Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Ο παράδεισος είναι εδώ...



Κάποτε, όταν το λάγνο μυαλό μου δεν επηρεάζεται από καυτά κορμιά και λέξεις, λίμπιντο, θυμούς, αγριότητες, θλίψεις, κρίσεις άλλων ατόμων και συμπεριφορών και άλλα σαγηνευτικά δεινά, ξεφεύγει φαντασιωμένο από διάφορα άν. Σε μια απ'αυτές τις αποδράσεις πηγαίνει στον παράδεισο. Και ξέρεις, οι καλύτερες ταινείες, θεατρικές παραγωγές, βιβλία κλπ, είναι αυτές που σε κάνουν να νοιώθεις πως πρωταγωνιστείς εσύ, να σκέφτεσαι σαν τον πρωταγωνιστή, να νοιώθεις σαν τον πρωταγωνιστή. Στην έσχατη περίπτωση, αν είναι πρωταγωνίστρια, ειδικά μια καυτή έξυπνη γυναίκα, η τέλεια γυναίκα, θες, αν είσαι άντρας φυσικά, να είσαι συμπρωταγωνιστής της, να είσαι αυτός που έχει στην καρδιά της, το μυαλό της, που δίνεται ολοκληρωτικά, άγρια, έκφυλα, χυδαία κλπ κλπ κλπ.

Εν πάσει περιπτώσει έχω αναφερθεί αρκετές φορές στην πτώση μας απ'τον παράδεισο, με λόγια που με κατατάσσουν στους μισογύνηδες φαλλοκράτες. Για τους νέους αναγνώστες επαναλαμβάνω τα λεγόμενά μου. Στον παράδεισο ο Αδάμ περνούσε την ώρα του με τα χόμπυς του, κυνήγι, ψάρεμα, ακούοντας τα πουλιά, κάνοντας σώμα και μούσκουλα και διάφορα άλλα, κι'άφηνε την Εύα μόνη. Τότε παρουσιάστηκε ο όφις, γλυκός, ευγενικός, ανάβοντας φωτιές στο σώμα και στην καρδιά, τη σαγήνευσε και της έδωσε το μήλο. Και κείνη, όντας γυναίκα που πάντα περιμένει τον άνδρα της ν'αναλάβει πρωτοβουλία, ευθύνη, να δώσει λύσεις, να επιβληθεί κλπ, του πήγε το μήλο. Εκείνος, για να μην την έχει να του τα πρήζει, αντί να της δώσει ένα χαστούκι, όχι κατ'ανάγκη σωματικό με το χέρι, και να της επιβληθεί, το πήρε και δάγκωσε πρώτος. Και έτσι χάσαμε τον παράδεισο. Από τότε λοιπόν σε κάθε ζευγάρι επεμβαίνει ένας όφις που σαγηνεύει την Εύα η οποία κερατώνει τον Αδάμ και εκείνος αγρόν ηγόρασε για να μην του χαλά τη ζαχαρένια, γι'αυτό και λέω πως πάντα, μα πάντα φταίει ο άνδρας για τις αποτυχημένες σχέσεις, ακόμα και αν τον απατά η γυναίκα του (μη ξεχνάς πως επανειλλημένα είπα πως πουτάνες δεν είναι όσες απατούν, πηδιούνται με πολλούς κλπ) αφού προτιμά να παλιμπαιδίζει παρά να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και ή να κουμαντάρει τη γυναίκα του ή να χωρίσουν για να βρει αυτό που θέλει αν κρίνει πως δεν πάει άλλο. Καθόλου τυχαίο δε που έχουν αυξηθεί τα διαζευγμένα ζευγάρια λόγω γυναικών που τόλμησαν και φάνηκαν αντράκια, οι ανύπαντρες μητέρες και γενικά ανύπαντρες γυναίκες, αφού έχουν αυξηθεί οι γητευτές γυναικών που περνάνε σαν καταιγίδα και φεύγουν, και οι λεσβίες, μιας και αρκετές καταφεύγουν σ'αδελφές ψυχές αφού οι άντρες έπαψαν να ωριμάζουν και γέμισαν κόμπλεξ, για τα οποία φαινομενικά φταίνε οι μαμάδες τους αλλά αφού ο άντρας κάνει κουμάντο στην οικογένεια σε τελική ανάλυση φταίνε οι πατεράδες τους που δεν ασχολήθηκαν ποσώς με την οικογένειά τους.

