωμα Μαγκνόλιας που φορούσε κι'η γεύση του κορμιού της ακόμα κυρίευαν τις αισθήσεις του. Ακόμα και το σκουλαρικάκι στον ομφαλό της που του πάγωνε τη γλώσσα τού'χε αρέσει... Δεν ήξερε αν είχε καταφέρει να της χαρίσει την ηδονή που της άξιζε. Κι'αυτή, μη θέλοντας ποτέ να τον πληγώσει, κι'ας μην τον αγαπούσε, θα μπορούσε να κάνει την καλύτερή της προσποίηση γι'αυτόν. Ήθελε να την αγγίξει, να τη χαιδέψει. Φοβόταν μήπως της χαλάσει τον ύπνο. Ήθελε να την κρατήσει στην αγκαλιά του τόσο σφικτά που να γίνουν σιαμαίοι. Φοβόταν μήπως της πάρει την ανάσα για πάντα. Ήθελε ν'ανοίξει το στήθος του να της δώσει την καρδιά του, για νά'ναι πάντα κοντά της. Φοβόταν πως θα λιποθυμούσε απ'το αίμα. Φοβόταν. Όχι μήπως τη χάσει. Μήπως την πληγώσει, μήπως τη λυπήσει. Έτσι κι'αλλοιώς ποτέ δεν την είχε. Και ποτέ δεν θά την είχε. Οι μεγάλες αγάπες ήταν γραφτό διαμέσου των αιώνων να μην είναι ποτέ μαζί. Κι'ας μην τον αγαπούσε. Την αγαπούσε εκείνος. Έσκυψε και τη φίλησε απαλά στα χείλη. Είδε τα μάτια της ν'ανοίγουν. Του χαμογέλασε. 'Κρυώνω' του είπε. Πήρε το σεντόνι και τη σκέπασε μέχρι το λαιμό. Την ξαναφίλησε και σηκώθηκε. Πήρε τα ρούχα του και βγήκε απ'το δωμάτιο...
Ένοιωσε κάτι δυνατό στο δάκτυλο. Ξύπνησε απότομα. Η καύτρα του τσιγάρου τον έκαψε λίγο. Πιπίλησε το δάκτυλό του. Θυμήθηκε τ'όνειρο που έβλεπε. Χαμογέλασε. Συνήθως δεν έβλεπε όνειρα. Είχε καιρό να μιλήσουν. Λίγο μετά που της είπε 'Σ'αγαπώ'. Απ'το μυαλό του πέρασαν σαν αστραπή όλες αυτές που τον είχαν ερωτευθεί χωρίς αυτός να νοιώσει το ίδιο. Προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως δεν ήθελε να νοιώσουν ότι κι'αυτός τόσες φορές. Προσπαθούσε να τις πείσει να αρκεστούν σ'αυτά που ζουν κι'είναι τόσο ωραία. Σ'ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί, κάνοντας έρωτα. Τον ήθελαν δικός τους, αποκλειστικά. Καμιά δε μπορούσε να τον έχει. Και καμιά δεν ήθελε να έχει. Ούτε καν αυτήν Κι'α ήξερε πως και νά'θελε δε μπορούσε.
Την ξανάφερε στη σκέψη του. Πάντα του άρεσαν οι γυναίκες που εξέθεταν τον εαυτό τους, που άφηναν την χειρότερη πλευρά τους να φανερωθεί στα μάτια του κόσμου. Του άρεσαν για το θάρρος τους, τα κότσια που πολλοί άνδρες δεν είχαν. Του την έδιναν οι γυναίκες που μεμψιμοιρούσαν, που κρύβονταν, που έλεγαν μισές αλήθειες, που το έπαιζαν δήθεν κι'ανώτερες. Ήξερε καλά τις γυναίκες και ήξερε πως να τις ρίξει, να ανατρέψουν με πράξεις όσα λόγια ξεστόμισαν. Κάποιες απλά τις περιφρονούσε. Κάποιες άλλες απλά τις έκανε να κάνουν ότι έλεγαν πως δεν έκαναν. Αν περνούσε καλά μαζί τους συνέχιζε, αδιαφορώντας για τα λόγια που έμειναν λόγια. Αν όχι, ή συνέχιζαν να αρνιούνται αυτά που κάνουν και συνέχιζαν να το παίζουν δήθεν, απλά φρόντιζε να μην τον θέλουν. Περισσότερο τον ενοχλούσε όταν τον ερωτεύονταν, κι'ήθελαν όρκους αιώνιας πίστης κι'αγάπης. Αλλά μ'αυτήν ήταν διαφορετικά. Όλα. Ακόμα κι'όταν της είπε 'Σ'αγαπώ'. Λες και της τό'πε για να χωρίσουν, ξέρωντας πως είναι αλέξανδρη αυτή η λέξη. Λες και φοβόταν αυτό που ήθελε. Να τον αγαπήσει όσο την αγαπούσε...
Έσβησε το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι του. Η νύχτα είχε προχωρήσει. Δεν είχε κέφια για ξεπέτες και ποτάκια. Ήπιε ένα ποτήρι νερό και πήγε στο κρεββάτι του. Την ξανάφερε στην σκέψη του. Δεν είχε νέα της. Ήξερε πως δεν θα επικοινωνούσε μαζί του, ότι κι'αν της συνέβαινε. Ήξερε πως την αγαπούσε. Ήξερε... 'Καληνύχτα αγάπη μου...' ψιθύρισε. 'Νά'σαι καλά όπου κι'αν βρίσκεσαι, ότι κι'αν κάνεις... Να προσέχεις... Φιλί...'...

Πέταξε...

Γεννιόμαστε με πόδια για να πατάμε στη γη και φτερά στη ψυχή για να πετάμε στους ουρανούς. Σαν άγγελοι του φωτός με το χαμόγελο μόνιμα στο πρόσωπό μας και τη ψυχή μας. Και μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ένα σωρό πράγματα για το πως θα πατάμε γερά στη γη ξεχνώντας πως η ψυχή μας πετάει. Μόνος σύντροφός της η αγάπη. Αλλά αυτήν την κρύβουν. Μας μαθαίνουν δήθεν τι είναι η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος, η φτώχεια, η δυστυχία και μας παρουσιάζουν την αγάπη να τα γιατρεύει με πράγματα απ'αυτόν τον κόσμο. Και μας μαθαίνουν να αγαπάμε κορμιά, στιγμές, όνειρα, κρατώντας τη ψυχή φυλακισμένη στα έγκατα του κορμιού μας. Και λατρεύουμε ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα πρόσωπο που μας χαρίζει ξανά το γέλιο, τη χαρά, τον οργασμό. Και θέλουμε να τον φυλακίσουμε κοντά μας, μέσα μας, μη καταλαμβαίνοντας πως η συντροφιά της φυλακής δεν είναι ευτυχία. Κι'ακόμα χειρότερα, μόλις κάποιοι νοιώσουν τηνκαρδιά τους να είναι έτοιμη και πάλι να σπάσει τα δεσμά της και να πετάξει, παίρνουν τα πόδια τους, κλειδώνουν το μυαλό τους και φεύγουν. Η φυλακή δεν έχει πόνο. Είναι μια συνήθεια ηρεμίας στο σκοτάδι. Το κορμί δεν θέλει αγάπη για να τρέμει, να φλέγεται, να ζει μέσα στην ηδονή. Και έχει ότι χρειάζεται σε σημείο προσιτό ανάμεσα στα σκέλια, λίγο πιο χαμηλά απ'τη φυλακή της ψυχής... Αλλά υπάρχουν ψυχές με φτερά δυνατά, που περνούν σαν καταιγίδες συμπαρασύροντας μαζί τους βροχές κι'ανέμους, μη αφήνοντας ασυγκίνητες ψυχές και κορμιά, νιώθοντας την αύρα τους στα πιο βαθειά έγκατα... Δύσκολη η μάχη μεταξύ μυαλού και ψυχής, μεταξύ συνήθειας και καινούριου, μεταξύ χαράς και λύπης. Και ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει τα πάντα, κι'ας λέει πως θέλει να παρασυρθεί... Κι'οι φυλακές γίνονται πιο ασφαλείς. Δύσκολο να βλέπεις από ψηλά, να σου κτυπά ο αγέρας στο πρόσωπο, να χαμογελάς απο ευτυχία... Περισσότερο φοβάσαι... Το μυαλό στο υπενθυμίζει συνέχεια. Το κορμί είναι δικό σου, το δανείζεις για τη δική σου ηδονή. Τη ψυχή την χαρίζεις. Και φοβάσαι. Όχι μήπως την κλέψει και φύγει. Μήπως ανακαλύψεις πως είναι καλύτερα να είσαι ευτυχισμένη με τη ψυχή παρά με το κορμί. Και πως θα πετάξεις? Έμαθες να πατάς γερά στη γη, και να σέρνεσαι στο έδαφος στις θλίψεις σου. Η ευτυχία της ψυχής βρίσκεται τόσο ψηλά. Και δεν έμαθες να πετάς. Μόνο να πονάς και να σέρνεσαι... Δώσε μου το χέρι σου... Οι ουρανοί μας περιμένουν...

Τίποτα...

Πανσέληνος... Από νωρίς... Πριν καν δύσει ο ήλιος... Υπέροχη δύση, με τον ήλιο να παίζει με τα σύννεφα λερώνοντάς τε με όλα τα χρώματα που μπορεί να διακρίνει τ'ανθρώπινο μάτι και ακόμα περισσότερα, εκείνα που μπορεί να δει η ψυχή... Κι'η ανατολή υπέροχη... Με ένα κόκκινο ήλιο να ξεπροβάλλει απ'τα μπλε βουνά και να χάνεται σιγά σιγά στα γκριζομπλε σύννεφα. Και ενδιάμεσα να μένει η μυρωδιά των πεύκων και ο αγέρας που κτυπούσε δυνατά στο πρόσωπο μέσα απ'το μισάνοικτο κράνος τρέχοντας με την ολοκόκκινη απ'τον πόθο και το πάθος Κόρα, τη γερμανίδα μηχανή... Τα υπόλοιπα? Θλίψη, πόνος, ανησυχία, θυμός, απογοήτευση, ο κόσμος ο ίδιος, όπως κι'ο καβαλλάρης ... Ευτυχώς η αγάπη ζεσταίνει... Γιατί γι'αυτό υπάρχει η ψυχή. Για ν'αγαπά... Κι'αν δεν αγαπηθεί δεν πειράζει... Ο ουρανός είναι δικός της... Ένας κατακόκκινος ήλιος, μπλε βουνά, σύννεφα σ'όλα τα χρώματα κι'η μυρωδιά του πεύκου με τον αέρα να κτυπά το πρόσωπο... Ίσως δεν είναι ευτυχία... Αλλά είναι γαλήνη... Κι'αν η καληνύχτα είναι η τελευταία, είναι φωτεινή, πολύχρωμη, χαμογελαστή, γεμάτη πάθος και πόθο... Τα υπόλοιπα? Τίποτα... Απλά περαστικά. Λες κι'η ζωή συνεχίζει να είναι ένα κέρμα πεταμένο στο δρόμο με την ίδια όψη πάντα ορατή... Κάποιος το πάτησε τ'απόγευμα, καβάλλα στο ουράνιο τόξο... Στο κάτω κάτω, τίποτα δε μένει ίδιο, τίποτα δε μένει ακίνητο, σταθερό. Ο χρόνος κυλά όπως τη ρόδα της γερμανίδας μηχανής. Κι'αν σταματήσει στο τελευταίο καληνύχτα ο καβαλλάρης θα ξεχαστεί. Αλλά εκείνος θα θυμάται... Μια ανατολή, μια δύση, τον αγέρα, τη μυρωδιά, την αγάπη...

Μη μιλάς...

Κάποια ζώα δεν είναι μονογαμικά. Σκύλες, ας πούμε, πιστές μόνο στον άνθρωπο. Γάτες, γενικά άπιστες. Πολλά παιδιά, σκυλιά, γατιά, διαφορετικών πατεράδων. Άλλα πάλι έχουν ένα αρσενικό και όλες είναι δικές του, όπως τα πρόβατα κι' οι γελάδες. Άλλα όμως έχουν ιερούς δεσμούς. Η χελιδόνα αλλάζει ταίρι μόνο αν πεθάνει ο σύντροφός της, η φάλαινα ούτε τότε, η όρκα δε κυνηγάει να σκοτώσει τον δολοφόνο του/της συντρόφου του/της αν δεν ήταν φυσικός ο θάνατος. Οι θηλυκοί ελέφαντες με τα μικρά μένουν συνέχεια μαζί, μια οικογένεια, ή χωρίζονται κατά οικογένειες αν είναι πάρα πολλά τα μέλη για σκοπούς μετακίνησης και φαγητού, οι δε αρσενικοί είναι μοναχικοί και επισκέπτονται την οικογένεια μόνο αν κάποια ελεφαντίνα έχει ωορηξία. Οι γορίλες, τα αρσενικά με το μικρότερο πέος στο ζωικό βασίλειο αλλά και οι καλύτεροι εραστές, έχουν τις πιο δεμένες οικογένειες...

Κάποτε σκέφτομαι γιατί εμείς, τα ανώτερα όντα, είμαστε τόσο χάλια. Στο λεξικό υπάρχουν λέξεις όπως πουτάνα, μοιχός, κερατάς, λάγνος κλπ, με ξεκάθαρες ερμηνείες. Και εμείς προσπαθούμε, εφαρμόζοντας τις ερμηνείες, να καταργήσουμε τις λέξεις. Και άντε, αυτό να πεις είναι λόγω εγωισμού, φόβου, ενοχών και τύψεων. Η αγάπη που πήγε? Γιατί είμαστε γεμάτοι κόμπλεξ? Που είναι η ανωτερότητά μας, η λογική μας? Και δε μπορώ να βρω άλλη απάντηση από μια και μοναδική. Εμείς μιλάμε. Κι'όταν μιλάς δεν εργάζεσαι. Κι'όταν λες 'Σ'αγαπώ' νομίζεις πως δεν χρειάζεται να το κάνεις πράξη. Κι'όταν το απαιτείς ξεχνάς πως πρέπει να το κερδίσεις.

Αγάπη μου δεν θα σου ξαναπώ Σ'αγαπώ. Κι'ας μην ξέρω αν μ'αγαπάς ή όχι. Αν δεν το νοιώσεις τότε απλά δεν υπάρχει. Μια ψευδαίσθησή μου είναι. Αν το νοιώσεις, τότε θα τ'ακούς συνέχεια. Θα το τραγουδούν τα πουλιά, θα το ψυθιρίζει ο αγέρας, θα το χορεύει το μυαλό σου, θα στο θυμίζει η καρδιά σου και πάνω απ'όλα, θα το βλέπεις στα μάτια μου. Όπως και γω το σ'αγαπώ σου...

Εσύ...

