Μου χρωστάω...

Ποτέ δεν συγκρατώ στίχους απ'τα τα τραγούδια μόλις τ'ακούσω. Ούτε μετά φυσικά αν δεν κοπιάσω για να τους μάθω. Αλλά ένα τραγούδι με μουσική που μ'αγγίζει απλά δε μπορεί να έχει στίχους που δεν θα μ'αγγίξουν. Ανεξαρτήτως γλώσσας. Παράξενο ίσως πείτε για κάποιον που ασχολείται τόσο πολύ με το λόγο. Το ίδιο παράξενο που ενώ τελείωσα Λύκειο επιλογής μαθημάτων με επιλογή θετικών επιστημών, δηλαδή φυσική, χημεία, μαθηματικά, βιολογία, εντούτοις όσες προτροπές είχα για επαγγελματική κατεύθυνση ήταν για δικηγόρος. Η μουσική κι'ο ρυθμός είναι μέσα μας γιατί ο ήχος και ο παλμός είναι στη φύση. Το θρόισμα των φύλλων όταν περνά τ'αγέρι μέσα τους, ο φλοίσβος της θάλασσας, το κελάδημα των πουλιών, το ξάφνιασμα της βροντής, το τραγούδι της βροχής... Ήχοι συνδυαζόμενοι με εικόνες που αγγίζουν την ψυχή και είτε την γαληνεύουν είτε την φοβίζουν είτε την συνεπαίρνουν είτε την ξεσηκώνουν... Αν σκεφτείς πως κι'ο λόγος αυτό κάνει, τότε εύκολα καταλαμβαίνεις γιατί κάποιοι με τη φωνή τους ή ακόμα και με τα γραπτά τους σ'αγγίζουν. Κάποτε διερωτούμαι όλοι αυτοί που με διαβάζουν και δεν έχουν ακούσει ποτέ τη φωνή μου ποια φωνή ακούνε να τους ψιθυρίζει στ'αυτί αυτά που γράφω. Κάποιου άλλου, τη δική τους ή αυτό που φαντάζονται φωνή μου? Προσωπικά πάντα βρίσκω πως κάνω το τρίτο όταν διαβάζω κείμενα. Απλά όλα τα κείμενα που τα γράφουν γυναίκες έχουν την ίδια φωνή, κι'όλα τα κείμενα που γράφουν άντρες έχουν την δική μου, αυτήν που ακούω μέσα μου όταν μιλώ κι'όχι αυτήν που ακούω όταν με μαγνητοφωνήσω, άσε που αρκετές φορές μ'αηδιάζω όταν μ'ακούσω έτσι...

Πολλές φορές διερωτούμαι από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Θυμάμαι τα όνειρα που κάναμε μικροί, τα όνειρα της εφηβίας μας, τα όνειρα την ενηλικίωσής μας, τα όνειρα που δεν κάνουμε πλέον. Σκέφτομαι πόσο έξω πέσαμε στις προσδοκίες μας και πώς γκρεμίσαμε τα όνειρά μας προσπαθώντας με λάθος τρόπο να τα πετύχουμε. Δεν πιστεύω για παράδειγμα πως οι αποτυχημένοι γάμοι μας, οι αποτυχημένες σχέσεις μας, οι επιτυχημένες επενδύσεις μας, η καριέρα μας είναι όλα προϊόν των άλλων, αλλά ούτε και αποκλειστικά δικό μας. Και φυσικά πως τίποτα δεν είναι τελεσίδικο. Κι'αν κάναμε κάτι θυσιάζοντας κάτι άλλο, αν αυτό που θυσιάσαμε αξίζει περισσότερο απ'αυτό που κάναμε, θα μας εκδικηθεί, ή καλύτερα θα μας τιμωρήσει. Γιατί πιστεύω πως η εκδίκηση είναι προϊόν κακής πρόθεσης ευθύς εξ'αρχής που απλώς δεν ευόδωσε και χάσαμε στο έγκλημα που θέλαμε να κάνουμε κι'όχι αποτέλεσμα απονομής δικαιοσύνης. Όπως τη φύση. Δεν εκδικείται, άσχετα με το ότι μ'αρέσει να χρησιμοποιώ αυτήν την έκφραση για να τονίζω τα κακά που θα μας βρίσκουν. Απλά μας τιμωρεί προσπαθώντας να ισορροπήσει η ίδια, αφού ανακατατάσσει τις σταθερές που διαλύσαμε εμείς.