Κάπου εδώ πάντα λέω πως πρέπει να ξαναμελετήσω την πτώση επειδή ενώ θυμούμαι για μας και τον όφι, δεν θυμούμαι τι έγινε με τα υπόλοιπα δημιουργήματα στον παράδεισο. Και επειδή όλα όσα υπήρχαν εκεί, ζώα, πουλιά, φυτά, δέντρα, υπάρχουν και εδώ, και επειδή πολλοί υποστηρίζουν και συμφωνώ πως η ζωή μας είναι μια πρόγευση της μετέπειτα αιώνιας ζωής μας, αν μπορούμε να ζούμε στον παράδεισο μ'όλα όσα έχει γιατί να επιμένουμε να ζούμε στην κόλαση. Εν πάσει περιπτώσει προηγούνται πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να κάνω στη ζωή μου απ'το να ασχοληθώ και πάλι με την πτώση εμπεριστατωμένα.

Βάζω λοιπόν τον εαυτό μου στον παράδεισο με τη γυναίκα μου. Ναι, για όσους δεν το ξέρουν είμαι και παντρεμένος (χωρίς παιδιά για όσους σκέφτονται να ρωτήσουν). Και σκέφτομαι τι θά'κανα όλη μέρα κι'όλη νύχτα. Σ'ένα παράδεισο χωρίς πόνο, θλίψη, αδικία. Το πιο πιθανόν και χωρίς όργια, παραφύσιν συνουσίες, στοματικούς κλπ. Χωρίς καυγάδες, ετσιθελισμούς και άλλα τινά. Χωρίς πολέμους, πολιτικούς, αρχηγούς, απατεώνες, κλέφτες, εγκλήματα πάθους ή οικονομικά, χωρίς τεχνολογία, χωρίς όλα αυτά που έχουμε σήμερα. Φυσικά κάποιος θα πει και δικαιολογημένα πως δεν θά'ταν γυναίκα μου αφού αν μέναμε στον παράδεισο δεν θα είχαμε τη θρησκεία μιας κι'όλοι θα δοξάζαμε τον ίδιο Θεό, άρα δεν θα υπήρχε το μυστήριο του γάμου, ούτε καν θα υπήρχαν κράτη άρα δεν θα υπήρχε ούτε ο πολιτικός γάμος για διασφάλιση των δικαιωμάτων του αντρογύνου κάτω απ'την ομπρέλλα της πολιτείας. Τι θά'κανα λοιπόν? Θα έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου, που θα συνέχιζε να είναι γυναίκα μου εκτός αν είμασταν τόσο λίγοι οι άνδρες, λαμβάνοντας υπ'όψιν και το γεγονός πως αφού δεν θα υπήρχαν ασθένειες δεν θα υπήρχαν ανίκανοι, ούτε gay, που θά'πεφταν 2 ή 3 γυναίκες στον καθένα, άρα τότε θα έκανα με τις γυναίκες μου, θα μάζευα φρούτα, χόρτα, θα ψάρευα, θα άρμεγα κατσίκες, πρόβατα, αγελάδες κλπ και θα επέστρεφα στο σπιτάκι μου νά'βλεπα τις γυναίκες μου να γελάνε, να μαγειρεύουν, να παίζουν με τα κουτσούβελα κλπ.

Τώρα κάποιος θα μπορούσε να πει πως αφού δεν θα υπήρχε κτημοσύνη, ούτε κόμπλεξ, ζήλεια κλπ, ο καθείς θα μπορούσε να κάνει έρωτα με τις γυναίκες των άλλων και εκείνες μ'όποιον θέλουν. Απλά στο δικό μου μυαλό, αφού ο θεσμός της οικογένειας θα υπήρχε, κι'αφού θα κάναμε έρωτα για ευχαρίστηση αλλά και για αύξηση του ανθρώπινου γένους, δεν θα κάναμε ανταλλαγή συντρόφων για να μπορούν τα παιδιά να μεγαλώνουν με τους φυσικούς γονείς τους. Αλλά αυτό δεν με απασχολεί και τόσο. Έτσι κι'αλλοιώς, αφού πιστεύω στο Θεό, στη δευτέρα παρουσία και στην μεταθάνατο ζωή, ελπίζοντας πως θα καταφέρω να μην είμαι στην κόλαση μ'όλους αυτούς που ήδη ξέρω και δεν ανέχομαι ή με ανέχονται, και είναι και πάρα πολλοί βρε πούστη μου, πιστεύω αυτό που λένε πως θα είμαστε όλοι άϋλοι άρα δεν θα κάνουμε έρωτα. Έτσι κι'αλλοιώς είμαστε ήδη πολλοί, δεν χρειάζεται να γίνουμε κι'άλλοι, υποθέτω δηλαδή (σκέψου όλους αυτούς που γεννήθηκαν και πέθαναν τόσους αιώνες, ακόμα και τα έμβρυα που έγιναν έκτρωση). Εκείνο που πάντα μ'απασχολεί είναι το τι θα κάναμε για να ζούμε, να διαβιώναμε, να περνούσαμε ωραία και ευτυχισμένα, χωρίς έννοιες και σκοτούρες, χωρίς να κυνηγάμε πλούτο, δόξα, να έχουμε στην έννοια μας τα δάνεια, τα έξοδα και όλα αυτά. Και στο τέλος πάντα διερωτούμαι πόσο μπορούμε ακόμα να ζήσουμε έτσι ή περίπου έτσι.

