Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Ανοργασμικοί...




Κατ'αρχήν βάλτε το καλά στο μυαλό σας επειδή πάλι φαίνεται με παρεξηγήσατε. ΔΕΝ είμαι καλό παιδί. ΔΕΝ είμαι ευγενικό παιδί, ΔΕΝ είμα ευαίσθητη ψυχή, ΔΕΝ είμαι ο εραστής της Μεσογείου, ΔΕΝ είμαι ότι καλό μπορεί να σκεφτείτε. Κι'ότι κακό μπορεί να σκεφτείτε το πιο πιθανόν είμαι. Τώρα θα μου πεις 'Καλά ρε συ γιατί το ανακοινώνεις? Για να σου πούμε μπράβο για την ειλικρίνειά σου ή για να μας πουλήσεις πνεύμα?'. Απλώς το λέω γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να κρίνουμε κάποιον απ'την πρώτη επαφή, και καλά κάνουμε γιατί σπάνια είμαστε τελείως λάθος, και να πιστεύουμε πως είναι έτσι συνέχεια και σ'όλα, κι'αυτό είναι το λάθος. Και φαίνεται πως τουλάχιστο σε κάποιους, μετά από μια μικρή έρευνα που έγινε τυχαία, απ'τα γραφόμενά μου φαίνομαι περίπου όπως πιο πάνω. Ξεχνάμε όμως πως ένας άνθρωπος έχει διάφορες πλευρές, άρα και διάφορες συμπεριφορές, ανάλογα με τον τομέα που αφορά η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Και έτσι, επειδή φαίνομαι εδώ σ'αρκετά κείμενά μου γλυκός, ευαίσθητος, καλός, κάποιοι θεωρούν πως έτσι είμαι συνέχεια, μ'αποτέλεσμα να πέφτουν απ'τα σύννεφα όταν δουν τις άλλες μου πλευρές. Τώρα πάλι θα μου πεις 'Και καλά, τι σ'ενδιαφέρει αν πέσουν απ'τα σύννεφα?'. Η αλήθεια είναι πως η περυσινή χρονιά με έμαθε να αντέχω στις απορρίψεις και όσο κι'αν θέλω κόσμο κοντά μου, για διάφορους λόγους, να μην καταβαραθρόνομαι όταν μ'απορρίψουν. Άλλο φοβάμαι. Αυτό που είναι αιτεία για τις πλείστες αναρτήσεις τραγουδιών στο facebook. Και ενώ δεν ξέρω ποιος διαβάζει και ποιος όχι, ξέρω πάρα πολύ καλά εμένα, το τέρας, το γλυκό καθαρματάκι και ένα σωρό άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς που μου προσδίδουν κατά καιρούς...

Τώρα θα μου πεις 'Έκατσες να γράψεις ολόκληρο ποστ για να μας πεις πως είσαι κωλόπαιδο?'. Φυσικά όχι. Στο κάτω κάτω αργά ή γρήγορα μετά από αρκετή επαφή θα με ανακαλύπτατε, τό'πα. Το ποστ το γράφω λόγω ερεθισμάτων. Ερεθισμάτων συνεχών ή περιστασιακών, κειμένων που διάβασα αυτές τις μέρες, μηνυμάτων που πήρα αυτές τις μέρες, συνομιλιών που έκανα αυτές τις μέρες, blogs και bloggers που είδα αυτές τις μέρες πως εξαφανίστηκαν, κι'από δω κι'απ'την Athens Voice, γκόμενων που θυμήθηκα πώς περάσαμε, και πώς εξαφανίστηκαν, γυναικών που πιστεύουν, κι'όχι άδικα, πως συμπεριφέρθηκα απαίσια, πως τις πλήγωσα κλπ. Ναι, κεντρίσματα, ερεθίσματα, εμπνεύσεις...