Αυτιά κουφά... Γλώσσα δυσνόητη... Μυαλό σαλεμένο, ταξιδεμένο σε χαμένους ορίζοντες κυνηγώντας χείμαιρες που σαν οπτασία εξαφανίζονται μόλις τις πλησιάσει... Ανεμόμυλους ιππότες σα νέος Δον Κιχώτης... Μια παράλογη λογική, μια παρανοϊκή ευφυία... Λεξιλόγιο νταλικιέρη, συμπεριφορά λάγνου διεφθαρμένου αστυνομικού... Χαμένος στους δυσνόητους στίχους των ποιητών της αγάπης, στις ακαταλαβίστικες φράσεις των συγγραφέων της ζωής, του πάθους, του πόθου, του έρωτα...
Αγάπη... Πόσο πιο απλά μπορείς να περιγράψεις Αυτήν? Μια ψυχή. Καμιά μορφή, κανένα κορμί. Μια ψυχή που χαρίζεται ολόκληρη σε μια άλλη ψυχή. Χέρι χέρι ν'ανέβουν τα σκοτεινά μονοπάτια του ερέβους προς το φως. Να κλαίνε μαζί, να γελάνε μαζί, να πονάνε μαζί, να ονειρεύονται μαζί, να απαλύνουν τον πόνο η μια της άλλης, να ελπίζουν μαζί, να ζουν μαζί, να πεθαίνουν μαζί. Κι'αν η μια δεν ακολουθεί, η άλλη να κρύβεται ακόμα πιο βαθειά στο σκότος, προσέχοντας μην κατρακυλήσει η αγάπη της και δε μπορεί να σταματήσει, να σταθεί στα πόδια της. Να φεύγεις για να μην την πονέσεις. Να δέχεσαι τον τρίτο επειδή είσαι μακρυά και μπορεί να την κάνει να νοιώσει καλά. Να πονάς επειδή δεν είσαι εκεί να την κάνεις ευτυχισμένη, να της χαρίσεις τα πάντα... Εσένα... Με χαμόγελο... Ανιδιοτελώς... Για τη δική της σωτηρία... Για το δικό της παράδεισο...
Έρωτας... Φωτιές στα μάτια, αστραπές στα χέρια, καταιγίδα στην καρδιά... Στόχος το τέλειο. Πόθος, πάθος, εσύ και το αντικείμενό σου. Ένας πίνακας, ένα τραγούδι, ένα γλυπτό, μια σελίδα, ένα κορμί... Όλα ποτισμένα με τη ζωή σου, το μεράκι σου... Η δική σου ικανοποίηση, η δική τους απόλαυση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
Λόγια... Λέξεις... Γραμμένες εδώ κι'αιώνες στην άμμο, στ'αστέρια, στη θάλασσα. Γραμμένες εδώ και χρόνια σε βιβλία, δίσκους, κορμιά, μυαλά, κάθε τι που χαράζεται, δίνοντας ζωή σε άψυχες μαύρες κηλίδες... Δίνοντας νόημα σ'αυτό που σε καίει ανάμεσα στα σκέλια, σ'αυτό που σε δηλητηριάζει ή ανασταίνει βαθειά στα σωθικά. Υπάρχουν. Μόνο οι ερμηνείες αλλάζουν. Κατά το δοκούν... Κατά το συμφέρον... Λέξεις που χαρακτηρίζουν συμπεριφορές, μυαλά, κορμιά αλλά όχι ψυχές. Όχι. Ψυχές αγνές. Μόνο Αγάπη. Και συ... Εσύ παίρνεις τη ψυχή και την κάνεις κομμάτια για να εξαγνίσεις το κορμί, το μυαλό, την πράξη... Δώσε μου ένα κομμάτι για φυλακτό... Ίσως κάποτε νά'μαι ο μόνος που θα θυμάμαι αυτή την ψυχή που αγάπησα... Αυτή την ψυχή που μ'αγάπησε... Εσένα... Αγάπη... Δεν υπάρχει πια αυτή η λέξη... Υπάρχει άλλη στη θέση της... Εσύ...

Συγγνώμη...

Νοιώθω εγκληματίας... Νοιώθω να εκμεταλλεύομαι τις αδυναμίες των άλλων, μόνο και μόνο γιατί ξέρω ότι είναι αδυναμίες, διότι ξέρω τον τρόπο, διότι ξέρω πως με το να δηλώσω ότι ξέρω τι κάνω και τι συμβαίνει δεν αρκεί γιατί ποτέ δεν ακούν. Διότι ξέρω πως μπορώ να αγγίξω, να σαγηνέψω, να κατακτήσω... Μπορώ να ξυπνήσω το πάθος, τον πόθο, τον έρωτα, την ελπίδα... Αυτή είναι που με κάνει να νοιώθω εγκληματίας... Είναι σα να παίζω μ'ένα παιδί και προσπαθώ να το κάνω να σκεφτεί και να παίξει σαν εμένα. Και αποποιούμαι ευθύνης επειδή προειδοποίησα, μίλησα... Μα δεν είναι αρκετό... Ο δυνατός πρέπει να κάνει πίσω... Πρέπει να προσπαθεί να βρίσκει αντιπάλους και συντρόφους της ίδιας δυναμικότητας... Και γω δεν τό'κανα. Άφησα ελεύθερα όλα τα ένστικτά μου να χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα που διαθέτω. Βλέμμα, χαμόγελο, γλυκύτητα, τρυφερότητα, ερωτισμό, διάβασμα ψυχής, μυαλού, ενστίκτου, όλα επιδέξια... Δεν έκανα κράτει. Έμενα στο τι έδινα και στο τι ήθελα και απλά δεν έπαιρνα ότι περισσότερο μου προσφερόταν, χωρίς ποτέ να σταματήσω να δίνω απ'τη στιγμή που ότι έδινα γεννούσαν όλα αυτά που έπαιρνα και όλα αυτά που δεν έπαιρνα... Δεν είπα ψέματα. Ένοιωθα κάθε χάδι, κάθε φιλί, κάθε αγκαλιά που έδινα. Στο μυαλό μου είναι πολύ ξεκάθαρες οι έννοιες της αγάπης, του έρωτα, του ενστίκτου, της ψυχής, του μυαλού, της οποιασδήποτε σχέσης... Ποτέ όμως δεν έλαβα σοβαρά υπ'όψιν το πως είναι αυτά συνδεδεμένα στο μυαλό και στην ψυχή των άλλων. Και τους ξύπνησα τον έρωτα, το πάθος, την ελπίδα... Δε μ'ενδιαφέρει αν το κάνουν κι'άλλοι αβασάνιστα. Μ'ενδιαφέρει το τι έκανα εγώ... Και μ'αυτά προκάλεσα τον πόνο. Δεν έχει σημασία πως δεν τό'θελα... Δεν έχει σημασία πως προειδοποίησα, πως ανέλυσα, πως προσπάθησα με λόγια να εξηγήσω πως είμαι σταθμός όχι προορισμός. Σημασία έχει πως προκάλεσα τον πόνο. Το 'Σ'αγαπώ' τό'πα ελάχιστες φορές στη ζωή μου. Και το εννοούσα κάθε φορά... Το συγγνώμη ακόμα λιγότερες. Και το εννοούσα κι'αυτό. Όπως και τώρα. Συγγνώμη... Ο Αυτοκράτορας πρέπει να σιωπήσει για λίγο καιρό. Να αυτοτιμωρηθεί. Να αυτοφυλακιστεί. Ελπίζοντας πως θα εξαγνιστεί... Συγγνώμη...

Αρέσκεια...

Άρχισα να γράφω για τους ανθρώπους που θέλουν ν'αρέσουν είτε λόγω μοναξιάς είτε λόγω εγωισμού. Και για τους ανθρώπους που όταν γνωρίσουν κάποιο άτομο και το ερωτευτούν αλλάζουν για να τ'αρέσουν και να τους ερωτευτεί το ίδιο. Τα διέγραψα. Κάποιος είπε πως το δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καλό. Το δύσκολο είναι να είσαι πάντα καλός και να κάνεις πάντα το καλό. Και ν'αρέσεις σ'όλους συμπληρώνω. Και γω δεν είμαι απ'αυτούς. Και το ξέρω. Ούτε απ'τους πιο πάνω. Αλλά μ'αρέσω σε γενικές γραμμές. Μ'αρέσω γιατί μπορώ να είμαι και γλυκός και ωμός, και χυδαίος κι'ευγενικός, και καυστικός και συμπονετικός, και να θυμώνω, και να γελάω. Ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Αλλά κυρίως επειδή ξεπέρασα αυτό. Το να θέλω μανιωδώς και απελπιστικά ν'αρέσω, να κάνω φίλους αμέτρητους, ν'αγαπηθώ. Όχι ότι δεν το θέλω, ή ότι δε μ'αρέσει. Ούτε ότι κάποιες φορές νοιώθω απογοητευμένος ή πληγωμένος αν απορριφθώ. Απλά αυτό συμβαίνει όταν δεν ξέρω το λόγο και δεν είχα ούτε καν προειδοποίηση. Και ευτυχώς τις περισσότερες φορές ξέρω. Και αρκετές άλλες δε με ενδιαφέρει. Και έχω μάθει να δέχομαι την απόρριψη. Γιατί έχω μάθει να ζω με μένα. Και γι'αυτό ρισκάρω άνετα να κερδίσω άτομα που δεν ανήκουν στην κατηγορία των 'φυσιολογικών' ανθρώπων, να απορρίψω άτομα που κρίνω, έστω κι'αν κρίνω λάθος, πως δε μου κάνουν, καθώς και να ρισκάρω να χάσω ανθρώπους που αγαπώ, μ'οποιονδήποτε τρόπο κι'αν τους αγαπώ, μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ ή να σιγουρευτούν. Γιατί βλέπεις, κάποιοι είναι κοντά μας επειδή είμαστε κοντά τους κι'όχι επειδή είμαστε εμείς. Κάτι σαν δορυφόροι τους. Ρισκάρω λοιπόν να χάσω ότι αγαπώ, όταν αγαπώ, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί όσες φορές δεν ρίσκαρα και προσπάθησα να το κρατήσω, τελικά και το έχασα και χάθηκα. Και ενώ εύκολα βρίσκεις τον επόμενο, δύσκολα βρίσκεις εσένα. Αρκετά μ'έψαξα. Τώρα που με βρήκα, σχεδόν, δε με χάνω με τίποτα. Είναι ωραίο να θέτεις τα όριά σου, και σε σένα και στους άλλους, και να οριοθετείσαι στο σύμπαν. Γιατί τελικά, αυτός που ταιριάζει με σένα είναι αυτός που τα όριά του είναι κοινά με τα δικά σου, όχι αυτός που συγκρούονται και θέλει να διαλύσεις τα δικά σου. Και αυτοί δεν είναι πολλοί για κανένα. Και ακόμα λιγότεροι τολμάνε να ρισκάρουν να ελέγξουν τα όριά τους και τα δικά σου. Γιατί λίγοι αγαπάνε ότι πολυτιμότερο έχουν όσο τ'αξίζει και πρέπει, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Τον εαυτό τους, μ'όλα τα λάθη του, τα πάθη του, τα καλά του, τα ωραία του. Πολύ λίγοι. Και ακόμη λιγότεροι σ'αξίζουν και τους αξίζεις, έστω κι'αν είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Για νά'στε μαζί, ότι και νά'στε, όπως και νά'στε, για μια ζωή. Τη ζωή που θέλετε και σας αρέσει...

Κική Δημουλά περί έρωτος & αγάπης

Ιδανικά...

Όλη η ζωή ένας οργασμός... Δουλειά, χόμπυς, διασκέδαση, ποδόσφαιρο, καφές, κουτσομπολιό, ψώνια, παράπονα, θυμοί, λύπες, οικογένεια, φίλοι, ιδανικά, θρησκεία, πατρίδα, βωμοί και εστίες, όλα ξεχνιούνται σ'ένα οργασμό... Κι'όλα διαλύονται για έναν οργασμό... Ότι όνομα κι'αν του δώσεις, όποια μάσκα κι'αν του βάλεις. Έρωτας, αγάπη, μοναξιά, λησμονιά, ξενητιά, νοσταλγία, βάσανα, συναίσθημα, καύλα... Όλα για ένα χύσιμο. Είτε σπερματικό, είτε κολπικό, είτε εγκεφαλικό, είτε ψυχικό... Τόσο αξίζουμε πλέον. Όσο οι οργασμοί που μπορούμε να προκαλέσουμε και ακόμα περισσότερο όσο οι οργασμοί που μπορούμε να στερήσουμε... Νόμιμο ή παράνομο δεν έχει σημασία. Η ζήτηση είναι τεράστια, κι'η προσφορά μικρή... Κι'ύστερα μου λες για χαμένες πατρίδες κι'ανεκπλήρωτους έρωτες... Κι'ύστερα χάνεσαι στην κατάθλιψη και στη μιζέρια επειδή δήθεν αγάπησες και προδώθηκες... Κι'ύστερα μου λες να χύσω το αίμα μου για ιδανικά. Για ένα ιδανικό χύσι...

Λόγια...

'Φτάνει λόγια, μεγάλα, ψεύτικα. Θέλουμε έργα. Θέλω να το δω, να το ζήσω. Αρκετά άκουσα.'... Μοτό της εποχής. Το λένε για τους πολιτικούς, τις σχέσεις, την εκκλησία, τον κόσμο... Παράξενο. Θέλουμε έργα αλλά ρωτάμε 'Μ'αγαπάς?'. Θέλουμε έργα αλλά διαβάζουμε βιβλία. Θέλουμε έργα αλλά ακούμε παραμύθια. Θέλουμε έργα αλλά απολαμβάνουμε στιχάκια σαλεμένων εραστών και μουσικές αλλοπρόσαλλων συνθετών. Θέλουμε έργα αλλά λατρεύουμε τα όμορφα ψέματα... Θέλουμε έργα αλλά εμείς καθόμαστε και περιμένουμε... Άκου την ανάσα μου. Δες την καρδιά μου... Νοιώσε τη ψυχή μου... Γεύσου το φιλί μου... Άγγιξε το μυαλό μου... Μυρίσου το κορμί μου... Έλα... Ζήσε ... με...

Σε σύγχυσα πάλι...

Δεν έχει σημασία αν σ'αφορά ή όχι, πόσο σ'αφορά αν σ'αφορά, αν είναι για σένα ή όχι, αν μιλά για σένα ή όχι, αν είναι πολύ ή λίγο. Σημασία έχει αν σ'αρέσει ή όχι. Μη ξεχνάς πως πολλές φορές δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Πάλι σε σύγχυσα? Δεν πειράζει. Κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν ποτέ. Καλημέρα... Φιλί...

Ευκαιρείες...

