Στεγνά...

Δεν είμαι καλά. Δε νοιώθω καλά. Όχι, όχι. Είμαι μια χαρά από θέμα υγείας. Τουλάχιστο όσα έχω εδώ και χρόνια είναι σταθερά και δε μου δημιουργούν δυσλειτουργίες, προς το παρών δηλαδή. Ούτε λυπημένος είμαι στο πάτωμα. Ούτε χαρούμενος. Ε ναι. Αυτό με ανησυχεί. Επειδή απλά είμαι ήρεμος. Απόλυτα. Όπως είμαι κάποτε αλλά σπάνια. Σαν χειρουργός πριν μια εγχείρηση μεταμόσχευσης καρδιάς ή αφαίρεσης όγκου απ'τον εγκέφαλο. Σα στυγνός επαγγελματίας δολοφόνος την ώρα που ετοιμάζεται να πυροβολήσει το θύμα εξ επαφής βλέποντάς το στα μάτια. Σαν Αυτοκράτορας πριν δώσει διαταγή για επίθεση. Σαν τον καπετάνιο του πληρώματος του Enola Gay όταν έδινε τη διαταγή να ριφθεί η ατομική βόμβα (ξέχασα τ'όνομά της, νομίζω Fat Boy ήταν αυτή του Ναγκασάκι) στη Χιροσίμα. Με φοβάμαι όταν είμαι έτσι, εκείνες τις λίγες φορές που είμαι έτσι. Όταν είμαι χάλια ξέρω πως θα μου περάσει. Όταν είμαι θυμωμένος ξέρω πως ακόμα και φόνο μπορώ να κάνω αλλά δεν θα το κάνω, θα με ελέγξω. Και θα μου περάσει. Όταν είμαι χαρούμενος ξέρω πως θα μου περάσει. Αλλά αυτήν την κατάσταση τη φοβάμαι. Δεν ξέρω αν θα περάσει, αν και λογικά θα περάσει όπως περνάνε πάντα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί επειδή ξέρω πως είμαι ικανός για όλα, χωρίς φόβο, πάθος, βρασμό ψυχής. Δέχομαι και λέω όχι και είναι τελειωτικό. Δέχομαι και λέω ναι και είναι τελειωτικό. Δεν φεύγω αλλά και δεν πάω. Κι'αν ξεκινήσω κάτι ή για κάπου το τελειώνω, φτάνω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ή ενοχής. Αποφεύγω και απορρίπτω τα λάθη, χωρίς να συγχωράω. Τραβάω γραμμές, ψαλιδιές, μαχαιριές. Και ο καιρός βοηθάει πάρα πολύ. 15 το βράδυ, 28 τη μέρα. Μαγιάτικος περισσότερο παρά Σεπτεμβριανός. Σίγουρα όχι Νοεμβριανός. Ούτε ίχνος βροχής. Ούτε σταγόνα. Στεγνά, στυγνά, ωμά. Ελπίζω η ζιβανία (τσίπουρο) απόψε με τους φίλους και τους μεζέδες να αλλάξει κάπως την κατάσταση. Πάω...