Ας πούμε ήθελα να ανεβάσω ποστ βασισμένο στο ποστ της me :-) 'Πριν και μετά' για να αναλύσω (ρε μήπως είμαι η μετενσάρκωση του Φρόϋντ) το πως το αίσθημα και η αναζήτηση της εξουσίας που πηγάζουν απ'το βασικό ένστικτο της επιβίωσης μετατρέπονται σε σκέψεις του τύπου 'Θέλω να μεγαλώσω για να κάνω ότι κι'οι μεγάλοι' ή πως πάλι λόγω του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης η ανάγκη για φυγή λόγω κινδύνων που διαφαίνονται στα προβλήματα που μας ταλανίζουν διεγείρει την αδρεναλίνη η οποία μη μπορώντας να χρησιμοποιηθεί για να τρέξουμε μακρυά διαταράζει το συναίσθημα υποχρεώνοντας τον εγκέφαλο για να επανέλθουμε σε φυσιολογική κατάσταση να σκεφτεί νηφάλιες στιγμές, ο οποίος σημειώστε βλέπει εικόνες μη μπορώντας να ξεχωρίσει αν είναι αληθινές ή όχι, γι'αυτό μπορείς να πηδήξεις ιντερνετικά ή τηλεφωνικά και να χύνει για ώρες ή να έχει πολλαπλούς οργασμούς η γυναίκα (γκόμενα, μουνάρα, έρωτας της ζωής σου ή ότι άλλο θες πές την) στην άλλη άκρη, και έτσι αναπολούμε τις ανέμελες στιγμές, όσοι είχαμε φυσικά, της παιδικής μας ηλικίας, έστω και λίγες, και λέμε 'Αχ και να μη μεγάλωνα ποτέ'...

Ή ας πούμε ήθελα να ανεβάσω ποστ βασισμένο στο ποστ της Lali 'Φτου ξελεφτερία για όλους' (αν ποτέ έρθω Ελλάδα και γίνω ταξιτζής θα σε έχω στα υπ'όψιν για τις οδούς), γράφοντας για πολλοστή φορά για το ίδιο θέμα, ξέροντας πως για πολλοστή φορά οι μισοί δεν θα με καταλάμβαιναν κι'οι άλλοι μισοί θα διαφωνούσαν και ίσως και να με έβριζαν, λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα χημικό εργαστήριο, που λειτουργεί με χημικές ενώσεις απ'τις εκκρίσεις των ορμονών, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα πάντα μας, τη ζωή μας, την ύπαρξή μας, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη συμπεριφορά κλπ, και οι οποίες εξαρτώνται πάρα πολύ απ'τη σωστή διαχείρηση του εργαστηρίου μας, δηλαδή σωστή διατροφή και ενυδάτωση άρα πρόσληψη χημικών ουσιών/ στοιχείων, οι οποίες μεταβολίζονται παράγοντας ενέργεια, αποθηκευτικό υλικό και τοξίνες, άρα πολύ χρήσιμος ο ύπνος, η εκγύμναση και άλλες φυσικές δραστηριότητες και μη και πως οι ορμόνες εκκρίνονται ανάλογα με τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε απ'το περιβάλλον, βασισμένες πάλι στα βασικά ένστικτα, άρα αν θα πολεμήσουμε, αν θα τρέξουμε να χαθούμε, αν θα γαμήσουμε, όλα είναι απλή χημεία και φυσικά η ερμηνεία των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία, καθώς και στα γονίδια, οπότε ενώ αρχικά καυλώνουμε για να γαμήσουμε και ψάχνουμε να γαμήσουμε οτιδήποτε, εξ'ού και η κτηνοβασία στα παλιά χρόνια σε συχνή βάση, μετά ο εγκέφαλός μας καταγράφει ότι χρειάζεται και του αρέσει και πλέον καυλώνουμε όταν για παράδειγμα περάσει από κοντά μας, ή έστω σκεφτούμε, ξανθομάλλα (λίγο δύσκολο να πω ξανθό μουνί στις μέρες μας αν και κάποια μελαχροινά επιμένουν να φτιάχνουν φράκτες και βρίσκουν και υποστηρικτές κηπουρούς), ή όταν μυρίσουμε ένα άρωμα που φορούσε αυτή που μας έκανε την καλύτερη πίπα. Εννοείται πως η έκκριση ή/και υπερέκκριση ορισμένων ορμονών υποδηλούν μη φυσιολογική κατάσταση. Και δεν εννοώ μόνο για τις ορμόνες του έρωτα, αυτού που έχει ταράξει τις γυναίκες κάθε ηλικίας, που είναι ακριβώς οι ίδιες με τις ορμόνες της μανίας, ψυχασθένειας δηλαδή, αλλά γενικά όλες τις ορμόνες που σε υποχρεώνουν λόγω επαναλαμβάνω εξωτερικών ερεθισμάτων να εξέλθεις απ'την κατάσταση νηφαλιότητας που ήσουνα, όπως το να καυλώνεις, να θυμώνεις, να φοβάσαι κλπ...