Λένε πως στη ζωή πρέπει να πιάνεις τις ευκαιρείες που σου δίνονται απ'τα μαλλιά γιατί σπάνια σου δίνονται για δεύτερη φορά. Ίσως νά'χουν δίκηο. Απ'την άλλη, η ευκαιρεία σου δίνεται όταν βρίσκεσαι τον κατάλληλο χρόνο στον κατάλληλο τόπο. Και με το κατάλληλο παρελθόν. Μη ξεχνάς πως στο παρών σου έφτασες λόγω του παρελθόντος σου. Λένε ουδέν καλόν αμιγές κακού. Και το αντίθετο φυσικά. Λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Λένε πως τα μόνα δύο σίγουρα πράγματα στη ζωή σου απ'τη στιγμή που θα γεννηθείς είναι η αλλαγή κι'ο θάνατος. Και οι αλλαγές που σου επιβάλλουν είναι και οι χειρότερες. Κάποτε χειρότερες κι'από θάνατο. Τα πάντα ρει. Και πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει. Η στασιμότητα στη ζωή είναι θάνατος. Ένα βήμα πριν, έστω. Αλλά κάποτε μια στάση στη ζωή βοηθάει. Να κοιτάξεις πίσω, να δεις τι λάθος έκανες, τι σωστό, που έφτασες, που ήθελες να πας, που πας απ'εδώ που είσαι, να αναδιοργανωθείς, να επιστρέψεις, να συνεχίσεις. Καμιά αλλαγή δε συστήνεται αν δεν είναι για το καλό σου. Ίσως όχι για τώρα. Αλλά για το μέλλον σίγουρα. Ο άνθρωπος δε μπορεί να επαναπαύεται στο σήμερα. Τα καλά κόποις κτώνται. Και καμιά αλλαγή δε μπορεί να είναι ωφέλιμη αν απλώς βρίσκεσαι ανάμεσα σε όμοιούς σου με όμοιες καταστάσεις. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει λένε. Και πλαγιάζει λέω. Και αυτοί που θες να τους μοιάσεις δύσκολα σε δέχονται. Άρα δεν πρέπει να τους μοιάσεις. Ούτε όμως και να μείνεις σ'αυτούς που σε χαλάνε ή σε κρατάνε στάσιμο. Όμοιός σου αυτός που βρίσκεται εκεί που είσαι και θέλει να πάει εκεί που θες να πας. Πειραματίσου. Αλλά κράτα σημειώσεις, βγάλε συμπεράσματα, διόρθωσε τα στοιχεία, χρησιμοποίησε καταλύτες και συνέχισε. Θυμήσου τον καιρό που έκανες όνειρα. Βρες τα και ξαναονειρέψου. Τα ίδια, κάποια όμοια, κάποια εντελώς διαφορετικά, δεν έχει σημασία. Ξαναονειρέψου. Πάρε το παρελθόν, αγάπησέ το, διόρθωσε ότι σήμερα πονάει ή εξοργίζει και σε χαλάει και συνέχισε. Κόψε δεσμούς που σε κρατούν πίσω. Και να θυμάσαι. Για ότι συμβεί γύρω σου μπορεί να μη φταις εσύ, αλλά για ότι σου συμβαίνει δεν φταίει κανείς άλλος παρά εσύ. Εσύ που έκτισες τη ζωή σου με βάση τους γύρω σου. Εσύ που άλλαξες τα όποια όνειρα διατήρησες με βάση τα όνειρα των γύρω σου. Εσύ που έγινες ότι κι'οι άλλοι, αυτοί που ποτέ δεν ήθελες να γίνεις, αυτοί που κατηγορούν τα πάντα, αυτοί που κατηγορείς εσύ. Κι'αν κάθε μέρα βλέπεις να περνά όπως την προηγούμενη να θυμάσαι πως η στασιμότητα είναι ένα βήμα απ'το θάνατο. Τα λιμνάζοντα νερά είναι μολυσμένα. Και δε νομίζω να είσαι τόσο γέρος. Το ξέρεις πως θα μπορούσα να συνεχίσω σ'αυτό το μοτίβο για πολλές σελίδες, να γράφω και να με διαβάζεις για πολύ ώρα. Και ξέρω πως πάλι θα μου πεις ότι τα έσμιξα, τα σύγχυσα, μιλάω πολύ, μιλώ αλληγορικά κλπ. Ίσως να χρειάζομαι και εγώ αλλαγή σ'αυτό. Αλλά το κυριότερο, ξέρω πως οι ευκαιρείες δεν έρχονται μόνες. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Αν δεν παίζεις τυχερά παιχνίδια ποτέ δεν θα κερδίσεις. Αν δεν δουλέψεις ποτέ δεν θα είσαι στον σωστό τόπο, την κατάλληλη στιγμή, με το παρελθόν που πρέπει να έχεις, το backround που λένε, για να αρπάξεις την ευκαιρεία που περνά. Την ευκαιρεία που δημιούργησες. Γιατί τελικά εμείς δημιουργούμε τις ευκαιρείες της ζωής μας. Ακόμα και στην αγάπη. Ακόμα και στον έρωτα. Εγώ? Κοιτάω ψηλά. Μ'απλωμένο το χέρι. Δε μοιάζουμε? Άπλωσε το χέρι σου. Κάποιος θα το πιάσει σφικτά. Μοιάζουμε? Πιάσε το δικό μου. Σφικτά. Διστάζεις? Θα το πιάσω εγώ. Πάμε να πιάσουμε την ευκαιρεία που δημιουργήσαμε και μας περιμένει. Μαζί...

Αισθήσεις...

Άγγιγμα, χάδι, αγκαλιά, επαφή, σώμα... Λόγια περιττά. Βογγητά απαραίτητα, ψίθυροι καρδιάς, πόθου και πάθους... Φιλί, σώμα, ιδρώτας... Φως λιγοστό, κόρες ματιών διεσταλμένες, σώματα να γυαλίζουν στο ημίφως... Σώμα, μαλλιά, ιδρώτας... Ψυχή, μυαλό, σώμα... Κορύφωση, οργασμός, ηδονή... Έρωτας...

Άνθρωπος όχι...

Επηρεασμένος απ'το 'Νησί', το βιβλίο που δεν διάβασα και έγινε σειρά που μόλις έκανε πρεμιέρα και είδα, τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων, θυμήθηκα τα τεχνάσματα που καταφεύγουμε εμείς οι άνθρωποι για να ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε τον πόνο, τη φτώχεια, τη θλίψη, τη δυστυχία, την αδικία, τη βία, την ασθένεια, το θάνατο, που υπάρχει γύρω μας. Που υπάρχει στο διπλανό διαμέρισμα, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό τετράγωνο, στη διπλανή συνοικία, στη διπλανή πόλη, στη διπλανή χώρα, στη διπλανή ήπειρο, στο διπλανό πλανήτη, στο διπλανό γαλαξία... Φτάνει που υπάρχει δίπλα μας κι'όχι μέσα μας. Ζηλεύουμε την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα μας, την αγάπη, τον έρωτα, τα πλούτη, τη δόξα, όλα τα καλά που υπάρχουν δίπλα μας, και ευαισθητοποιούμαστε για τα κακά όταν φοβόμαστε πως η επόμενη πόρτα που θα κτυπήσουν είναι η δικιά μας. Ή όταν μπουν μέσα μας από μια χαραμάδα. Κλαίμε και πονάμε για ψευδαισθήσεις χαμένων πατρίδων που ποτέ δεν είχαμε, χαμένων ερώτων που ποτέ δεν ζήσαμε, χαμένων πλούτων που ποτέ δεν κερδίσαμε... Ακούμε το κακό, κάποιοι αδιάφορα, κάποιοι με στιγμιαία απώλεια της ευθυμίας μας, κάποιοι με ένα μικρό δάκρυ, ένα σφίξιμο στο στήθος και συνεχίζουμε τη συζήτηση, τη σκέψη, το σχέδιο για το τι θα φάμε απόψε, που θα βγούμε απόψε, ποιαν θα πηδήξουμε, αν θα πηδήξουμε, απόψε, πως θα εκδικηθούμε το μαλάκα που μας γέλασε, να κατηγορήσουμε αυτούς που ψήφισαν οι άλλοι, όχι εμείς, να καταραστούμε αυτούς που μας έφεραν σ'αυτό το χάλι, να γελάσουμε με κάποιο χαζό, να ξαναπηδήξουμε... Οι επαναστάσεις ξεκινάνε από έναν άνθρωπο, έναν ηγέτη, που με το παράδειγμά του και κυρίως με το αίμα του, δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση... Μου φαίνεται πως έχω ξεχάσει το κυριότερο πράγμα που θά'πρεπε να είναι φάρος στη ζωή μου. Πως είμαι άνθρωπος, κοινωνικό λογικό ον, με αισθήματα και ευθύνη στον συνάνθρωπό μου. Εσύ? Καλύτερα μη μ'απαντήσεις... Μόλις σκέφτηκα μια ενδιαφέρουσα περίπτωση γκόμενας. Δεν είναι ακόμα καιρός να γίνω άνθρωπος...

Πάντα εδώ...

Η νύχτα ετοιμάζεται... Αιθέρια κι'αρωματικά έλαια, μεθυστικό άρωμα, καυτά εσώρουχα, προκλητικά ρούχα... Κάθε βράδυ παρούσα. Να μαγέψει λάγνα μυαλά, να ιδρώσει αχόρταγα κορμιά, να κάψει καρδιές, να φουντώσει το πάθος, τον πόθο, τον πόνο, να χυθεί το δάκρυ και το χύσι με την ίδια ευκολία που θα ρέει το ποτό απ'τα ποτήρια και τα μπουκάλια στο λαρύγγι και ο καπνός θα μαυρίζει τα πνεμόνια... Να χαρίσει ηδονή και θλίψη ταυτόχρονα. Σα βρυκόλακας να ρουφήξει τη ζωντάνια των ανθρώπων μέχρι να κουραστούν απ'το σεξ ή το κλάμα και να αποκοιμηθούν. Κι'εκείνη, αποκαμωμένη πλέον απ'το όργιο των αντικρουόμενων συναισθημάτων και σωματικών υπερεκκρίσεων, να μας αφήσει, μ'ένα υπεροπτικό βλέμμα, γεμάτο συμπόνια και απαξίωση, αχόρταγη, κι΄ανικανοποίητη, σα μοιραία γυναίκα αράχνη, με μια υπόσχεση... Θα'μαι πάντα εδώ...

Θλιμμένο τραγούδι...

Κάποτε μια φίλη με ρώτησε 'Γιατί άμα είμαστε λυπημένοι θέλουμε ν'ακούμε λυπητερά τραγούδια?'. Δεν ξέρω τις της απάντησα. Δεν ξέρω αν της απάντησα. Έτσι κι'αλλοιώς η διάθεση έχει πάντα να κάνει με την ψυχή. Κι'αν η ψυχή πονάει και κλαίει θέλει όλα γύρω να είναι ίδια. Αποφεύγει χαμογελαστές παρέες που γλεντάνε, ευτυχισμένους ανθρώπους, χαρούμενα τραγούδια, τον ήλιο, τη φύση, λες και θέλει να γιορτάσει τον πόνο της, να τον νοιώσει όσο πιο βαθειά μπορεί ελπίζοντας πως θα εξαγνιστεί. Απ'την άλλη γυρεύει γαλήνη. Γαλήνη απ'το δράμα, το ψέμα, τον πόνο, την ψευδαίσθηση της γαλήνης που είχε μ'ένα έρωτα, μια αγάπη, μια φωτιά, ένα πόθο. Στην ουσία θλίβεται για την ίδια. Νοιώθει ένοχη πως έκανε λάθος επιλογή ή λάθος κινήσεις για να κρατήσει τη σωστή επιλογή. Έτσι κι'αλλοιώς ο πόνος είναι αυθύπαρκτος. Απλά περιμένει αφορμή να παρουσιαστεί. Σ'αντίθεση με το θυμό. Φαντάζομαι τους πρωτόπλαστους. Το θυμό που ένοιωσε ο Αδάμ όταν ξεγελάστηκε απ'την Εύα και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, συναίσθημα άγνωστο μέχρι τότε, και τον πόνο και τη θλίψη τους όχι τόσο για το λάθος τους, όσο για το τι έχασαν για μια απερισκεψία. Απλά επειδή ήθελαν τα πάντα. Και όμως τα είχαν. Όλα. Εκτός απ'τον πόνο και το θυμό. Και τα απέκτησαν...

Πονάμε. Πονάμε για ανθρώπους που χάνουμε, για ανθρώπους που δεν έχουμε, για υλικά αγαθά που χάσαμε ή που δεν χρειαζόμαστε αλλά θέλουμε να αποκτήσουμε... Αλήθεια, ποιος 'φτωχός', όχι άστεγος ή νηστικός, απλά ένας άνθρωπος που καταφέρνει να έχει τα απαραίτητα για να ζήσει απλά και ήσυχα με την οικογένειά του, πονάει γι'αυτά που δεν έχει ή γι'αυτά που χάνει? Οι απλοί άνθρωποι δεν πονάνε. Γιατί έχουν την αγάπη στην καρδιά τους. Αγαπάνε αληθινά. Κι'όταν αγαπάς αληθινά δε σου λείπει ποτέ τίποτα. Κι'όταν πονάς επειδή κάτι σοβαρό σού'τυχε κι'αρρώστησες, τίποτα πια δε μετρά παρά μόνο να γίνεις καλά. Δίνεις τα πάντα. Τα πάντα που δίνεις για να σ'αγαπήσει και κάποιος που αγαπάς. Αλλά για φαντάσου. Όταν είσαι άρρωστος δίνεις τα πάντα για να γίνεις καλά και να ζήσεις. Κι'όταν 'αγαπάς' δίνει τη ζωή σου για να έχεις αυτόν που αγαπάς. Να έχεις... Μα πως μπορείς να έχεις αν δεν υπάρχεις πλέον? Και δε υπάρχεις πλέον...

Πολλές φορές σκέφτηκα τι με κάνει να νοιώθω 'ιδιαίτερα αισθήματα' για κάποια, αυτό που πάρα πολλές από σας το συγχύζουν με την αγάπη και τον έρωτα και τη φιλία. Για κάποιον δεν το συζητώ. Απαιτώ να είναι λογικός, όχι ευφυής (αν είναι τον θαυμάζω αλλά συνήθως οι ευφυής δεν είναι λογικοί), τίμιος και καλό παιδί. Αλλοιώς περνάμε καλά, πίνουμε καμιά μπυρίτσα, χαιρετιόμαστε όταν βρεθούμε, μπορεί να συνεργαστούμε κι'όλας και μέχρις εδώ. Αλλά αυτή η έλξη που νοιώθω για καρδιές 'καμένες' με έχει κάνει πολλές φορές να αναρωτηθώ πώς συνεννοούντα δυο καρδιές για να δεθούν, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Κάποια άλλη φίλη μου είχε πει παλιά 'Δε μπορώ να καταλάβω γιατί σε σας τους άνδρες αρέσουν οι θλιμμένες γυναίκες'. Πάλι δεν θυμάμαι τι της απάντησα, κι'άρχισα ν'ανησυχώ που δεν θυμάμαι αυτές τις λεπτομέρειες πλέον. Αλλά ίσως να μας αρέσουν επειδή υπάρχει και το ρητό που λέει 'Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι'η χαρά δεν την αφήνει'. Ίσως γι'αυτό οι χαμογελαστές πάντα και περιποιημένες γυναίκες είναι και πιο ελκυστικές. Γιατί θέλουμε τις θλιμμένες να τις κάνουμε γυναίκες μας μιας και τις θεωρούμε σοβαρές κι'όχι χαζές και παλαβιάρες και πως η θλίψη τους είναι σοβαρότητα κι'όχι καμένη φλάντζα για κάποιο μαλάκα που δεν τις πηδά ή δεν τους δίνει σημασία πλέον, και τις χαζοχαρούμενες να τις κάνουμε γκόμενες για να μας φτιάχνουν τη διάθεση και να μας χαλαρώνουν, ελπίζοντας πως το 'χαζοχαρούμενο' τους δεν είναι μάσκα κάλυψης του πόνου τους για τον ίδιο πιο πάνω λόγο. Συνδυασμός? Απλά μας σκοτώνει. Η γυναίκα των ονείρων μας. Αλλά πάλι αυτό δεν έχει να κάνει με την καρδιά. Αυτή έχει άλλα σήματα επικοινωνίας. Και όλα έχουν να κάνουν με τον κώδικα το δικό σου. Ένα τραγούδι που θ'ανεβάσει στο facebook, ένα αλληγορικό κείμενο, ένα σχόλιο σε ένα blogosite, μια φωτό, η φωνή, ένα μήνυμα, σου αποκαλύπτει πολλά για εκείνην, αν φυσικά ξέρεις να αποκωδικοποιείς αυτά, ελπίζοντας πως το κάνεις σωστά. Αλλά η αλήθεια και η επιβεβαίωση πάντα κρύβεται σε κάτι που θα ειπωθεί ή θα συμβεί τυχαία. Φτάνει να το αρπάξεις. Όταν για παράδειγμα σου αποκαλύπτει σε στιγμή αδυναμίας πως πριν κοιμηθεί σε διαβάζει, ή πως ψες σε έψαξε και δεν σε βρήκε.

