Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Ξέρεις? Ξέρω...



Ξέρεις? Πολλοί μίλησαν για τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος. Και έδωσαν πολλές ερμηνείες. Κάποιες σωστές, κάποιες λάθος. Και πολλοί αποφάσισαν πως δεν υπάρχει ο απόλυτος έρωτας. Πως είναι παιδί της φαντασίας των μεγάλων συγγραφέων, ποιητών, μουσουργών. Πως ο Οθέλλο, ο Ρωμαίο, η κυρία με τις Καμέλιες, ακόμα κι'η Δαλιδά, είναι απλά άφταστα όνειρα της αναπτυγμένης φαντασίας των ευάλωτων ή και σμπαραλιασμένων συναισθηματικά δημιουργών τους...

Ξέρεις? Ξέρω πως τα βράδυα, κάποτε με χαμηλό φωτισμό, τσιγάρο, ποτό και κοψοφλέβικα τραγούδια και κάποτε στα σκοτεινά, κάτω απ'τα σκεπάσματά σου, κλείνεις τα μάτια ή απλά κοιτάς στο απέραντο κενό, με ένα δάκρυ είτε να κυλά στο μάγουλο είτε απλά να μένει εκεί χωρίς να τολμά να βγει στην επιφάνεια μην το σκουπίσεις και πεθάνει αμέσως, ονειρεύεσαι αυτόν. Με ή χωρίς πρόσωπο, με ή χωρίς σώμα, απλά να σ'ακουμπά, να σε χαϊδεύει, να σε φιλά, να σ'αγκαλιάζει, να σου ψιθυρίζει στ'αυτί λόγια τρυφερά, λόγια αγάπης. Και ξέρεις? Ξέρω πως όταν τον ονειρεύεσαι το νοιώθεις κι'όλας. Και νοιώθεις να κουρνιάζεις στην αγκαλιά του σα μικρό περιστέρι, να χαμογελάς και να αφήνεσαι στο όνειρο και στο Μορφέα...

Ξέρεις? Ξέρω πως ξέρεις πως το μυαλό δε μπορεί να φανταστεί ή να φαντασιωθεί τίποτα που δεν υπάρχει. Πως πράγματι υπάρχει αυτό που θες και γι'αυτό θυμώνεις ή μαραζώνεις, που ενώ υπάρχει ποτέ δε σού'τυχε. Και πως αποφασίζεις να πάψεις να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις πιστεύοντας πως αν το καταφέρεις θα πάψει να υπάρχει...

Ξέρεις? Ξέρω πως κάθε φορά που νοιώθεις κάποιον πως είναι αυτό που θες ξαναζωντανεύει τ'όνειρο μέχρι να συμβεί κάτι, ή να ερμηνεύσεις κάτι με τρόπο που σε κάνει να επιστρέφεις, νοιώθοντας πως πάλι έκανες λάθος επιλογή, έβγαλες λάθος συμπέρασμα και δώθηκες σπαταλώντας συναίσθημα κι'ενέργεια και ένα κομμάτι εσύ...

Ξέρεις? Ξέρω πως θα σου συμβεί. Και πως δεν θα μείνει για πάντα κοντά σου. Αλλά ξέρω πως ξέρεις πως μετά δεν θα ονειρεύεσαι πλέον. Θα θυμάσαι. Θα ξαναζείς στο μυαλό τη ζωή, τον έρωτα, την απέραντη ευτυχία. Και θα χαμογελάς. Και θα αφήνεσαι στην ανάμνηση και στο Μορφέα. Αλλά χωρίς θυμό ή απογοήτευση. Μόνο με μια ευχάριστη θλίψη κι'ένα γιατί. Γιατί όχι για πάντα...

Ξέρεις? Ξέρω πως ξέρεις πως τα ωραία διαρκούν μια στιγμή και κρατάνε μια ζωή σαν ανάμνηση. Γιατί πλέον είναι ζωή. Η δικιά σου ζωή. Εσύ...

4 σχόλια:

nefelokokkugia είπε...

Αισιόδοξη ανάρτηση. Το ξέρεις?
Χαίρομαι που την έκανες, ειδικά απόψε.
Καληνύχτα. Φιλιά

Emperor είπε...

Και γω χαίρομαι που ... εμπνεύστηκα ψες για αυτήν την ανάρτηση. Καλημέρα! Φιλιά! :-)

Ανώνυμος είπε...

...Ξερεις, ξερω...τελικα μια τρυπα στο κενο τα ανθρωπινα συναισθηματα..για οποιον φοβαται να αισθανθει...κι ευτυχης αυτος που το καταφερνει...εστω κι αν καποιες μνημες πονουν......
Ενα κρυο απογευμα δευτερας...δυστυχως με παγωμενη καρδια...

Emperor είπε...

Ναι. Κάποιοι φοβούνται να νοιώσουν, κάποιοι φοβούνται να χάσουν και κάποιοι φοβούνται να κερδίσουν...