Μούσα...

Με ρωτάνε ποια είν'αυτή η μούσα που με μάγεψε ... Με ρωτάνε τελικά τι είμαι, άγριος και έκφυλος ή ευαίσθητος και παλαβιάρης... Κοιτάζω τα νομίσματα, τη μέρα, τη νύκτα, το φεγγάρι, τη ζωή. Όλα έχουν δυο όψεις, αναπόσπαστο μέρος της αξίας τους, της ύπαρξής τους, χωρίς η μια να αναιρεί την άλλη. Και την όψη που θα δεις τη διαλέγεις εσύ. Κοιτάζω μέσα μου. Βλέπω τη μαγεία, τον έρωτα, το όνειρο, το συναίσθημα. Εκεί, περιμένοντας κάτι, κάποια, ένα γεγονός, μια μορφή, ένα χάδι, ένα φιλί, ένα βλέμμα, μια λέξη, να δουν, ν'ακούσουν, να νοιώσουν, να τα πάρει απ'το χέρι και να τα αγκαλιάσει ξεσηκώνοντάς τα απ'τον ύπνο τους στέλνοντάς τα στο μυαλό κι'εκείνο στον κόσμο όλο. Το συναίσθημα δεν ξέρει λόγια, δεν ξέρει στίχους. Απλά υπάρχει, μέσα απ'τις 5 αισθήσεις, και περιμένει να ρθεις να νοιώσει το δικό σου. Κι'αν δεν έρθεις, θα'ρθει αυτό, εγώ. Μούσα μου εσύ, κι'αυτή, κι'η άλλη, κάθε ήχος, κάθε πόνος, κάθε χαρά, το φως και το σκοτάδι, το δικό μου, το δικό τους. Κι'η καληνύχτα μου το δάκρυ μου, το χάδι μου, το φιλί μου, το κορμί μου δίπλα στο κορμί σου, η καρδιά μου δίπλα στην καρδιά σου, εγώ κι'εσύ, μαζί, ένα... Καληνύχτα...