Τα όμοια έλκονται. Οι άνθρωποι μοιάζουν αλλά δεν είναι όμοιοι. Οι καρδιές είναι. Δυο θλιμμένες πονεμένες καρδιές έλκονται. Να μοιραστούν τον πόνο, τη θλίψη, να πιαστούν χέρι χέρι, να αγαπηθούν, να χαρίσουν χαρά και γαλήνη η μια στην άλλη, να γίνουν καλύτερες, να ζήσουν. τι πιο απλό. Όμως σκοντάφτουν στις συνήθειες του κάθε ατόμου που ανήκουν. Συνήθειες που τους φέρνουν κοντά για να γνωριστούν αλλά δεν είναι αρκετό. Σεξ, ξενύκτι, ποτό, λογοτεχνία, σινεμά, μουσική, αλλά δεν είναι αρκετό αν ο καθένας αποφασίσει να συνεχίσει ότι κάνει. Βλέπεις η αντίδραση στον πόνο για να σου φύγει ή να τον ξεχάσεις προς στιγμή δεν τον απαλείφει, απλά τον κοιμίζει για λίγο. Μέχρι να σταματήσει η δράση του ηρεμιστικού, του σεξ, του ποτού, της παρέας. Δυο πονεμένες ψυχές ενώνονται για να γιατρευτούν. Και τελικά ανακαλύπτουν πως το πιο κοινό τους σημείο είναι ο εγωισμός. Καταδικασμένες να υποφέρουν για πάντα. Τόσο κοντά και τόσο μακρυά η μια απ'την άλλη... Όπως οι δικές μας... Κρίμα...

Ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό...

Ωραίο χειμωνιάτικο πρωϊνό σήμερα. Κάποιες καμινάδες καπνίζουν κι'όλας. Η μέρα ξεκίνησε με την επίσημη αγαπημένη, Formula 1. Συνέχισε με λίγο μάτι Moto GP. Τώρα συνεχίζει με δουλειές στον κήπο. Ακόμα λίγες δουλίτσες εντός και περιποίηση της επίσημης γκόμενας, της μηχανής μου. Ηρεμία, κέφι, όρεξη. Λες ν'άρχισε η αλλαγή? Ποιος ξέρει? Στο κάτω κάτω, έτσι είναι η ζωή. Πότε τα πάνω της, πότε τα κάτω της, και εσύ απλώς παρατηρείς και βρίσκεις τρόπους για πιο συχνά πάνω και λιγότερα κάτω. Το μόνο σίγουρο, είναι πολύ καλή η μέρα. Καλημέρα...

Αλλαγή...

Αλήθεια, πόσο καιρό χρειάζεσαι για να γνωρίσεις κάποιον? Μια στιγμή, αυτό που λεν 'πρώτη εντύπωση' ή μια ζωή? Ποιος ξέρει... Άλλοι μια στιγμή, άλλοι μια ζωή κι'άλλοι ποτέ. Ούτε καν τον εαυτό τους. Και σίγουρα, ανάλογα της σχέσης είναι και το βάθος της γνωριμίας που θες να κάνεις. Αν είναι μόνο για πήδημα, το ότι χαμογελάει ωραία, μυρίζει ωραία, η φωνή της έχει ωραία χροιά, έχει ωραίο βλέμμα, βυζιά, κώλο και είναι περιποιημένη είναι αρκετό. Τι σημασία έχει αν έχει πάρει πούλιτζερ, όσκαρ, είναι πυρηνικός φυσικός, κομμώτρια ή καμαριέρα? Και τι σε νοιάζει τι της αρέσει, τι τη χαλάει, αν είναι παντρεμένη, ελεύθερη, χήρα, με παιδιά, η ηλικία της, τ'όνομά της? Κι'αν θα την παντρευτείς τι σε νοιάζει τι πιστεύει, τι ψηφίζει, τι βλέπει στην τηλεόραση? Ναι, σ'ενδιαφέρει πόσα ξοδεύει, αν δουλεύει, αν ξέρει να μαγειρεύει καλά κι'όλα αυτά, καθώς και το ιατρικό ιστορικό της μητέρας της, της γιαγιάς της απ'τη μητέρα της κλπ. Βλέπουμε λοιπόν πως ανάλογα με το λόγο που θέλουμε να έχουμε τον άλλο, είναι και οι πληροφορίες που μαζεύουμε. Από τίποτα μέχρι κάποια, σχετικά. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό αν το ρωτήσεις, επιπρόσθετο προσόν αν το μάθεις και σ'αρέσει, ίσως ανασταλτικός παράγοντας αν σου χαλάσει τη διάθεση...
Τό'πα επειδή τ'άκουσα από ψυχίατρο και θα το λέω γιατί συνέχεια επιβεβαιώνεται. Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται μέχρι τα 9 μας. Και βλέποντας πώς διαμορφώθηκε ο δικός μου, βλέπω πως επαναλαμβάνω ακριβώς ότι έκανα και τότε. Φεύγω απ'το σπίτι, πάω δουλειά, κάνω διάφορες άλλες δουλειές που έχω, χτίζω σχέσεις, περιστασιακές ή μη, κάθε μια για διαφορετικό σκοπό, παίζω, διασκεδάζω, επιστρέφω σπίτι, ξεκουράζομαι, αναζωογονούμαι, ετοιμάζομαι για την επόμενη μέρα, ψυχαγωγούμαι με τηλεόραση και ίντερνετ. Όπως τότε. Σχολείο, παιχνίδι, σπίτι για λίγο διάβασμα ετοιμασία και πολύ διάβασμα βιβλίων. Τελικά είμαι μοναχικός τύπος. Και οι σχέσεις, περιστασιακές ή μόνιμες, απλά για τις υπόλοιπες ώρες, όχι για αυτές που είμαι με μένα. Και συναισθηματισμούς όχι για αυτές τις ώρες. Για τις υπόλοιπες, ανάλογα με το πρόσωπο που έχω απέναντι, στην οθόνη, στο τηλέφωνο (παρεπιπτόντως πλήρωσα το μεγαλύτερο λογαριασμό που πλήρωσα ποτέ, άρα...). Άσε που οι πλείστες γνωριμίες είναι εγωκεντρικές απ'τη μεριά τους. Δηλαδή για να νοιώθουν καλά αυτές (οι γνωριμίες ανεξαρτήτως φύλου συνήθως γυναικείου) και μόνο αυτές.
Θέλω αλλαγή τώρα. Το τόνισα. Και συνήθως θέλουμε ν'αλλάξουμε αυτά που μας χαλάνε. Κι'όμως. Αυτά που μας χαλάνε συνήθως μας ωθούνε, αντί να τα διορθώσουμε, να ξεφύγουμε σε πράγματα που μας ευχαριστούν. Άρα, αν πραγματικά θέλουμε αλλαγή, πρέπει να σταματήσουμε πρώτα αυτά που μας ευχαριστούν και καταφεύγουμε πολύ συχνά. Όπως το καλό φαγητό, το ποτό, το τσιγάρο, το ίντερνετ, το facebook, το blogging, το φλερτ, το ξενοπήδημα, τις μόνιμες σχέσεις, παράνομες ή φιλικές κλπ. Σίγουρα όχι όλα με μιας. Αλλά ή αλλαγή απ'εκεί ξεκινά. Σ'ότι μας κρατά πίσω απ'το να αλλάξουμε πραγματικά και να απαλλαγούμε απ'αυτά που μας χαλάνε σαν ανθρώπους, στην ψυχή και στο μυαλό, που μας εμποδίζουν να γίνουμε καλύτεροι ψάχνοντας διέξοδο σε λιμνάζοντα ύδατα για λίγη δροσιά στη ψυχή ή σε άλλα προβλήματα ντυμένα με το μανδύα της ηδονής για λίγη χαρά...
Θέλω αλλαγή... Τώρα....

Μη φοβάσαι το Χειμώνα...

Χειμωνιάζει σιγά σιγά... Όπως στις καρδιές μας... Μάταια ψάχνουν για λίγη ζεστασιά. Όχι πως δε βρίσκουν. Αλλά ποτέ μόνιμα. Όπως τον άστεγο που ψάχνει παγκάκι να ξεκουράσει το κορμί του μέχρι να ξημερώσει και τότε βλέπουμε... Αν ξημερώσει... Παράξενο... Ο άνθρωπος ανακάλυψε τρόπους να ζεσταίνεται, εντός κι'εκτός. Ειδικά εντός. Μουσική, συντροφιές, ποτά, σεξ, χόμπυς, αλλά ποτέ μόνιμα. Κυνηγάει την αγάπη που θέλει να πάρει, της δίνει μορφή, ήχο, γεύση, μυρωδιά, και είναι διατεθειμένος να δώσει τα πάντα αν την βρει... Μόνο αν τη βρει. Σαν συμβόλαιο. 'Αν μ'αγαπήσεις θα γίνω για σένα τα πάντα'. Αν...Έχουμε κτίσει το σύμπαν γύρω μας. Αγαπάμε μόνο αν αγαπηθούμε. Δίνουμε μόνο αν πάρουμε. Εκβιάζουμε την αγάπη, τον έρωτα, την επαφή, το χαμόγελο, τη φιλία... Αρνούμαστε να φανούμε αδύναμοι, κατώτεροι, εξομολογούμενοι την αλήθεια. Αλλά πάνω απ'όλα φοβόμαστε. Φοβόμαστε ν'αφεθούμε σε κάποιον, σε κάτι, αν δεν είμαστε σίγουροι πως δεν θα πληγωθούμε, πως δεν θα εξαπατηθούμε, δεν θα μας κοροϊδέψει, δεν θα τον χάσουμε και θα χάσουμε... Όχι. Η σκέψη και η λογική δεν λειτουργούν εδώ. Ποτέ δεν λειτουργούν. Η ζεστασιά της καρδιάς δεν έχει λογική. Δε σημαίνει όμως πως πάντα πρέπει νά'ναι λάθος. Οι σχέσεις της καρδιάς στηρίζονται και αυτές στην ανάγκη και στο φόβο. Στο θέλω ν'αγαπηθώ, ν'αγαπήσω, να ερωτευθώ και στο φοβάμαι μήπως πληγωθώ, μήπως πονέσω και πάλι. Το πρώτο μας οδηγεί στον εκβιασμό της αγάπης του άλλου. Και το δεύτερο στη ζήλεια ή ακόμα χειρότερα στο να μην τον αφήσουμε ποτέ να μας αγαπήσει και ποτέ να μη μάθει πόσο τον αγαπάμε. Δεν αγαπάμε αν δεν αγαπηθούμε, κι'αν αγαπήσουμε θέλουμε ν'αγαπηθούμε. Και δεν αγαπάμε αν θέλουμε να μην αγαπηθούμε. Κι'όμως, η ζεστασιά στη ψυχή μας έρχεται μόνο αν αγαπήσουμε. Αν αγαπήσουμε αληθινά. Όχι απ'ανάγκη, ούτε από συμπόνοια, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος αλλά και λογική. Όχι στην καρδιά. Στις πράξεις αγάπης προς τον άλλο. Ίσως ποτέ δεν θα σου πω πως σ'αγαπώ. Όχι πως θά'ναι μπαρούφες αν στο πω. Απλά αν δε νοιώθεις πως σ'αγαπάω, με τον τρόπο μου έστω, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, τότε ότι κι'αν σου πω δε μετρά. Γιατί απλά δεν θα σ'αγαπάω. Απλά θα θέλω να μ'αγαπήσεις. Γι'αυτό μην περιμένεις ν'ακούσεις 'Σ'αγαπώ'. Ούτε ποτέ να με ρωτήσεις γι'αυτό. Απλά νοιώσε το. Κι'αν το νοιώσεις χωρίς να σ'αγαπήσω απλά κράτησέ το. Σημαίνει, έτσι ή αλλοιώς, πως θά'μαι πάντα εδώ κοντά σου να σου ζεσταίνω την ψυχή... Μη φοβάσαι το Χειμώνα. Απλά βγες απ'τη σκιά. Νοιώσε τον ήλιο μέσα σου... Νοιώσε με...

Βροχή μου...

Βροχή... Το πολυτιμότερο αγαθό στη γη... Νερό για το σώμα, το πνεύμα, τη ψυχή... Γεμίζουν οι πηγές, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι ψυχές ανδρώνονται, το πνεύμα γαληνεύει... Αιτεία πολιτισμών, πολέμων, καταστροφών, ζωής και θανάτου... Διαφύλαξη του κεκτημένου ή κατάκτηση του ποθημένου. Η ζωή και η γαλήνη. Ότι ψάχνει ένα σώμα, ένα πνεύμα, μια ψυχή. Η ψυχή την πηγή, το πνεύμα τον ποταμό, το σώμα τη λίμνη. Εύκολο κι'άφθονο. Να λουστεί, να λάμψει, να ξεδιψάσει... Αλλά το πνεύμα δεν αρκείται. Θέλει να σιγουρευτεί πως γεμίζει πάντα η λίμνη. Πως δεν θα ξεραθεί. Ψάχνει να βρει το ποτάμι. Το μεγάλο ποτάμι. Το βρίσκει. Ησυχάζει. Ακούει το νερό να τρέχει, τα ψάρια και τα ζώα να ζουν απ'αυτό μυστικά, χωρίς να βγαίνουν θήραμα στα θεριά της ανοικτοσύνης της λίμνης. Και όμως, η ψυχή πάλι δεν ησυχάζει. Θέλει να δει το θαύμα. Ανεβαίνει το βουνό. Το κορμί δυσανασχετεί. Καλά ηδονιζόταν συνουσιαζόμενο με τ'άλλα άγρια θηρία στη λίμνη, δροσερό και άνετο. Δεν θέλει την ταλαιπωρία. Το πνεύμα διερωτάται γιατί πέταξε τη γαλήνη του για να βρει μια μικρή τρύπα. Αλλά η ψυχή επιμένει. Θέλει να δει το θαύμα. Και τη βρίσκει. Και αναπαύεται. Μέχρι που η πηγή στερεύει... Μια πέτρα τη φράσει. Ψάχνει λύσεις. Κουράζεται. Υποκύπτει στο πνεύμα. Κατηφορίζει προς το μεγάλο ποτάμι. Το σώμα τους παρασέρνει στη λίμνη. Ο κατήφορος μεγάλος κι'εύκολος. Περιχαρίζει για λίγο. Μέχρι που η λίμνη στερεύει. Τα θηρία διψάνε για αίμα πλέον. Και γίνεται το θαύμα. Βρέχει. Κοιτάνε προς τον ουρανό. Θέση τους εκεί... Θέση μας εκεί... Η βροχή κι'η καταιγίδα... Δώσ'μου το χέρι σου...