Και αυτό το ποστ που ήθελα να ανεβάσω, για άλλη μια φορά, μου θύμισε αυτό που είπα, και φυσικά ανέβασα ποστ, παλιά, της Audrey ή αλλοιώς Afinontas ti Mykono, ότι δηλαδή οι άνδρες είναι που θέλουν να παντρευτούν, οι γυναίκες πήδημα θέλουν μόνο, για να κάνουν παιδιά, προγραμματισμός του DNA εκ φύσεως. Και επειδή θέλουν τα παιδιά τους να είναι γερά και δυνατά γυρεύουν τον πιο δυνατό άνδρα, τον πιο δυνατό πολεμιστή, τον ηγέτη. Και αφού όλες αυτόν θέλουν συναγωνίζονται μεταξύ τους με μαλλιά, ρούχα, κορμιά ποια θα τον ελκύσει. Και επειδή υπάρχει το βλέμμα του, η ανάσα του, η φωνή του, το άγγιγμά του καταχωρημένα στον κώδικά τους, ενώ φαινομενικά ηγέτης και άνδρας είναι κατά γενική ομολογία ψηλός, γεροδεμένος, με μετρημένες κινήσεις και λόγια, έξυπνος, σοφός κλπ, μόλις κάποιος που έχει τα έμφυτα προσόντα που ανάφερα πιο πάνω έρθει σ'επαφή μαζί τους τους αναστατώνει τις ορμόνες και τον θέλουν σαν τρελλές. Και μετά διερωτούνται πως αυτές που είχαν στα πόδια τους τους πιο ωραίους άντρες, τους πιο πουτσάρες, τους πιο γαμιάδες την έπαθαν από ένα άνδρα που ποτέ δεν θα γύριζαν καν να κοιτάξουν, ειδικά γυμνό, άσε που θα μπορούσε να κατουρηθούν κι'απ'το πολύ γέλιο. Κι'έτσι καλύπτω ακόμα ένα ποστ που θά'θελα να ανεβάσω, καλύπτοντας κάποιες φίλες μου εν μέρει, που προκαλούν αρσενικά χωρίς όμως ποτέ να έχουν την ικανοποίηση του μετά, άσχετα με το ότι αρκετές το κάνουν αναζητώντας την αγάπη που δεν είχαν μικρές ή άλλες για να εκδικηθούν όλους τους άνδρες που έχασαν για εκείνους μέρες και νύχτες και ήταν χάλια τελικά. Γιατί κακά τα ψέματα, οι πλείστοι άνδρες είναι χάλια και μαλθακοί, και κάποιοι άλλοι σκέτα καθήκια, γουρούνια. Η δεύτερη κατηγορία είναι πιο κοντά στο αρχέτυπο πρώτυπο του αρσενικού, γι'αυτό και οι πλείστες γυναίκες μια ζωή πέφτουν πάνω τους και μετά τραβάνε τα μαλλιά τους...

