Τίποτα...

Πανσέληνος... Από νωρίς... Πριν καν δύσει ο ήλιος... Υπέροχη δύση, με τον ήλιο να παίζει με τα σύννεφα λερώνοντάς τε με όλα τα χρώματα που μπορεί να διακρίνει τ'ανθρώπινο μάτι και ακόμα περισσότερα, εκείνα που μπορεί να δει η ψυχή... Κι'η ανατολή υπέροχη... Με ένα κόκκινο ήλιο να ξεπροβάλλει απ'τα μπλε βουνά και να χάνεται σιγά σιγά στα γκριζομπλε σύννεφα. Και ενδιάμεσα να μένει η μυρωδιά των πεύκων και ο αγέρας που κτυπούσε δυνατά στο πρόσωπο μέσα απ'το μισάνοικτο κράνος τρέχοντας με την ολοκόκκινη απ'τον πόθο και το πάθος Κόρα, τη γερμανίδα μηχανή... Τα υπόλοιπα? Θλίψη, πόνος, ανησυχία, θυμός, απογοήτευση, ο κόσμος ο ίδιος, όπως κι'ο καβαλλάρης ... Ευτυχώς η αγάπη ζεσταίνει... Γιατί γι'αυτό υπάρχει η ψυχή. Για ν'αγαπά... Κι'αν δεν αγαπηθεί δεν πειράζει... Ο ουρανός είναι δικός της... Ένας κατακόκκινος ήλιος, μπλε βουνά, σύννεφα σ'όλα τα χρώματα κι'η μυρωδιά του πεύκου με τον αέρα να κτυπά το πρόσωπο... Ίσως δεν είναι ευτυχία... Αλλά είναι γαλήνη... Κι'αν η καληνύχτα είναι η τελευταία, είναι φωτεινή, πολύχρωμη, χαμογελαστή, γεμάτη πάθος και πόθο... Τα υπόλοιπα? Τίποτα... Απλά περαστικά. Λες κι'η ζωή συνεχίζει να είναι ένα κέρμα πεταμένο στο δρόμο με την ίδια όψη πάντα ορατή... Κάποιος το πάτησε τ'απόγευμα, καβάλλα στο ουράνιο τόξο... Στο κάτω κάτω, τίποτα δε μένει ίδιο, τίποτα δε μένει ακίνητο, σταθερό. Ο χρόνος κυλά όπως τη ρόδα της γερμανίδας μηχανής. Κι'αν σταματήσει στο τελευταίο καληνύχτα ο καβαλλάρης θα ξεχαστεί. Αλλά εκείνος θα θυμάται... Μια ανατολή, μια δύση, τον αγέρα, τη μυρωδιά, την αγάπη...