Φως...

Ψυχές αγνές, λευκές... Λουσμένες απ'το φως, τη χαρά, την ευτυχία. Σ'ένα κορμάκι παιχνίδι. Βλέποντας ψηλά, τον ουρανό, τα σύννεφα, τη βροχή, χωρίς φόβο, πάθος, μόνο πόθο για ζωή... Και το φως τυφλώνει τους άλλους. Και πασχίζουν να τις γκριζάρουν, να τις μαυρίσουν, να μην τυφλώνουν, να μη χαλούν τη μαυρίλα, τη σαπίλα, το τίποτα... Και τις γεμίζουν φοβίες, πάθη, φόβους, μίση, έχθρα, ανάγκη... Και αναζητούν τη γαλήνη σε πάθη και πόθους, ηδονές και πόνους, σ'ένα κορμί κι'ένα μυαλό, σκοτεινά, βλοσσυρά, στεγνά... Πιάσε το χέρι μου ψυχή μου... Ταξίδεψε μαζί μου... Στο φως...

Δεν είναι μόνο λόγια...

Τίποτα δεν είναι πιο παλιό από μια χθεσινή εφημερίδα λένε. Και από ένα χθεσινό ποστ σ'ένα blog λέω εγώ. Και ένα like ή ένα σχόλιο σε μια ανάρτηση στο facebook. Εκτός αν σ'αγγίζει βαθειά. Πολύ βαθειά. Όπως ένα καλό βιβλίο, ένα καλό κείμενο, μια καλή ταινεία, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί... Λόγια μπορεί να πει οποιοσδήποτε πλέον. Ακόμα και βλάκας κάτι θα πει που αξίζει. Έτσι κι'αλλοιώς δεν έχει σημασία το τι κάνεις ή το τι λες πλέον όσο το ποιος είσαι. Με πρώτυπα ζωής τους υποτιθέμενους καλλιτέχνες και τους εγκληματικά επιτυχημένους. Ενθουσιαζόμαστε, αλλά ποτέ δεν τ'ακούμε πραγματικά. Η μοναξιά μας δε μας αφήνει να τα εφαρμόσουμε. Και σήμερα που η ευφυία δεν αξίζει, και η καλοσύνη αξίζει ενόσω εποφελούμαστε απ'αυτήν, οι σχέσεις έγιναν φυλακές. Θέλουμε κάποιον που μας κάνει να νοιώθουμε καλά, να είναι πάντα ο ίδιος, σε πρώτη ζήτηση. Έχουμε μάθει να προσαρμόζουμε τη ζωή του στη δική μας, κι'όχι το αντίθετο. Λάθος και τα δυο... Λένε πως ο πόνος σε κάνει πιο δυνατό. Αν τον ξεπεράσεις. Με το σωστό τρόπο. Όπως και η οργή. Εγώ πάλι λέω πως πιο δυνατό σε κάνει η έκθεση, το ρεζίλεμα, η απόρριψη. Σε υποχρεώνουν να διώξεις την ανάγκη και το φόβο από μέσα σου. Να κάνεις τη μοναξιά σου σύντροφο και σύμβουλό σου... Θέλω νά'μαι κοντά σου, στις καλές και στις άσχημες στιγμές σου. Και είμαι. Έστω κι'από μακρυά. Κι'ας μην το νοιώθεις. Κι'ας νομίζεις πως είμαι απότομος και παγερός. Ίσως διότι για μένα είναι δεδομένο πως όλα θα πάνε καλά. Όπως και το ότι τώρα είμαι πολύτιμος μέχρι να βρεις κάποιον καλύτερο. Όχι, για μένα πλέον δεν υπάρχει το τέλειο. Υπάρχει το τέλειο της στιγμής. Για πολλές στιγμές. Για πολύ καιρό. Αλλά πάνω απ'όλα υπάρχει η αγάπη. Και προσπαθώ να τη νοιώθω και να τη μοιράζω. Χωρίς να πεθαίνω. Πάρε λοιπόν την αγάπη μου, την όποια αγάπη μου, κάνε την φυλακτό και νοιώσε με κοντά σου. Γιατί είμαι κοντά σου, είμαι δίπλα σου, είμαι μέσα σου, στην καρδιά, στο μυαλό, στο κορμί. Όπως και συ... Πάει καιρός να γράψω στο ημερολόγιό μου. Σταμάτησα τη ζωή μου εδώ. Καιρός να ξαναρχίσω. Για να μπορώ να σου χαρίζω κάθε στιγμή που είμαστε μαζί αυτό που θες... Εσένα...

Τώρα...

Σκέφτεσαι, αναλύεις, προβλέπεις, σχεδιάζεις, αποφασίζεις, εφαρμόζεις, αξιολογείς, διορθώνεις, συνεχίζεις, επιτυγχάνεις ή αποτυχάνεις... Το ανακοινώνεις πριν ή μετά? Ή ποτέ? Το σίγουρο ένα είναι. Όταν ασχολείσαι με τους άλλους, το κάνεις είτε επειδή φοβάσαι να ασχοληθείς με σένα, είται επειδή αυτοθεωρείσαι ήδη χαμένη υπόθεση. Κι'ας θέλεις να σώσεις όλο τον κόσμο. Μα πώς μπορείς να βοηθήσεις αν δε μπορείς ή δεν θες να βοηθήσεις εσένα? Ο μεγαλύτερος συντονισμός. Ψυχή, ένστικτο, μυαλό, διαταγές στη σκέψη, στο σώμα, στην καρδιά, πιστή εκτέλεση... Η ζωή είναι πολύ ωραία για να τη χαίρεσαι σε τόσο λίγο βαθμό... Και πολύ μικρή για να αφήνεις άλλους να στην καθορίζουν... Και τα λόγια αξίζουν όταν εφαρμόζονται... Δύναμή σου ο ουρανός, η γη, το σύμπαν, ο Θεός, εσύ... Τώρα...

Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Ξέρω... Πως κάποιοι, κάποιες, περιμένουν να δουν τι έχω γράψει σήμερα. Κάθε μέρα. Κάθε βράδυ. Κάποιες φορές θέλω και γω να γράψω. Πάρα πολύ. Αλλά νοιώθω την ψυχή μου βαριά και το μυαλό μου άδειο. Όπως μια μουντή, συννεφιασμένη, ζεστή μέρα. Σα να νοιώθεις αυτούς που σ'αγαπούν, έτσι λένε τουλάχιστο, να σε σκοτώνουν. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις τους ανθρώπους να σε θέλουν για να τους κάνεις να περνάν καλά, κι'ας μην το λένε. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις αυτούς π'αγάπησες να σού'χουν δείξει μόνο την πλευρά που ήξεραν πως θ'αγαπήσεις κι'όχι την άλλη που σιχαίνεσαι έτσι κι'αλλοιώς. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως την αποτυχία σου στη ζωή, στην κοινωνία, σαν άνθρωπος, σε κάθε ρόλο που διάλεξες να ερμηνεύσεις, την ντύνεις με όμορφες λέξεις όπως 'ανωτερότητα', 'διαφορετικότητα', 'ευαισθησία'. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως οι ευχές κι'οι κατάρες που σε φόρτωσαν από μικρό κάνουν πάρτυ μέσα σου κάθε φορά που αποφασίζουν να παλαίψουν μέχρι το θάνατο που ποτέ δεν έρχεται. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να θες ν'αυτοκτονήσεις αλλά τ'αποφεύγεις γιατί ξέρεις πως θα το μετανοιώσεις μετά, όπως μετανοιώνεις πάντα, για κάθε τι που έκανες και για κάθε τι που δεν έκανες, μη μπορώντας ποτέ να κατανοήσεις ακριβώς τη σημασία της λέξης 'μετανοιώνω' ή 'μετανοώ'. Ή μήπως είναι έτσι τελικά? Σα να βλέπεις μόνο διέξοδο τη φυγή, απ'όλους, όλα, ειδικά τις μικρές νοθείες από παραισθήσεις ευμάρειας και ευφορίας που παίρνεις από φίλους εξ'αποστάσεως, για να βρεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου, το δρόμο σου, αλλά μένεις κατηγορώντας τους δεσμούς σου μ'ανθρώπους κι'όχι τη δειλία σου και την αδυναμία σου σα χαρακτήρας. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και χρησιμοποιείς την αλήθεια και την ωμότητα για να αποποιηθείς ευθυνών απ'τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και τη θέση σου και τη στάση σου προς αυτούς. Ή μήπως τελικά έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις ένα τεράστιο τίποτα γεμάτο τεράστια κενά που προσπαθούν να γίνουν κάτι, έστω και ένα τεράστιο μηδέν, αφού δε μπορείς να γίνεις κάποιος. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να δηλώνεις καλλιτέχνης μόνο και μόνο επειδή όλοι οι καλλιτέχνες είναι φευγάτοι, με διαταραγμένες προσωπικότητες, αλλοπρόσαλλα μυαλά και ανισόρροπους συναισθηματισμούς κι'όχι επειδή έχεις ποικίλα ταλέντα. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και καταφέρνω να αγγίζω όλες τις καρδιές που είναι μαύρες και χαμένες όπως τη δικιά μου κι'όχι όλες όσες μέσα στο κάρβουνο κρύβουν διαμάντια που περιμένουν κάποιον να τα βρει, για να λάμψουν και τα δικά του διαμάντια που κρύβονται στης καρδιάς του το κάρβουνο... Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Καιρός ήταν...

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια... Να βλέπω στο βυθό της ψυχής σου τις φουρτούνες που σε τύλιξαν και σε καταπόντισαν. Να παίρνω δύναμη από σένα ν'αντέχω τις θεομηνίες μου. Οι ουλές βαθιές, ανοικτές ακόμα με το φρέσκο αίμα να σμίγει με το ξεραμένο... Αισθήματα επαναλαμβανόμενα, χαμένα στο βόλεμα, την ανάγκη, το φόβο. Ευλογίες και κατάρες γίναν ένα. Εντολές να συνθλίβουν την ψυχή μη μπορώντας το μυαλό να ξεχωρίσει που αρχίζει η κόλαση και που τελειώνει ο παράδεισος. Να σέρνομαι ανατολικά της Εδέμ, περιμένοντας τη βροχή να δροσίσει το στόμα, την καρδιά... Μάταια... Τα χέρια που απλώνονται θέλουν να τα τραβήξω πάνω, κοντά μου. Με παρασέρνουν στην άβυσσο. Η επανεκκίνηση επικίνδυνη. Ο αντιδραστήρας με απώλειες. Η σχάσεις αλυσιδωτές. Το τέλος μακρυά γιατί δεν υπάρχει συνέχεια. Ποτέ. Αλυσοδεμένος στον ίδιο τόπο, με όνειρα να φεύγουν. Ο χρόνος απομακρύνεται αγέρωχος, σαν άρχων όλων. Το κλάμα στερεί τη δύναμη του πόνου να γίνει οργή, επανάσταση, απελευθέρωση, παρά μόνο γίνεται παράπονο και μίσος. Το μίσος δηλητηριάζει την αγάπη. Οι μάσκες χορεύουν σε ρυθμούς ευφορίας. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά γυαλίζει κι'αυτό είναι αρκετό... Η ψευδαίσθηση σε χώνει πιο βαθειά στο βούρκο. Διαιωνίζει τον πόνο. Γιατί απλά τον σκεπάζει να ξεχνιέται σαν αόρατο πέπλο, μέχρι να ξαναπέσει βαρύτερος να σε καταπλακώσει. Η ασθένεια θέλει απομόνωση, αποχή... Για λίγο... Θέλω να με κοιτάς στα μάτια φως μου. Και να μου χαμογελάς. Κι'ας είσαι παραίσθηση απ'την κάψα του πυρετού μου. Κι'ας μην είσαι εκεί όταν θεραπευτώ. Θα σε ψάξω. Δυο μάτια κι'ένα χαμόγελο... Μια ολόκληρη ζωή που τη χρωστάω σε μένα... Καιρός ήταν...

Απλά κι'όμορφα...

Μια βόλτα, ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια αγκαλιά, ένα φιλί... Έστω κι'από απόσταση... Όλα είναι στο μυαλό... Αφήνεσαι, νοιώθεις το χάδι, το φιλί, την αγκαλιά, αισθάνεσαι την αύρα, την ανάσα, τον αναστεναγμό, βλέπεις τα μάτια, τη ματιά, την καρδιά, μυρίζεις το σώμα, το άρωμα, γεύεσαι το φιλί... Έτσι απλά... Όπως κι'η ευτυχία... Καλημέρα...

Ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μένα...

Από μικρό με έμαθαν να ζητιανεύω την αγάπη. Να είμαι φρόνιμος για να μ'αγαπάνε, αλλά δεν ήμουνα πληρώνοντας κάθε λάθος, κάθε αταξία, κάθε σκανδαλιά, να παρακαλάω για μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι της μαμάς, του μπαμπά, της γιαγιάς, του παππού... Να είμαι καλός αλλά άτακτος μαθητής κι'η αγάπη των δασκάλων νά'ναι περισσότερο προβληματισμός ή συμπόνοια... Μέχρι που έγινα καλό παιδί. Κι'όλοι μ'αγαπούσαν. Και συνέχισα να είμαι καλό παιδί. Και συνέχισαν να μ'αγαπάνε μέχρι το πρώτο λάθος. Κάποτε το δεύτερο. Κι'ανακάλυψα πως μ'αγαπούσαν επειδή έπαιρναν από μένα. Και μου έδιναν για να πάρουν. Κι'αγάπησα. Και μια, και δυο, και τρεις... Όπως μ'έμαθαν ν'αγαπάω. Δίνοντας για να πάρω. Δε ζητούσα και πολλά. Μόνο αγάπη. Αλλά δε βρήκα. Τουλάχιστο όπως την ήθελα. Μ'αγάπησαν επειδή τους γέμιζα τη μοναξιά, τους έκαιγα το κορμί, τους ταξίδευα το μυαλό, τους φώτιζα την καρδιά... Μ'αγάπησαν επειδή μπορούσαν να βασιστούν πάνω μου για τα δύσκολα, τα περίεργα, τα απίθανα, επειδή ήμουνα κάτι περισσότερο απ'αυτούς και μπορούσαν να φανούν αυτοί αντί εγώ... Μέχρι που έμαθα τι είναι η αληθινή αγάπη. Με το δύσκολο τρόπο. Και συνέχισα να προσπαθώ να βρω την αγάπη, απλά αγαπώντας, απλά δίνοντας, μη ζητώντας. Και θέλησαν να με φυλακίσουν για να μ'έχουν για πάντα. Και θέλησαν να με αλλάξουν για να μ'αγαπήσουν, για νά'μαι όπως αυτός στο μυαλό τους, και θέλησαν να με κάνουν καλύτερο και δε γινόμουνα. Και η αγάπη γίνεται πόνος, θυμός, οργή, βία, δάκρυ... Κι'ας μ'αγάπησαν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, μ'όλο του το είναι που τελικά υπήρχε επειδή υπήρχα και έπαψε να μ'αγαπά όταν έπαψα να υπάρχω όπως μ'ήθελε... Κάποτε σκέφτομαι πως απλά έχω λάθος αντίληψη, πως εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρω ν'αγαπάω, που δεν ξέρω να εκτιμάω την αγάπη. Και προσπαθώ να δω ποιος μ'αγάπησε για το ότι είμαι, χωρίς να περιμένει τίποτα από μένα, χωρίς να θέλει να τον αγαπήσω. Και καταλήγω στο σκύλο μου, το γάτο μου και το Θεό... Βρίσκω διέξοδο στη φιλία, στο φλερτ, στο σεξ, χαρίζοντας γέλιο, ικανοποίηση, και παίρνοντας, χωρίς αξιώσεις. Μια απογοήτευση απλά σ'οδηγεί σ'άλλο κορμί, σ'άλλο χαμόγελο, όχι όμως σ'άλλο δάκρυ, όχι σ'άλλο πόνο. Θες να σ'αγαπήσω. Βλέπεις, ακόμα και συ απλά με θες να κάνω κάτι για σένα, κάτι περισσότερο. Λυπάμαι. Μάλλον δεν είμαι ικανός ν'αγαπήσω... Ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μένα...

