Σωπαίνεις...

Λέξεις που περνούν και φεύγουν. Σαν τα πουλιά που ψάχνουν θερμές χώρες το Χειμώνα. Το κρύο είναι αιώνιο στη ψυχή. Ψάχνει τη ζεστασιά σου αλλά φοβάται. Φοβάται μήπως αυτή τη φορά την κάψεις θυσία στο βωμό του παραλογισμού σου. Κοιτάω το φεγγάρι. Μου χαμογελάει αλλά δε μιλάει. Σωπαίνει όπως κι'εσύ αφήνοντας τα πράγματα να χάνονται στο εγωισμό της ματαιοδοξίας μας. Πάνω απ'όλα η αγάπη. Κι'αυτή υπάρχει. Και την προστατεύει. Καρδιές που την θέλουν δικιά τους δεν την αξίζουν. Καρδιές που δεν την υπηρετούν αλλά την διαφεντεύουν δεν αξίζουν. Και μόνο ο πόνος θα τις ζωντανέψει. Κι'απ'όπου λείπει η αγάπη βασιλεύει ο πόνος. Πονάς, το ξέρω. Πονάω το ξέρεις. Είμαστε τόσο ίδιοι. Αλλά ο πόνος μας είναι διαφορετικός. Όπως κι'η αγάπη μας. Όπως κι'οι καρδιές μας... Καληνύκτα...