Κακά τα ψέματα. Λίγοι σωστοί άνδρες υπάρχουν σήμερα. Λίγοι είναι ώριμοι συναισθηματικά, πνευματικά. Λίγοι συμπεριφέρονται σαν άνδρες. Βλέπω κάτι μυξιάρικα που κλαίνε και βρίζουν αν δεν τους κάτσει γκόμενα και μού'ρχεται να κόψω τις φλέβες μου, αφού παλιά το έκανα κι'εγώ. Ευτυχώς, έστω κι'αν δεν είμαι σωστός άνδρας, έστω κι'αν δεν ωρίμασα, τέτοιες μαλακίες τις έκοψα. Εκτός αν θέλω να την σπάσω στη γκόμενα. Απ'εκεί και πέρα υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ καύλας/έλξης και συναισθηματικού δεσίματος. Εκείνη η τρυφερότητα που θέλει η γυναίκα μετά που θα καθησυχάσεις τις ορμόνες της, μετά τον ή τους οργασμούς της, τα χύσια της. Εκείνη η αγκαλιά, το απαλό φιλί, το χάδι. Εκείνο που οι γυναίκες που το παίζουν πουτανίτσες (έτσι το παίζουν, έτσι δηλώνουν, έτσι θέλουν να φαίνονται αλλά δε μπορούν να ξεγελάσουν κι'όλους) αρνούνται να δεκτούν ακριβώς επειδή ξέρουν πως έτσι δένεσαι με γόρδιο δεσμό. Φυσικά εκείνες δύσκολα πέφτουν στα δίκτυα ενός άνδρα. Εκείνες είναι συνήθως που διαλέγουν τον άνδρα, κι'ας κοκορεύεται εκείνος. Κάποιες φορές απλώς αλληλοδιαλέγονται, και ελάχιστες φορές, εκείνες τις φορές που ο άνδρας είναι εκτός προδιαγραφών, τις διαλέγει. Ο άντρας εκείνος που θα το νοιώσουν πως τις τραβά σα μαγνήτης, εκείνος ο άνδρας που θα κάνει γυναίκες που εκ πεποιθήσεως είναι εναντίον της πίπας, του κωλοδοσίματος, της μοιχείας και εξαπάτησης του συντρόφου τους να θέλουν να του δώσουν τα πάντα. Ε λοιπόν εκείνες τις φορές είναι ακόμα πιο προσεκτικές με την τρυφερότητα. Γιατί ξέρουν, θα γίνουν σκλάβες του πλέον. Γιατί εκείνος ο άνδρας μπορεί να είναι τα πάντα και να είναι αυθεντικός σε όλα, αληθινός σ'ότι λέει κι'ας το λέει σε πολλές, τρυφερός για όλες και κάθε μια ξεχωριστά, ερωτευμένος με όλες και κάθε μια ξεχωριστά, να μοιράζεται σε όλες και να είναι αποκλειστικός για την κάθε μια, να μπορεί να είναι παιδί και πολεμιστής, κυνικός και οραματιστής, καλλιτέχνης και στρατιώτης, κύριος και παλιόπαιδο...

Σκέφτομαι τους μεγάλους καλλιτέχνες και το μεγάλο τους έρωτα. Πάντα ο έρωτάς τους, ο απόλυτος έρωτάς τους ήταν η τέχνη τους. Και πάντα δημιουργούσαν με ερεθίσματα, μούσες, κεντρίσματα. Είτε για την αγάπη, είτε για χαμένους έρωτες, είτε για νεράϊδες, για μάχες, για νικητές, χαμένους, γέλια, δάκρυα, πόνο, ευτυχία, είχαν κάτι να τους εμπνέει. Διερωτήθηκα πώς μπορούσαν να εμπνέονται για τόσες αριστουργηματικές δημιουργίες. Ή πως μπορούσαν με μια γυναίκα ή ένα λουλούδι να δημιουργούσαν τόσα πράγματα. Κάποτε, διαβάζοντας την Angelina Rain (η οποία γράφει μαγευτικά σε σημείο που κάποιες φορές με κάνει να θέλω να παρατήσω την πέννα ή/και το πληκτρολόγιο), ή την El Amor, φίλη καρδιακή, και ένα σωρό άλλες που δε μού'ρχονται στο μυαλό τώρα, όπως και κάποιες που (ξαν)άρχισαν να γράφουν όταν ο έρωτας τους (ξανα)κτύπησε την πόρτα, κείμενα, (γενικά τα ποιήματα δε μου πολυαρέσουν πόσο μάλλον οι ποιητές, όχι οι ποιήτριες) διερωτούμαι τι τελικά είναι η έμπνευση. Κι'ότι κι'αν σκεφτώ, επανέρχομαι στην πρωταρχική μου απόφαση. Πως οι μούσες και τα ερεθίσματα γενικά απλά μας διεγείρουν τις ορμόνες, οι οποίες μας ξυπνούν τα συναισθήματα, τα οποία ενεργοποιούν το μυαλό, το οποίο αντί να φροντίσει το σώμα να ενεργήσει για να καλύψει την άμεση ανάγκη με βάση τα βασικά μας ένστικτα φαντασιώνεται καταστάσεις που μας οδηγούν στη δημιουργία για να αποθανατίσουμε τη φαντασίωση, ή ακόμη και τη σκηνή που έχουμε στη μνήμη. Και σιγά σιγά αυτό μπορούμε να το κάνουμε αυτόβουλα, δηλαδή χωρίς να μυρίσουμε ένα λουλούδι, ή ακόμα και πηδώντας τη γκόμενα που μας καύλωσε αλλά συνεχίζοντας μετά το πήδημα τη δημιουργία με βάση την εικόνα της φαντασίωσης που έχουμε ήδη στο μυαλό, εμπλουτίζοντάς την με τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της τελευταίας μας επιτυχίας...