Μάταια...

Παιδί τα βράδυα κοίταζα τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα. Πολύ αργότερα είχα διαβάσει το 'Ένα παιδί μετράει τ'άστρα'. Ποτέ μου δεν τα μέτρησα. Αλλά πάντα κάτι με τραβούσε εκεί ψηλά. Όνειρο που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί πιλότος πολεμικού. Αστροναύτης ακόμα καλύτερα. Εκεί ψηλά, μέσα στ'αστέρια, εγώ κι'ο Θεός. Απόλυτη σιωπή, να ακούω τα πάντα και τίποτα, να μιλάω με την ψυχή μου και το Θεό. Πολλές φορές μου λείπει αυτή η επαφή. Η επαφή με τη ψυχή μου και το Θεό. Άλλοτε τη βρίσκω καταφεύγοντας στη φύση, άλλοτε σε μια εκκλησιά σε ώρα που δεν έχει κόσμο, συνήθως απλά περιμένω να νυχτώσει και να κοιτάξω και πάλι τ'αστέρια, το φεγγάρι, τα μικρά σύννεφα που μου χαλάνε τη θέα, όπως τότε. Κάποτε η ίδια η ψυχή μου με αναζητά. Με φέρνει με το δύσκολο τρόπο σ'επαφή μαζί της. Πρώτα οργή, μετά θλίψη και μετά ηρεμία. Ήσυχος να της μιλήσω. Αυτής και του Θεού. Ή μάλλον να μου μιλήσουν και να τους ακούσω... Και τους ακούω... Μέσα από μελωδίες που συντονίζουν το είναι μου μαζί τους. Δεν έχουν σημασία τα λόγια, οι στίχοι, οι εικόνες. Το μυαλό μου βρίσκει στ'αρχείο του εικόνες που δένει με τη μουσική και τη σιωπή, δημιουργώντας το μέλλον, με θολές μορφές που περιμένουν να ξεθαμπώσουν όπως τα τζάμια του χειμώνα και να φανεί το λευκό χιόνι στην ηλιόλουστη μέρα. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να φανταστείς πως μ'έχεις στην αγκαλιά σου και σε νοιώθω αυτή τη στιγμή, κι'ας μην το νοιώθεις εσύ. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να καταλάβεις τι έχω και απόψε δεν είμαι αυτός που σου πήρε τα μυαλά. Ίσως νά'σαι εσύ που αφήνεσαι αυτή τη στιγμή σε χέρια να μαγέψουν το κορμί σου φτάνοντας στην ηδονή, όσο κι'αν δεν είναι τα χέρια που θα σε φέρουν εκεί αλλά η δική σου θέληση και φαντασία να φτάσεις, παραμερίζοντας την καρδιά για λίγο, κερδίζοντας χρόνο απ'το να τη νοιώσεις ν'ανοίγει διάπλατα για να ξαναγαπήσει. Ίσως νά'σαι εσύ που φοβάσαι την αλήθεια και φοβάσαι να με δεις. Πάντα λέω πως ο έρωτας είναι στην καρδιά μας μέσα και απλά περιμένει το αντικείμενο του πόθου του να τον ξυπνήσει. Και στέλνω μηνύματα στο σύμπαν μέσα απ'τις μουσικές μου, τα λόγια μου, το βλέμμα μου, τ'άγγιγμά μου. Σαν ξυπνητήρι, εγερτήριο στο στρατό, συναγερμός σε έκτακτη ανάγκη ξυπνώ τον έρωτα στις καρδιές και τον πόθο στα κορμιά που βρίσκω μπροστά μου. Προσπαθούν να με αρπάξουν με το δίκτυ και να με φυλακίσουν... Μάταια... Ακόμα και όταν προσπάθησα να σχεδιάσω τη μορφή που πίστεψα πως ανήκει στο θολό όνειρο. Μάταια... Από παιδί τα βράδυα κοιτάω τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποτε κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα, τη ψυχή μου. Γιατί εκεί είναι τελικά. Με θες? Ακολούθησέ με. Ή μείνε εδώ περιμένοντάς με να τελειώσω το παιχνίδι μου με τις πυγολαμπίδες, με τ'αστέρια, να συναντήσω τη ψυχή μου, το Θεό και να επιστρέψω κοντά σου. Τίποτ'απ'τα δυο έ? Μάταια... Δεν πειράζει. Μ'αρκεί να είμαι εκεί ψηλά, ανάμεσα στ'αστέρια, το φεγγάρι, τη ψυχή μου, το Θεό, στην απόλυτη σιωπή, ν'ακούω τα πάντα και τίποτα, τους αναστεναγμούς σου, τα βογγητά σου, το βουβό κλάμα σου, τη ψυχή σου, να σε νοιώθω, να σ'αγγίζω σαν θαλασσινή αύρα, να σε φιλώ σαν δροσοσταλιά της αυγής κι'εσύ να κοιτάζεις χαμηλά να με ψάχνεις. Δεν θα με βρεις... Μάταια... Είμαι ήδη μέσα σου...

Με πιάνεις?

Τα πάντα τελικά είναι θέμα αντίληψης. Άρα ευφυίας. Όχι προσωπικότητας. Αυτή έχει ήδη δημιουργηθεί απ'τα 9 σου. Δε μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Σίγουρα όχι να την αλλάξεις. Οι ευαισθησίες σου, οι αλλοδοξίες σου, όλα είναι εκεί. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την ανακαλύψεις. Και να προβλέπεις αντιδράσεις και συμπεριφορές σου για να ή για να μην τις κάνεις. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος? Μα αυτό είναι. Να ξέρεις πότε θα συμπεριφερθείς κακώς και να το προλάβεις. Να μην αφεθείς. Να λες το 'Σ'αγαπώ' όταν το εννοείς, όπως το εννοείς, όταν είσαι έτοιμος να αναλάβεις την ευθύνη της έκφρασης που ξεστόμισες. Αλλοιώς το κρατάς. Μέσα σου. Βλέποντας κι'υποφέροντας μακρυά της. Αφήνοντάς την να ζήσει όπως μπορεί καλύτερα, ακόμα κι'αν κοντά σου θα ζούσε τέλεια, απ'τη τη στιγμή που δε μπορείς να είσαι συνέχεια εκεί, να της προσφέρεις εμπράκτως την αγάπη σου. Αλλά δεν είναι αρκετό. Η γνώση συνδέεται με την εμπειρία. Και οι εμπειρίες σου είναι περιορισμένες. Όσο έμπειρος κι'αν είσαι. Και εδώ υπεισέρχεται η αντίληψη. Και η ευφυία. Να μπορείς να αντιληφθείς πως βλέπει κάτι ο απέναντί σου. Ποιες μπορεί να είναι οι εμπειρίες του. Κι'ας μην τις έζησες. Πώς τις ερμηνεύει. Κι'ας είναι λάθος. Αλλά ακόμα κι'αν το πετύχεις, χρειάζεσαι δύναμη. Δύναμη να μπορείς να σταματήσεις. Τη συζήτηση, την αντιπαράθεση. Έτσι κι'αλλοιώς το ξέρεις. Κάποτε θα το μάθει με το δύσκολο, τον σκληρό τρόπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί. Όσο για την αγάπη? Μα αυτό είναι η αγάπη. Να προσφέρεις όταν σ'έχει ανάγκη όχι μόνο ο δικός σου αλλά κι'ο εχθρός σου, κι'ο άγνωστός σου. Θα σ'ακούσει? Μάλλον όχι. Αν ήταν θα σ'άκουγε απ'την αρχή. Αλλά θα κάνεις το καθήκον σου για να χαμογελάει η ψυχή σου. Όχι με τον πόνο του άλλου. Όχι. Με τον πόνο το δικό σου. Να τον κοροϊδεύει για να τον νικήσει. Σ'αγαπάνε. Ίσως ναι, ίσως όχι. Όσο περισσότερο τ'ακούς τόσο περισσότερο δεν το πιστεύεις. Αγαπάς. Σίγουρα. Κάποιους πολύ, κάποιους λιγότερο πολύ, κάποιους λίγο αλλά αρκετά για να πονάς με τη θλίψη τους και να προσπαθείς να τους βοηθήσεις. Βλέπεις, η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Ο καθ'ένας θέλει να το παίξει με τους κανόνες του. Αλλά έχει τους δικούς της. Και μόνο τότε κερδίζουν κι'οι δυο. Όταν παίξουν χωρίς κανόνες. Η αγάπη έχει τους δικούς της απλούς κανόνες. Το εγώ γίνεται εμείς. Όταν γίνει εσύ κάτι χαλά. Όταν γίνει εγώ τίποτα δε μένει όρθιο. Πάλι δε με πιάνεις? Δεν πειράζει. Τα πάντα είναι θέμα αντίληψης. Και ευφυίας. Και μάλλον έπαψες ν'αντιλαμβάνεσαι. Γιατί έγινες ότι κατηγορείς. Εγώ...

Τρυφερά...

Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρεία να ζήσουμε όπως θέλουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να πετύχουμε τα όνειρά μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας, να αγαπήσουμε, να χαρούμε, να γίνουμε ευτυχισμένοι... Το χθες πέρασε, κι'ας ήταν όμορφο. Το αύριο καραδοκεί κι'ελπίζει στο σήμερα. Κι'εμείς απλά συνεχίζουμε στον ουρανό της δικής μας ζωής το δρόμο μας. Τι κι'αν έρθουν σκοτάδια και πάλι? Τι κι'αν στις λάσπες και στα βρωμόνερα. Πάντα θά'ρχεται το βράδυ να ξεκουραστούμε, να ξαναπάρουμε δυνάμεις, να μετανοιώσουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη, να κλάψουμε. Και μετά η νέα μέρα, το νέο σήμερα, το φως, να μας ξανανεβάσει στον ουρανό να ξαναλάμψουμε, να ξαναζήσουμε. Ένας θάνατος και μια ανάσταση κάθε μέρα. Όχημά μας η αγάπη μας. Για τους άλλους, για τον κόσμο, για σένα, για μένα, για μας. Ξημέρωσε και πάλι. Ας ζήσουμε όπως μας αρέσει. Ας το προσπαθήσουμε. Και τότε τα σκοτάδια θά'ναι πιο φωτεινά. Κι'οι μέρες πιο χαρούμενες. Βάλε με μέσα σου. Όπως σ'έχω και γω. Τρυφερά... Καλημέρα...

Φίλε...

Μπορεί ότι πω να παρεξηγείται. Έτσι κι'αλλοιώς δεν περιμένω όλους να με καταλάβουν, ειδικά τώρα που ξέρω έγκυρα πως δε μπορούν. Ακόμα κι'αν μιλήσω ωμά, χυδαία, σταράτα. Μπορεί να σοκάρω. Αλλά ξέρω. Θα ακουστώ. Θα μπω στην καρδιά τους, στη ψυχή τους. Θα με νοιώσουν. Μπορεί να μη μου ξαναμιλήσουν, μπορεί να γίνουν εχθροί μου. Ρίσκο που παίρνει όποιος θέλει να λογάται άνθρωπος. Μπορεί και να μ'αγαπήσουν, να με νοιώσουν σαν τον καλύτερό τους φίλο, τον άγγελό τους. Δε μ'ενδιαφέρει καν αν θα μου πουν ευχαριστώ. Φτάνει να νοιώσω καλά. Το ίδιο κάνω και με τις γυναίκες. Προσπαθώ να αγγίξω το είναι τους. Σαν καταιγίδα σπάω κάθε φραγμό και τρυπώνω στα άδυτα. Γιατί ο κόσμος δεν ακούει με το μυαλό αλλά με τη ψυχή. Ειδικά οι γυναίκες. Και για μένα το μόνο καλύτερο πράγμα από μια γυναίκα να σφαδάζει από οργασμό στα χέρια μου και να ακούω την ηδονή της είναι ένα χαμογελαστό προσωπάκι απ'την ανακούφιση που ένοιωσε η ψυχή του μ'αυτά που είπα, με το φως που είδε, που ήταν πάντα εκεί και νόμιζε πως ήταν τυφλή ενώ είχε τα μάτια κλειστά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να της πει κάποιος 'Άνοιξε τα μάτια'. Κι'αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Ναι, μ'αρέσει να νικάω σαν άντρας. Αλλά πάνω απ'όλα μ'αρέσει να νοιώθω πως ακόμα είμαι άνθρωπος. Ένας απλός φίλος...

Καθρέφτης...

Περιμένοντας το φως να σκοτώσει τη νύχτα πλημμυρίζοντας με το αίμα της τους λόφους της ανατολής κοιτάς στον καθρέφτη της πανσελήνου κατάμματα... Τυφλώνεσαι... Είναι ωραίο να διαλέγεις, κι'ας μπορείς να τα έχεις όλα αν το θελήσεις. Κάποια πράγματα απλά τ'αφήνεις λίγο πιο μακρυά απ'το κοντά σου. Αν σ'αξίζουν θα'τάχεις χωρίς κόπο. Είναι δύσκολο να είσαι πολύς. Καλημέρα...

Στιγμιαία ηδονή...