Φυσικά, πάντα κάπου εδώ γεννιέται και το επίμαχο ερώτημα. Αν ένας άντρας τότε είχε πολλές γυναίκες θα τις αγαπούσε όλες το ίδιο? Θα μπορούσε να μοιράζεται σ'όλες? Κι'εκείνες θα δέχονταν να τον μοιράζονται? Και είμαι σίγουρος πως καμιά γυναίκα δε μπορεί να φανταστεί πως αυτό μπορεί να συμβεί. Όπως δε μπορεί να καταλάβει πώς σε φυλές όπως στην Αφρική, π.χ. Ζουλού, ή σε θρησκείες όπως στους Μωαμεθανούς ή στους Μορμόνες, μπορεί να συμβαίνει αυτό. Και είμαι σίγουρος πως και αρκετοί άντρες δε μπορούν να καταλάβουν ή να συνειδητοποιήσουν πως ένας άντρας μπορεί να αισθάνεται κάτι ωραίο και σημαντικό και αρκετά έντονο αλλά όχι αποκλειστικό για μια γυναίκα.

Ίσως εδώ κάποιοι ή κάποιες να περιμένουν να αναπτύξω το πώς έφτασα σ'αυτά τα συμπεράσματα, αυτές τις θεωρίες, αυτές τις σκέψεις, αυτό το 'να μοιράζομαι' πιθανόν. Άλλοι ίσως να λένε πως δεν έχω μάθει ν'αγαπώ και λοιπά. Κι'άλλες υποθέσεις που σχετίζονται μ'όλα αυτά. Ίσως απ'την άλλη να διερωτούνται αν τα πιστεύω αυτά που λέω, αν τα ζω, αν είναι απωθημένα, ευσεβείς πόθοι κλπ. Απορίες που ίσως σας μείνουν αναπάντητες για πάντα. Απλά, αφού στο δικό μου έστω μυαλό μπορούν να συμβούν, ανεξάρτητα αν μου έχουν συμβεί ή μου συμβαίνουν και στη ζωή ή όχι, σημαίνει πως μπορούν να συμβούν. Αλλά πραγματικά, εκείνο που με τρομάζει είναι το πόσο μακρυά φτάσαμε για να λέμε πως διαβιώνουμε σε μια κοινωνία ή περνάμε καλά ή αποκτούμε κοινωνικό στάτους ή ζούμε όπως προστάζει η σημερινή εποχή.

Έρχομαι λοιπόν και μετατρέπω τα τότε δεδομένα στα σημερινά. Και ο άντρας και η γυναίκα δουλεύουν. Γνωρίζονται, αγαπιούνται και δένουν επίσημα τη ζωή τους. Συνειδητοποιημένα κάνουν παραχωρήσεις ο ένας στον άλλο, συνεργάζονται αφού μοιράζονται τα πάντα, έχουν τις ερωτικές στιγμές τους, τις στιγμές που λείπουν απ'το σπίτι έχοντας στο μυαλό την επιστροφή στον σύντροφό τους και στη οικογένειά τους, λένε όχι σε προκλήσεις, αλληλοφροντίζονται, κάνουν παιδιά και προσπαθούν να τα κάνουν υπεύθυνα άτομα, με γνώση, κρίση, προσωπικότητα, ξέροντας πως στο τέλος θα μείνουν μόνοι και πάλι, έχοντας ο ένας τον άλλο, να λένε καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ, να κάθονται αγκαλιασμένοι στο τζάκι, στην τηλεόραση, στη βεράντα, να αναπολούν τις παλιές στιγμές που ήταν νέοι, τα ταξίδια, τα παιδιά τους, το πώς έφτασαν μέχρι εδώ, περιμένοντας υπομονετικά και με χαμόγελο νοιώθοντας πλήρεις ημερών και ευτυχισμένοι τη στιγμή που θα συνεχίσουν την αγάπη τους στην αιώνια ζωή.