Ναι, κάπου θα πρέπει να τελειώσει και αυτό το ποστ. Όλα είναι στο μυαλό, κι'αφού όλα περνούν απ'το μυαλό, κι'αφού είμαστε προικισμένοι με λογική και ψυχή, είμαστε ότι θέλουμε να είμαστε, όχι ότι δηλώσουμε. Ότι αφεθήκαμε να είμαστε, ότι αφεθήκαμε να μας κάνουν να είμαστε. Και όλοι περιμένουμε μια έμπνευση, ένα ερέθισμα απλά για να νοιώσουμε ζωντανοί. Μέχρι τη στιγμή του οργασμού. Όπως έγραψα και πιο παλιά. Ίσως τελικά όλη μας η ζωή να είναι ένας οργασμός. Σεξουαλικός, ψυχικός, νοητικός δεν έχει σημασία. Κι'αφού οι οργασμοί μας, όσο κι'αν διαρκούν, σταματούν μέχρι την επόμενη φορά, σημαίνει πως ο πλείστος χρόνος ζωής μας είναι ανοργασμικός. Με λίγα λόγια είμαστε ανοργασμικοί γενικώς με εξάρσεις στιγμών. Κι'είναι κρίμα μια ζωή να καθορίζεται από μια καύλα...

8 σχόλια:

elekat είπε...

Ωραίο ποστ...
Και αληθινό...
Στην AV τόβαλες;
Γιατί δεν πολυμπαίνω τελευταία, αλλά απόψε θα κάνω κι εγώ δυναμικό comeback.
Μα μας φύγεις ρε συ, ξέρω, έχουμε πλακωθεί χιλιάδες φορές, αλλά δεν είναι προσωπικό και το ξέρεις αυτό!
:)))

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Μ'αρέσεις...Όσο πας και μ'αρέσεις περισσότερο!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ καλύτερα να μη σχολιάσω.

Emperor είπε...

Elekat μου καλησπέρα. Όχι δεν έφυγα αφού είμαι ακόμα μέλος και δεν έχω κατεβάσει το blog μου. Απλά ας πούμε απέχω για απροσδιόριστο χρόνο. Έτσι κι'αλλοιώς το είπα από πέρυσι πως θα τό'κανα σε κάποια φάση. Ίσως ήρθε εκείνη η φάση που έλεγα, και που δεν ήταν τελικά όταν το έλεγα. Φιλιά! :-)

Emperor είπε...

Γαμάει και Δέρνει ευχαριστώ μεν, λυπάμαι δε διότι δε νομίζω να έχω άλλα χαρτιά στο μανίκι για να σε ξελογιάσω. Φιλιά! :-)

Emperor είπε...

Lali αν εσύ κρίνεις πως είναι καλύτερα για σένα να μη σχολιάσεις δε μπορώ να σε υποχρεώσω. Αλλά ίσως αυτό που θά'λεγες να ήταν καλό για μένα ή και για τους άλλους καμιά δεκαπενταριά που θα το διάβαζαν, ναι? Κι'ας ήταν αρνητικό για μένα (κάνω και το κομμάτι μου). Φιλιά! :-)

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έχεις που να θέλω...

Emperor είπε...

Αν είσαι σίγουρη πως το έχω ζήτησέ το. Αν είναι απ'αυτά που δίνω θα στο δώσω. Απλά μην προσπαθήσεις να το πάρεις μόνη...