Τι να σου πω ρε μωρό μου? Δεν είμαι και το καλύτερο παιδί. Ποτέ δεν ήμουνα. Με ξέρεις. Απ'την πρώτη στιγμή με ήξερες. Κι'όσα δεν ήξερες στά'πα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα πλην σαφώς. Είμαι άνδρας και μ'αρέσουν σχεδόν όλα τα θηλυκά. Η κιθάρα, η γυναίκα (ονόματα μη ρωτάς), η ηδονή, η καύλα, η μηχανή, η καλοπέραση, η διασκέδαση, η μουσική, η γυροπιτα (καθόλου τυχαίο να λείπει ο τόνος), η τούρτα, η μπύρα, Guinness φυσικά, η Coca Cola, η ταχύτητα, η μάχη, η αλήθεια, η ελευθερία (και η Αρβανιτάκη, εννοείται), η ζωή, η στιγμή, η καταιγίδα... Ενίοτε η μοναξιά. Σωτήρια για μένα, καταστρεπτική συνδυαζόμενη με καύλα για σας τις γυναίκες. Όλεθρος να βρίσκετε κάποιον που τ'αρέσουν τα πιο πάνω όταν έχετε καταστρεπτικό συνδυασμό, ή όταν σας τον δημιουργεί. Αλλά ρε γαμώτο και σεις οι γυναίκες με το ζόρι να κάνετε τη στιγμή να κρατήσει αιώνια φυλακίζοντας τον όλεθρο στη μοναξιά σας. Μα η στιγμή δε μπορεί να κρατήσει αιώνια. Η ανάμνησή της μόνο μπορεί. Και μόνο αν το θέλετε. Κι'αν δεν το χαλάσατε. Και η μοναξιά σας είναι στο μυαλό σας, όχι στο σώμα σας, ούτε στην καρδιά σας. Και φεύγει όταν την αντικαταστήσετε με την ευχάριστη ανάμνηση της στιγμή. Η καύλα? Αυτή παίζει κρυφτούλι μαζί σας. Κάποιες την έχουν μονίμως. Δυσλειτουργία μωρό μου. Η σωστή καύλα ξυπνά με τον κατάλληλο άνδρα για σας. Όχι το σωστό. Οι σωστοί άνδρες είναι για να τους παντρεύεστε, όχι για να σας καυλώνουν. Οι κατάλληλοι το κάνουν αυτό. Το ξέρεις. Και δε μπορείς να τον έχεις για πάντα. Είπαμε. Δυσλειτουργία. Αυτό κάνει η υπερέκκριση και η υπερλειτουργία της ... βρύσης σας. Ένα, δυο, άντε τρία χρόνια. Αλλά θέλει θυσίες μωρό μου. Όχι αγάπη. Εμείς οι άνδρες αγαπάμε τη μάνα μας, και την κόρη μας. Εσείς τα παιδιά σας. Όχι εμάς. Εμείς απλώς σας καυλώνουμε, ή σας συγκινούμε. Δε μας αγαπάτε. Κι'όσοι αγαπήσαμε παράφορα, παραφρονήσαμε. Για ένα απλό λόγο. Δεν θέλετε να σας αγαπάμε. Μόνο να σας καυλώνουμε, να σας κάνουμε να νοιώθετε αυτό που είστε. Γυναίκες, ποθητές κι'αρεστές. Ναι, θέλετε και το ψέμα σας. Ζήσε το. Φτιάξε το και ζήσε το. Μην το περιμένεις από μένα. Παραμύθια λένε στα παιδιά. Ψέματα? Ίσως άλλοι, με δυο τρία ονόματα, δυο τρεις συμπεριφορές, με σκοπό τον εαυτό τους και μόνο. Σόρρυ. Δε μπορώ. Ναι, και γω αγαπώ. Εσύ θα πεις όλες. Ναι. Κι'εσένα, τον κόσμο, τη φύση, τους αδύναμους, τη δικαιοσύνη... Εμένα... Και είμαι ερωτευμένος. Εσύ θα'πεις μ'όλες. Ναι. Και με σένα και μ'ότι κάνω όταν το κάνω. Με την κιθάρα μου, τη μηχανή μου, τη μουσική, αυτό που γράφω τώρα. Βάζω το πάθος μου, την ψυχή μου, το είναι μου, εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή είναι τα πάντα. Για να κρατήσει για πάντα. Μέχρι την επόμενη φορά. Κι'ας μην υπάρξει. Πάλι θά'ναι για πάντα. Το ξέρεις. Επιτυχία για μένα είναι η ηδονή. Και ηδονή για μένα είναι η ευτυχία αυτού που κάνω. Μόνο έτσι καταλαμβαίνω πως έδωσα το είναι μου εκείνη τη στιγμή. Μόνο έτσι ξέρω πως εκείνη η στιγμή θα κρατήσει για πάντα. Η στιγμή που παίζω ή που ακούω κιθάρα και μ'αγγίζει γιατί τη χειρίζομαι ή την χειρίζονται όπως της αξίζει. Η στιγμή που η Guinness αγγίζει τον ουρανίσκο μου, πίνοντάς την όπως της αξίζει, αφού σερβιρίστηκε όπως της αξίζει. Η στιγμή που ακούω τον οργασμό της γυναίκας, που τον νοιώθω στο κορμί μου, που τρέμει στα χέρια μου, γιατί της συμπεριφέρθηκα όπως της αρέσει. Μετά? Μετά είναι η ανάμνηση. Για πάντα. Γιατί η ευτυχία κρατάει για πάντα. Όπως η ανάμνηση της στιγμής. Ακόμη κι'αν δεν το θες. Σ'έχει ήδη σημαδέψει. Με την ευτυχία. Με την ηδονή...

Μέσα σου...

Φθινοπώριασε. Η πανσέληνος πλησιάζει. Θέλω να γράψω. Μα πάλι διστάζω. Θέλω να γράψω για πολλά. Μα για όλα σχεδόν έχω γράψει. Για την αγάπη, τον έρωτα, τα πάθη, τους πόθους, τα ένστικτα, τη λογική, το σεξ, το βρώμικο πήδημα... Το μυαλό μου δουλεύει ακατάπαυστα. Σκέφτεται γράφοντας σε σένα παρά μιλώντας σε μένα. Ποια είσαι? Τι σημασία έχει? Ίσως όλες, ίσως κάποιες, ίσως καμία, ίσως μία. Γονίδια? Πιθανόν. Μπαμπάς, παππούς και πάει λέγοντας. Τρέλλα? Ακόμα πιο πιθανόν. Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Ανωριμότητα? Πες μου κάτι καινούριο. Παιχνίδι? Ζωή δεν το λένε αυτό? Αίσθημα? Όχι πια. Ή καλύτερα, όχι τόσο έντονο πια. Συναίσθημα? Δεδομένο. Τίποτα δε γίνεται χωρίς συναισθηματική σύνδεση κι'επαφή. Όχι όπως το θες. Δεν είμαι ότι θες. Είμαι ότι θά'θελες, όχι ότι θες, ότι θα επιθυμούσες, όχι ότι επιθυμείς. Σκοπός? Μα το δήλωσα επανειλημμένα. Δεν ακούς. Ποτέ δεν ακούς. Πάντα θες όλα όπως τα θες. Να περνάμε καλά. Εσύ λόγω εμένα, και γω λόγω εσένα λόγω εμένα. Όχι λόγω εσένα. Όχι πάντα τουλάχιστο. Λόγω εσένα λόγω εμένα. Δύσκολο? Τι είναι εύκολο? Παιχνίδι είναι, όχι γλειφιντζούρι. Νικητές κι'οι δυο. Δε μ'ακούς. Δε φταις. Την καταιγίδα δεν την ακούς. Ούτε την προβλέπεις. Ξαφνικά είσαι μέσα στη βροχή. Δροσίζεσαι, ποτίζεσαι, ζωντανεύεις, βλαστάς, ανθίζεις, λάμπεις, μοσχοβολάς... Θα φύγει. Κράτησε τη ζωή που σού'δωσε. Κράτησε τη χαρά, την ηδονή. Ο ήχος, η γεύση, η αφή, οι αισθήσεις στο μυαλό αποτυπωμένες, ζωντανές. Μια κιθάρα που σ'αγγίζει. Ηδονή για τρεις. Κιθαρίστας, κιθάρα, ακροατής. Έρωτας. Θα με θυμάσαι. Ευχάριστα ή δυσάρεστα, όνειρο ή εφιάλτης. Το πως τ'αποφασίζεις εσύ. Εγώ? Απλά υπάρχω. Όπως η ηδονή απ'τον ήχο μιας κιθάρας μέσα στην καταιγίδα, μέσα μου... Μέσα σου...

Ισημερία...

Ισημερία σήμερα. 12 ώρες βράδυ, 12 ώρες μέρα. 12 ώρες φως, 12 ώρες σκοτάδι. Όπως τη ζωή, την καρδιά, το μυαλό. Εναλλαγές φωτός και σκότους, σα σκοτσέζικο ντους, χαραμίζοντας το φως σε σκοτεινούς πόθους και αναλύοντας το σκότος σε ηδονιστικές θλίψεις. Στην Τσίτσιεν Ίτσκα περιμένουν τον ήλιο να παίξει με τη σκιά και να κατεβάσει το θεό φίδι στα σκαλιά της. Και η ψυχή μας κυνηγά το δικό της θεό, σ'ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα κορμί, μια ηδονή, περιμένοντας αιώνια στη σκιά, μη αντέχοντας το φως, μ'ανοικτά τα χέρια, και τα πόδια, να εγκλωβίσει το θεό που θα περνά, φυλακίζοντάς τον για πάντα στο δικό της εγωϊσμό, να φωτίζει τα απέραντα σκοτάδια της αβύσσου της. Όλος ο πόνος, όλη η θλίψη, όλη η ζωή, εγκλωβισμένη σ'ένα ξυρισμένο υγρό μουνί και μια καυλωμένη πούτσα, με διαλείμματα διανοητικής διαύγειας και δημιουργικής έκρηξης στο χαρτί, στον κανβά, στο χώμα, στον ουρανό, στο νερό. Αλοίμονο. Θα περάσει κι'αυτή η μέρα αφήνοντας στο στόμα τη γεύση του φιλιού και στο μυαλό τη χαρά ή τη λύπη ενός χαμένου έρωτα, ενός φευγάτου κορμιού, μιας προσδοκίας και μιας καύλας. Ναι, η λεπτομέρεια έγινε ουσία, και η ουσία απλά χάθηκε. Και το μυαλό ναυαγός σ'απέραντα πελάγη αναζήτησης με τις σειρήνες, κι'αυτές ναυαγούς του δικού τους ταξιδιού, να τον ελκύουν στις μαύρες δίνες της απώλειας, και τ'αστέρια στον ουρανό να τον βλέπουν θλιμμένα αναζητώντας τη ψυχή που της φύλαξαν τη θέση κοντά τους και μένει άδεια. Πόσα μπορεί τελικά να πληρώσει κάποιος για να βρει μια συντροφιά στη μοναξιά του. Αλί και τρισαλί σ'αυτούς που ξέρουν, νοιώθουν, βλέπουν, υπάρχουν... Αβάσταχτος ο θάνατος όταν έχει υπόσταση κι'ερμηνεία. Ευτυχώς υπάρχει η Ανάσταση. Ευτυχώς υπάρχεις κι'εσύ...

Να προσέχεις ψυχή μου...

Το κορμί χαμένο, αφημένο, δοσμένο, μοιρασμένο επιλεκτικά, να χαρίσει στιγμές ηδονής και καυτή πλημύρα στα σκέλια και στο μυαλό, προσωρινή ευτυχία σε ψυχές π'αναζητούν τη λύτρωση, τη χαρά, τη ζωή, το παραμύθι, τη γυναίκα που κοιμάται φυλακισμένη στο μπουντρούμι της λήθης περιμένοντας το λυτρωτή, το σπαρτάρισμα του κορμιού, το φτερούγισμα της καρδιάς... Προσπαθώντας μετά να τον φυλακίσουν για πάντα, υποχρεώνοντάς τον σε όρκους αιώνιας αγάπης, πίστης κι'αφοσίωσης, σ'ένα κόσμο που κορμιά αλλάζουν χέρια, ματιές αλλάζουν μάτια, κυνηγώντας ηδονή, απαγορευμένη και μη, δυο κορμιά ή και περισσότερα, δυο φύλα, ένα φύλο, ίδιο φύλο. Η καρδιά μάλλον δοσμένη. Αφιερωμένη σιωπηλά σε μια άλλη ψυχή, μακρυνή, φοβούμενη να την πλησιάσει μήπως τη μολύνει, μήπως την πληγώσει, μήπως την σπάσει, μήπως την σκοτώσει... Και τότε που θα την χαρίσει πεθαίνοντας ο ίδιος για να ζήσει μέσα της... Ίσως δεν τ'αξίζει ούτε αυτό... Να προσέχεις ψυχή μου... Να προσέχεις...

Και πάλι...

Νυχτώνει και πάλι... Για κάποιους θά'ναι πολύ δύσκολη η νύχτα αυτή. Όπως και η ψεσινή. Μόνο και μόνο γιατί ήθελαν περισσότερα απ'όσα είχαν, ήθελαν τα πάντα. Και καλά έκαναν. Απλά τα ζήτησαν σε λάθος τόπο, λάθος χρόνο, λάθος άτομο. Δεν τους αρκούσε η ειλικρίνεια, δεν τους αρκούσε η ηδονή, δεν τους αρκούσε ο σταθμός. Αύριο ακόμα χειρότερα. Γιατί ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Τόσο ίδια, τόσο μαύρη, τόσο ... Φαντάσου να γιορτάζεις κι'όλας...

Μπορούσες...

Υπάρχουν στιγμές που θες να φύγεις. Όχι γιατί απογοητεύτηκες. Απλά γιατί δεν ταιριάζεις. Ποτέ δεν ταίριαζες. Ποτέ δεν ανήκες στο σύνολο. Ταίριαζες με κομμάτια ψυχής απ'εδώ, κορμιά απ'εκεί, μυαλά πάραπέρα, σκέψεις λίγο πιο κάτω, συναισθήματα ακόμα πιο μακρυά, αλλά ποτέ σα σύνολο στο σύνολο. Κι'όμως μένεις. Από συνήθεια, από αλαζωνεία, από αδυναμία, από λαγνεία, από απόκρυφες επιθυμίες, ποιος ξέρει. Ίσως για να λυτρωθείς. Ίσως για να τη λυτρώσεις. Μάλλον απίθανο φαντάζει. Ο δρόμος χαράχτηκε. Αποφασίστηκε η οικοιοθελής ελεύθερη πτώση. Εσύ? Ποτέ δεν θα λυτρωθείς, παρά το ότι ξεκίνησες το ταξίδι σου στο φως. Πάντα θα υπάρχουν κομμάτια στην καρδιά σου που θα πονάνε και θα λένε 'Γιατί, αφού μπορούσες, γιατί δεν προσπάθησες κι'άλλο?'. Και δυστυχώς θά'χουν μορφή κι'όνομα. Το δικό της...

Μακρύς ο δρόμος...