Ναι, πάντα λέω πως ένας πετυχημένος γάμος εξαρτάται απ'το πόσο καλά πηδά ο άντρας και πόσο καλά μαγειρεύει η γυναίκα. Πάντα πιστεύω πως το πόσο καλά ικανοποιεί η γυναίκα τον άνδρα και πόσα του δίνει εξαρτάται απ'το πόσα της βγάζει ο άνδρας, πόσο την καυλώνει, πόσο της εξάπτει τη φαντασία και τον πόθο, πόσο θέλει να τον ικανοποιήσει. Και το ότι πολλές όλα αυτά τα δίνουν σε πολλούς από μόνες τους δεν έχει να κάνει με το πόσο το αξίζουν αυτοί αλλά με το πόσο αυτές δεν θέλουν να αφεθούν και πάλι σ'έναν άντρα που τους τα έβγαλε, γιατί ξέρουν πως σ'αυτόν θα δωθούν ολοκληρωτικά και δεν το θέλουν. Και προσέξτε, δε μίλησα για συχνότητα. Μίλησα για ποιότητα. Λάθος μου? Ίσως. Αλλά απ'όσα βλέπω και ακούω, αυτό έχει περισσότερη σημασία. Όσο για το πόσο καλά μαγειρεύει η γυναίκα, είναι ίσως ο σημαντικότερος τρόπος να ξεχάσει ένας άντρας τη μάνα του. Βλέπεις, αν ένας άντρας έχει ότι αγαπάει και θέλει σπίτι του τότε έχει και τη δύναμη να αντιστέκεται στις σειρήνες. Και δεν είναι θέμα κοιλιοδουλείας. Το γλέντι είναι μέσα στο αίμα του άντρα. Και αν ακόμα ανήκει στους άνδρες που ξεσηκώνει τις σειρήνες, που τις κάνει δικές του, είναι πολύ σημαντικό να έχει λόγο να γυρίσει σπίτι.

Ναι, ξέρω. Ότι πω είναι από δυσνόητο μέχρι παρεξηγίσιμο. Ειδικά οι τρεις τελευταίες μέρες που υπενθύμισαν έντονα αυτό. Άσχετα απ'το ότι συνεχίζει να επιβεβαιώνεται πως ακόμα κι'αν δε με καταλαμβαίνουν κάποιοι ή με παρεξηγούν, καταφέρνω να τους κάνω να με νοιώσουν, αρνητικά ή θετικά δεν έχει σημασία. Και σίγουρα πάντα ισχύει το 'Ακόμα κι'αν δεν θυμάμαι τι μου είπες, πάντα θα θυμάμαι το πώς με έκανες να νοιώσω'. Όμως τελικά, σ'όλους τους 'προβληματισμούς' μου πάντα καταλήγουμε στη ίδια ερώτηση. 'Αφού είναι τόσο απλό γιατί δεν το πετυχαίνουμε?' ή στην δήλωση 'Δεν είναι τόσο απλό όσο το λες'.

Και εγώ καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Όλα είναι τόσο απλά. Απλά ποτέ στο μυαλό μας δεν τα βλέπουμε έτσι. Πάντα περιμένουμε τους άλλους να κάνουν ότι θέλουμε, και πολλές φορές θέλουμε περισσότερα απ'όσα μας αξίζουν. Όλα τα κτίζουμε και τα γκρεμίζουμε στο μυαλό μας. Όλα είναι μέσα μας, στο μυαλό μας. Και ο παράδεισος και ο όφις. Και μεις διαλέγουμε αν θα δαγκώσουμε ή όχι το μήλο. Ο παράδεισος είναι εδώ. Αλλά δεν τον βλέπουμε. Κοιτάμε πάντα αλλού. Κάνοντας επιλογές εκτός παραδείσου. Σε τελική ανάλυση ο όφις είναι απλά μια δικαιολογία. Και ο παράδεισος μια ευθύνη που αποφεύγουμε να αναλάβουμε. Γιατί έτσι μας αρέσει. Είναι πιο εύκολο να μένεις χάμω όταν πέσεις. Απλώς αλλάζεις στάσεις. Και ποτέ δε νοιώθεις μόνος. Κι'ας είσαι...

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχεις υπόψη σου τους Λιμπερτίνους..; για επίτιμο μέλος σ' έβλεπα.

υγ αν μη τι άλλο αφουγκράζεσαι, κάτι καταλαβαίνεις, εμπνέεσαι..

Emperor είπε...