Αρκετές φορές λοιπόν, προσπαθώντας να θυμηθώ τα όνειρά μου και να τα συνδέσω και να τα συνδυάσω με τους γύρω μου, ανθρώπους που μοιράζομαι ώρες, στιγμές, μέρες, ζωή, συναισθήματα, ενδοδιαδικτυακά και εξωδιαδικτυακά, μιας και όλα ζωή είναι, μ'ανθρώπους που θέλω να είμαι ή/και να είναι κοντά και ανθρώπους που δεν θέλω πλέον αλλά δε γίνεται αλλοιώς, σκέφτομαι πώς θά'μαι σε 20 χρόνια από τώρα. Τελευταί πιθανόν χρονιά μου, αν και βλέπω παρά το ότι θέλω να φύγω εδώ και τώρα να με διώχνουν πολύ πιο σύντομα, να σχολνάω, νά'ρχομαι σπίτι, να bloggάρω, να facebookάρω, με νέους και παλιούς, από 18 μέχρι 78, γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, ξεχνώντας τι έχω γράψει τον περασμένο μήνα, διαβάζοντας τα ίδια πράγματα από διαφορετικά άτομα, φλερτάροντας, γκομενιάζοντας, άλλοτε με επιτυχία κι'άλλοτε μ'αποτυχία και τρομάζω. Τρομάζω όχι επειδή στα 63 θα κάνω ακριβώς τα ίδια με τώρα, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, αλλά διότι με απλά μαθηματικά, αν σε 20 χρόνια κάνω το ίδιο με τώρα, σημαίνει πώς τώρα είμαι 20 χρόνια γηραιότερος απ'την ηλικία μου. Κάτι παρόμοιο απ'την αντίθετη πλευρά μ'αυτό που είπε ο Μωχάμεντ Άλι. 'Άν στα 40 σου βλέπεις τη ζωή όπως στα 20 σου τότε έχασες είκοσι χρόνια απ'τη ζωή σου'. Άρα αν στα 40 σου βλέπεις τη ζωή σου στα 60 σου και είναι η ίδια, σημαίνει πως ήδη καταδίκασες 20 χρόνια απ'τη ζωή σου να μην αλλάξουν και σένα σε γηρατειά από τώρα. Και πρόσεξε. Το πρόβλημα δεν είναι πως θα κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι πώς δεν θα κάνω ακόμα κάτι, όχι κάτι λιγότερο, ακόμα κάτι. Φαίνεται πως παγώνω τη ζωή μου, τη βάζω σε νάρθηκα. Διότι η ζωή συνεχίζεται όταν αλλάζεις κάτι ή προσθέτεις κάτι, έστω κι'αν για να το προσθέσεις ή να το αλλάξεις χρειαστεί να αφαιρέσεις κάτι. Και εδώ ξεκινούν τα όνειρα που όμως πρέπει να γίνουν στόχοι. Και πότε πας πάρακάτω? Όταν βλέπεις πως πλέον, ανεξάρτητα αν προσφέρεις ή όχι, το μόνο που αποκομίζεις είναι κάτι που αν δεν σε χαλά σ'αφήνει παγιδευμένο, έστω και σε ηδονιστικές καταστάσεις που από στιγμές χαλάρωσης κι'απόδρασεις γίνονται αυτοσκοπός. Θέλετε παραδείγματα? Άντε τώρα που δεν έχετε καταλάβει πως μιλώ για το ποτό, το φαγητό, το σεξ, τον τζόγο κλπ.