Με δυόμισυ χρόνια 'συγγραφική' πείρα κάνωντας blogging στα 'yupi', 'Athens Voice' και 'Blogspot', με λίγους μήνες 'Καληνύχτες' και ενίοτε 'Καλημέρες', είδος γραφής άμεσης αποτύπωσης συναισθημάτων που μου 'επέβαλε' το 'Facebook', με 3 διαγωνισμούς που δήλωσα συμμετοχή περισσότερο για να καταφέρω να μπω σε πλαίσιο παρά για να κερδίσω (πάντα μια αποτυχία σε κάνει πιο σοφό και πιο δυνατό), με γκόμενες να πηγαίνουν και νά'ρχονται, σ'όλα τα sites και τη ζωή, βλέποντας πόσο ίδιες είναι η πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα και τη φαντασία (ακόμα και ζωντανά να γαμάς μια πούτσα χωρίς τη διέγερση του μυαλού είναι νεκρή), χωρίς ίχνος συγγραφικού ή ποιητικού ταλέντου αλλά με ταλέντο εμφύτευσης και έγερσης συναισθημάτων, με τις πιο συχνές φράσεις που ακούω τελευταία να είναι 'λατρεύω το μυαλό σου' λες και το κρατάω σε τσάντα και πατάω κουμπάκι κόκκινο για τα λάγνα σεξουαλικά θέματα, πράσινα για τα οικολογικά, κίτρινα για τα κοινωνικά και μπλε για τα ανθρωπιστικά, ενίοτε μαύρα για τα συναισθηματικά και τα κενά μου(ή μήπως τα μαύρα είναι τα δεύτερα σε συχνότητα), 'μου γαμάς το μυαλό' και 'απ'ότι φαίνεται ξέρεις πολύ καλά τις γυναίκες', βλέποντας όλο τον κόσμο να είναι λίγο πιο εγωιστής από μένα, κι'αυτό σημαίνει πάρα πολύ, θέλοντας τα πάντα για πάρτυ του και θέλοντας να σε/με αλλάξει για να σε/με έχει για πάντα κοντά του όπως σε/με θέλει κι'όχι όπως είσαι/είμαι, με ελάχιστες εξαιρέσεις να αποδέχονται ότι τους προσφέρω αφού είναι ωραίο και αρέσει και στους δυο κάνοντας παραχωρήσεις σ'αυτό που μέχρι τώρα ήταν κατοχυρωμένο στο δικό τους μυαλό σαν 'σχέση αγάπης και έρωτα', ανακαλύπτω και πάλι πως για να υπάρξεις πρέπει να μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ίδιο εύκολα το 'ναι' και το 'όχι', το 'θέλω' και το 'δεν θέλω', το 'καλωσόρισες' και το 'στο καλό', επιβάλλοντας την ελευθερία σου αφήνοντας τον άλλο ελεύθερο, ξεκαθαρίζοντας τη θέση που κατέχει ο καθένας στην καρδιά σου κι'όχι δίνοντάς την εξ'ολοκλήρου, όντας αρκετά ευαίσθητος για να κλάψεις χωρίς δάκρυα για τον πόνο του άλλου και αρκετά σκληρός για να αντέξεις τον πόνο που σου προκαλεί χωρίς παυσίπονα, βλέποντας μακρυά, πέρα απ'τις στροφές και τα εμπόδια, πως ο δρόμος είναι ακόμα πολύς μακρύς σ'αυτό που λένε 'ολοκληρωμένος άνθρωπος', ένας στόχος δυσκολότερος απ'την κατάκτηση του Έβερεστ, του Άρη, του Άλφα Κενταύρου, με μεγαλύτερη θλίψη σου τη χαρά του να είσαι τα πάντα για κάποιον και συνάμα να προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο των ανθρώπων, δικό σου και των άλλων, αγγίζοντας τη ψυχή από λάθος μεριά, με την ηδονή των κορμιών μας και απλώνοντας το χέρι να σ'ακολουθήσουν στο δικό σου μακρύ δρόμο για συντροφιά και των δυο, τριών, όλων... Είμαι πάντα εδώ... Στο δικό μου δρόμο... Κι'είναι πολύ μακρύς...

The wonder of you...

Πάντα το λέω. Η καλή μέρα απ'το προηγούμενο βράδυ φαίνεται. Ξύπνησα με ωτίτιδα. Κι'όμως, είναι τόσο όμορφη η μέρα μετά από ένα υπέροχο απόγευμα και μια υπέροχη βραδυά στη συναυλία (όπως υπέροχη ήταν κι'η Κυριακή για διαφορετικούς λόγους, όπως υπέροχες προσπαθώ να είναι οι νύκτες μου, κι'ας με χαλάσουν λίγο οι μέρες). Τι κι'αν θα πάω στη δουλειά, τι κι'αν χαλάσει λιγάκι η μέρα ή πολύ. Πάντα οι ωραίες αναμνήσεις βοηθάνε να ξαναφτιάξει το κέφι, να ξαναρθεί το χαμόγελο. Πάντα η σκέψη σου ηρεμεί, αναζωογονεί, ερεθίζει μυαλό, καρδιά, κορμί. Τι άλλο θέλει ένας άντρας απ'το να κάνει μια γυναίκα να γελάει, να είναι ευτυχισμένη, να είναι ζωντανή, να είναι γυναίκα, να γίνεται φωτιά, βροχή, να παίρνει ο αέρας την ανάσα της, τη φωνή της και να την ταξιδεύει? Ίσως τελικά ο παράδεισος να είναι εδώ. Ίσως και όχι. Αλλά τι σημασία έχει? Εδώ είμαστε εσύ και γω. Και το μέλλον δικό μας, όσο λίγο κι'αν φαντάζει. Γιατί το παρόν κρατάει μια στιγμή, κι'η σκέψη του μια αιωνιότητα... Καλημέρα...

Υπάρχω...

Δεν θυμάμαι... Αλλά νομίζω ποτέ μου δεν πίστευα στις συμπτώσεις. Επειδή πάντα πίστευα πως τα πάντα γίνονται ή δε γίνονται για ένα σκοπό. Ακόμα και τα κακά, και οι ήττες. Απίστευτο το πόσο μπορεί να σε συνταρράξει ένα τηλεφώνημα από μια άγνωστη, ένα μήνυμα από μια άγνωστη, μια σκέψη ή μια απόφαση σε στιγμή που δεν περιμένεις, ένα χαμόγελο, μια διαγραφή, ένας καυγάς, μια άγνωστη που της χάρισες το γέλιο, την ηδονή, τη ζωή. Απίστευτο το πόσο μπορεί να σε δυναμώσει ότι σκοτώνει τους άλλους, να σε σκοτώσει ότι δίνει ζωή στους άλλους. Απίστευτο? Τίποτα δεν είναι απίστευτο απ'τη στιγμή που πιστεύεις στα όνειρα, πιστεύεις στα θαύματα, πιστεύεις σε σένα... Πιστεύω σε μένα... Πιστεύω... Είμαι σίγουρος... Είμαι δυνατός... Ζω... Υπάρχω...

Θέλω να ζήσεις...

Γιατί να σταματήσεις πριν το τέλος απ'τη στιγμή που άρχισες? Ακόμα κι'αν το τέλος είναι άσχημο? Και γιατί να είναι άσχημο? Κι'αν το ασχημίζουν άλλοι, γιατί να τους έχεις μαζί σου μέχρι το τέλος? Η αρχή είναι δική σου απόφαση. Και το τέλος είναι δική σου νίκη ή ήττα. Αν θες να είσαι μαζί μου θα είσαι όπως το θέλω εγώ. Αν θες να είμαι μαζί σου πρέπει να με ρωτήσεις αν το θέλω. Και θέλω να είμαι μαζί σου για να νικήσουμε, έστω κι'αν ηττηθούμε. Όχι για να ηττηθώ. Τολμώ. Τολμάς? Δώσε μου το χέρι σου. Πιάσε το χέρι μου. Έλα. Αλλοιώς φύγε. Δεν θέλω η έννοια σου να με σκοτώσει. Αρκεί που θα πεθάνεις εσύ. Κάποιος πρέπει να ζήσει. Και δε με πειράζει αν θα πεθάνω για να ζήσεις. Με ενοχλεί που θες να πεθάνεις και να με πάρεις μαζί σου. Με ενοχλεί που δεν θες να παλέψεις για τη νίκη. Και η αγάπη ξέρει μόνο να νικά. Κι'ας πεθαίνει. Πάντα ζει. Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσεις. Ζήσε. Είμαι εδώ. Ζωντανός και δυνατός. Για σένα. Για μένα. Για μας... Καληνύχτα...

Καληνύχτα...

Μέσα σ'όλους...

Όλα αλλάζουν και τίποτα... Από καταβαλής κόσμου... Και μιλάνε για αγάπη άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι, για έρωτα άνθρωποι που δεν τον έζησαν ποτέ, για συναισθήματα, φιλίες, το φεγγάρι, τ'άστρα, τα ζώα, τους ανθρώπους... Έρχεται στιγμή που θες να ανατινάξεις τον κόσμο... Και στιγμή που χαμογελάς και τους αφήνεις να είναι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, στον κόσμο τους, στη χαζομάρα τους... Δε μπορείς να μοιράσεις εξυπνάδα, ούτε ομορφιά σ'αυτόν τον κόσμο. Απλά κάθεσαι και τους παρακολουθείς να προσπαθούν να ξεγελάσουν εσένα και μετά τον εαυτό τους και τους κοντά τους, τους ανθρώπους που αγαπάνε, που έχουν φίλους, που είναι ερωτευμένοι... Ευτυχώς μέσα σ'όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί, άνθρωποι ξεχωριστοί. Άνθρωποι που χαμογελάνε αληθινά, γιατί πονάνε αληθινά. Άνθρωποι που χαίρονται πραγματικά γιατί λυπούνται πραγματικά. Και μέσα σ'όλους εσύ... Καληνύχτα...

Χαμογέλασέ μου...

Λατρεύω τις γυναίκες. Τόσο που το δήλωσα επανειλημμένα πως αν γεννιόμουνα γυναίκα σίγουρα θα ήμουνα λεσβία. Κι'ας θυμώνω κάποτε με τις γυναίκες. Κι'ας τ'ακούνε κάποτε από μένα. Και τις λατρεύω περισσότερο σε δύο περιπτώσεις. Η μια είναι όταν χαμογελάνε, ακόμα κι'όταν γελάνε δυνατά. Γι'αυτό πάντα φροντίζω να μιλάω και να είμαι με γυναίκες που χαμογελάνε. Και χαίρομαι όταν χαμογελάνε ακόμα περισσότερο επειδή μιλάνε μαζί μου, επειδή είναι μαζί μου, επειδή είμαι εγώ. Γνωστές, άγνωστες, φίλες, γκόμενες, απλά να μου χαμογελάνε. Και κάθε πρωί κοιτάω τις γυναίκες μέσα στ'αυτοκίνητα, στα πεζοδρόμια, παντού. Το χαμογελαστό πρόσωπο φαίνεται, ακόμα κι'αν δε χαμογελάει. Λάμπουν τα μάτια. Κι'απ'το τηλέφωνο νοιώθω τη χαρά τους όταν μιλάνε και χαμογελάνε, κι'ας είναι επειδή τους το μεταδίδω εγώ. Και χαίρομαι όταν τη στιγμή που δε μπορώ να τις δω, δε χαμογελάω, είμαι κάπως, το διαισθάνονται και μου χαρίζουν γλυκύτητα και χαμόγελα για να νοιώσω καλύτερα. Όπως σήμερα... Τελικά ίσως αυτή να είναι η αιώνια ευτυχία. Μια γυναίκα, ένα χαμόγελο, ένα τραγούδι, ένα τριαντάφυλλο... Ή μια χαμογελαστή γυναίκα μ'ένα τριαντάφυλλο να τραγουδάει... Ψιθυριστά... Στην αγκαλιά μου... Καληνύχτα...

Ευτυχώς...

Όταν το μυαλό μαγκώνει κι'η καρδιά κλειδώνει, όταν οι παλιοί δεν πιστεύουν στις ευαισθησίες σου και οι νέοι δεν ξέρουν τις χυδαιότητές σου, όταν δεν ξέρεις αν θα γράψεις για το εκκρεμές της ζωής ή για τις πίπες, καπνίσματος και πηδήματος, όταν κρέμεσαι από μια κλωστή για το αν θα κοιμάσαι για 5 χρόνια ή θα διαλύσεις τον κόσμο σε 5 χρόνια, όταν δεν ξέρεις αν σου τελείωσε η υπομονή και η ανεκτικότητα ή η σωφροσύνη και η λογική, όταν βλέπεις τους πάντες και τα πάντα να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται λες και όλα είναι ένας κύκλος με διάμετρο 1 μέτρο και τα πάντα ζουν εκεί μέσα, τότε απλά πας για ύπνο. Έκανες και σήμερα το καθήκον σου για την ανθρωπότητα και για σένα. Έζησες όπως εσύ ήθελες, όπως σ'άρεσε, όπως αξίζεις. Κι'αν δεν πήρες σήμερα ότι ήθελες ή ότι σ'άξιζε δεν φταίει κανείς. Μόνο εσύ που έψαξες πάλι σε λάθος μέρος, σκοτεινό. Ευτυχώς δε σε χωράει ο κύκλος. Ευτυχώς τα πλαίσια είναι για τους άλλους. Ευτυχώς, πάνω απ'όλα, δεν είσαι μόνος. Ευτυχώς ακόμα υπάρχεις... Καληνύχτα...

Καλό ... ότι θες...

Ξημέρωσε... Εδώ και ώρα... Ο κόσμος ξαναμπήκε στη ρουτίνα του... 'Καλημέρα! Καλό μήνα! Καλό Φθινόπωρο!'. Κάποιοι γιορτάζουν ονομαστήρια, κάποιοι γενέθλια, κάποιοι παντρεύονται, κάποιοι γεννιούνται... Κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι χωρίζουν, κάποιοι κλαίνε, κάποιοι γελάνε... Το εκκρεμές της ζωής μας συνεχίζει ακάθεκτο. Με την ελπίδα να φουντώνει για κάτι καλύτερο από σήμερα κι'όλας. Τη βροχή να ξεπλύνει τον πόνο, τη δυστυχία, το κακό, να δροσίσει τις ψυχές μας, το μυαλό μας, το κορμί μας... Τον έρωτα της ζωής μας, γιατρειά στην ασθένειά μας, επιτυχία στη δουλειά μας, φούσκωμα της τσέπης μας, επιτυχία στους δικούς μας, κακοτυχία στους εχθρούς μας... Κάποιοι θα παρατείνουν όσο μπορούν τις ευχάριστες αναμνήσεις του καλοκαιριού, κάποιοι θα προσπαθήσουν μάταια να διαγράψουν τις δυσάρεστες αναμνήσεις τους παρελθόντος. Κάθε αρχή προσφέρεται για νέο ξεκίνημα, για νέες ελπίδες, για σχέδια, όνειρα, στόχους. Και μεις συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε ότι κάναμε χθες, πριν 2 μήνες, πέρυσι. Αναζητώντας την ευτυχία, την αγάπη, την ευμάρεια, την ηδονή. Παρακαλώντας Θεό και άστρα να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο χωρίς ανταλλάγματα, ή ακόμα και να μείνουν ως έχουν, λες και η ζωή μας χρωστάει τα πάντα και μεις είμαστε το τιμώμενο πρόσωπο σ'αυτόν τον πλανήτη. Ή μήπως είμαστε? Κοιτάζω τον κόσμο να συνεχίζει να κάνει αυτό που έμαθε καλύτερα. Να ελπίζει περιμένοντας. Αν μη τι άλλο αυτά του χαρίζουν το πιο όμορφο χαμόγελο, το πιο λαμπερό πρόσωπο. Ίσως ξεγελαστεί κι'η καρδιά και χαμογελάσει, χωρίς τη βοήθεια των σαρκικών απολαύσεων, χωρίς τον αποκλεισμό των ανθρωπιστικών συναισθημάτων. Χαμογελάω και γω. Μ'αρέσει που ο κόσμος προσπαθεί να είναι ευτυχισμένος. Σημαίνει πως η αγάπη ακόμα ζει και την ψάχνει. Ναι, ελπίδα υπάρχει ακόμα. Γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι. Στον κόσμο, εδώ, στην καρδιά μου. Όπως εσύ... Καλό μήνα... Καλό Φθινόπωρο... Καλημέρα...