Δεν τους είχα υπ'όψιν. Τους διάβασα τώρα. Τόσο χάλια έ? :-Ρ

Υ.Γ. Κάτι καταλαμβαίνω. Αρκετά μάλλον θέλω να πιστεύω. Αν τα καταλάμβαινα όλα θα τρελλαινόμουνα. Νομίζω. :-)

nefelokokkugia είπε...

Κρατάω τις τελευταίες σου φράσεις. "Όλα είναι τόσο απλά. Όλα είναι μέσα μας, στο μυαλό μας."

Μόνο το δικό μου μυαλό λειτουργεί ανεξάρτητα από μένα?

Emperor είπε...

Nefeli εκείνο που πρέπει να καταλάβεις είναι πως ΚΑΝΕΙΣ από μας δε μπορεί να κάνει τα λόγια και τις σκέψεις πράξη αν δεν έχει βοήθεια. Απλά, ακόμα και γω που τα γράφω και τα λέω αυτά, το κάνω κατ'αρχήν για να τα διαβάσω λέγοντάς τα σε μένα και παίρνοντας δύναμη και κατά δεύτερο λόγο για να δουν κάποιοι πως δεν είναι μόνοι σ'αυτόν τον κόσμο, ούτε στο συναίσθημα ούτε στη σκέψη. Το μυαλό σου είναι μια χαρά, το συναίσθημά σου μια χαρά κι'απλώς θέλεις λίγο χρόνο πρώτα να συνειδητοποιήσεις τι μπορείς να κάνεις και μετά να το κάνεις. Μην κατακρίνεις τον εαυτό σου. Αγάπησέ τον. Όχι τόσο πολύ όπως εγώ αλλά αρκετά. Φιλί! :-)

nefelokokkugia είπε...

:-)

Ανώνυμος είπε...

...ωραιος ο μυθος του παραδεισου, για την θρησκεια που τον παρηγε...αλλα για μενα...ο παραδεισος κι η κολαση μας ειναι εδω...καποιες φορες ευθυνομαστε εμεις γι αυτα που μας συμβαινουν ...καποιες φορες η μοιραια συμπτωση...σιγουρα η Ελληνικη μυθολογια ηταν σοφωτερη...ειχε τις ερυνειες για κολαση..ισως και την νεμεση......
...θα σχολιασω σχετικα με την σκεψη σου οτι....εαν ο αντρας δεν εχει απογαλακτιστει...πριν ακομη επιλλεξει γυναικα...το φαντασμα της μητερας του ...θα τον κυνηγαει παντα....
...φυσικα και δεν υπαρχει τελεια σχεση...η γαμος...αλλιως δεν θα βρισκομαστε εδω να το συζηταμε..οι ελαχιστοι αριθμητικα που το βιωνουν..ειναι μαλλον δυσευρετοι ...για να μας εκθεσουν την γνωμη τους...
...θα προβαλλω αντιρηση στην σκεψη σου οτι ολα ειναι στο μυαλο μας...
μια και ο ανθρωπος ως κοινωνικο ον...εχει παντα εναν περιγυρο...ψαχνωντας ειτε αποδοχη...ειτε επικοινωνια...προσπαθωντας παντα να κατανοησει οσα βιωνει...η και οσα προτιθεται να του δωσει ο αλλος....
Παντως χαιρομαι πο σημερα...σε ενεπνευσε ο παραδεισος...ηταν και η δικη μου πρωινη σκεψη......
..σαν οντος ον σημερα...που ακολουθει ροη σκεψεων...ατομικων και δικων σου προβληματισμων...
Ζεστη καληνυκτα.......

Emperor είπε...

Γλυκειά μου Ανώνυμη για τον παράδεισο και την κόλαση θα πρέπει ίσως να ξαναψάξεις το θέμα. Αν πιστεύεις και συ πως τίποτα δε μπορεί να σκεφτεί το μυαλό αν δε μπορεί να συμβεί πραγματικά ή υπάρχει, κι'απ'την στιγμή που όλες οι θρησκείς μιλάνε γι'αυτό ή περίπου γι'αυτό, και για ζωή μετά θάνατον, τότε σίγουρα κάτι συμβαίνει. Όσο για τα άλλα, είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα, όπως η συνήθεια στη γεύση που αγαπάμε και που μάθαμε ν'αγαπάμε αφού για πάρα πολλά χρόνια τρώγαμε το φαγητό της μαμάς κλπ. Ακόμα πιο ζεστή καλησπέρα.

Emperor είπε...

Ά και ξέχασα. Υπάρχει ο τέλειος γάμος. Αν τα όρια που θέτουν κι'οι δυο είναι ο τέλειος γάμος και προσπαθούν γι'αυτό...