Χρωστάω ένα ποστ για το μέγεθος. Αλλά χρωστάω πολύ περισσότερα σε μένα. Βασικά νέα προγράμματα. Προγράμματα διατροφής, γυμναστικής, κοινωνικοποίησης, ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, γνώσης. Χρωστάω μια ζωή που παρασυρμένος από τη μετριότητά μου και της κοινωνίας και των δεσμών μου μ'ένα σωρό άτομα που με έβλαψαν, από αγάπη τα περισσότερα (και επιμένουν να μου λένε πόσο μ'αγαπάνε και πόσο αχάριστος είμαι απέναντί τους) μου στέρησα. Γιατί η ζωή η δική σου είναι η ζωή που δεν φταις επειδή αφαίθηκες ή επέλεξες να παρασυρθείς και να σε βλάψουν, είναι η ζωή που φταις γιατί ήταν καθαρά δική σου επιλογή τα ναι και τα όχι σου, χωρίς να νοιαστείς αν το όχι σου ήταν αντίθετο με το ναι κάποιου δικού σου. Βλέπεις, αν αφεθείς στο ναι του άλλου για να μην τον πληγώσεις, σκοτώνεις εσένα. Και μην αρχίσεις να μου λες για το εμείς στις σχέσεις τώρα. Ξέρεις πολύ καλά πως αν το εμείς κυριαρχούσε στις σχέσεις, οποιουδήποτε είδους σχέση, τότε αυτός ο κόσμος θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικός κι'εμείς εδώ δεν θα γράφαμε ποστάκια, αναρτούσαμε τραγουδάκια και διαβάζαμε προβληματικούς συγγραφείς και ποιητές ακούγοντας μουσική από το ίδιο προβληματικούς μουσουργούς. Σε τελική ανάλυση θα μου πεις είναι ωραίο να είσαι προβληματικός. Αν μη τι άλλο δημιουργείς. Και εδώ έχεις δίκηο. Φτάνει να βρεις τον τρόπο της δημιουργίας που σε γεμίζει και να είναι η μόνη σου ασχολία. Κι'όχι διέξοδος.

Μ'αρέσει στο Άγιο Όρος αυτή η ένωση με τη φύση και το Θεό. Αυτή η ησυχία που θεωρητικά υπάρχει και σου επιτρέπει ν'ακούς το κύμα της θάλασσας και το κελαήδημα των πουλιών στα κλαριά που χαϊδεύει τ'αγέρι δροσίζοντάς σου το πρόσωπο, ακούγοντας από μακρυά  πότε πότε κανά πλεούμενο. Και φυσικά εκείνες οι λειτουργίες, ειδικά οι εσπερινοί, που είναι όσο πιο κοντά στη φύση γίνεται, με φως από κεριά, χωρίς μεγάφωνα, χωρίς ένα κιχ απ'τους πιστούς, χωρίς τον ήχο των λεφτών απ'την επιτροπή του ναού που τα μετρά εν ώρα λειτουργίας. Όπως μ'αρέσει το καλοκαίρι να μου κτυπά τ'αγέρι στη σκιά και ν'ακούω τους τζίτζικες και μια μηχανή από μακρυά να αντλεί νερό για να ποτίσει τα δέντρα. Ξέρεις, εκείνο το 'πατ πατ πατ πατ πατ'. Καθώς και ο θόρυβος της θάλασσας τα καλοκαιρινά βράδυα ή τα χειμωνιάτικα απογεύματα. Και εκείνη η απόλυτη ησυχία τα χειμωνιάτικα βράδυα μ'ομίχλη στο βουνό και τη μυρωδιά του ξύλου που καίει στο τζάκι, ή ο θόρυβος του τραίνου που κάνει πάνω στις ράγες πρωί πρωί πριν χαράξει...

Λατρεύω τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τ'αγγίγματα... Αλλά ο κόσμος μ'αυτά απλά ξεκουράζεται, δεν ζει. Ή τουλάχιστο ζει μ'άλλους ήχους, μ'άλλες γεύσεις, μ'άλλες ρήτρες. Εκτός απ'όλους αυτούς τους χαμένους δημιουργούς που αξίζουν, κι'όχι αυτούς που απλά το δηλώνουν. Και γω μου χρωστάω μια ζωή...