Mi Amor Fenya...

-Μπες στο μπλογκ μου στην Άθενς και διάβασε το σχόλιο της Φένυα.


-Το διάβασα. Μ’αρέσει. Γράφει υπέροχα και συμφωνώ μ’όλα όσα λέει.

-Ναι. Και σε μένα αρέσει. Γράφει υπέροχα και είναι υπέροχη...



http://blogs.athensvoice.gr/emperor/archives/344#comment-2801#comment-2801



Το σχόλιό σου το είχα δει πρωί στη δουλειά. Το τύπωσα και το διάβασα 5-6 φορές μέχρι το βράδυ. Στην αρχή το διάβασα όπως το διάβασαν όλοι. Με τις λέξεις. Μετά το ερμήνευσα, διαβάζοντας πίσω απ’τις λέξεις, ακούγοντας την καρδιά της Φένυα που ξέρω. Εκεί κόλλησα. Αν σου πως πως είναι απ’τα πια ερωτικά γράμματα που έχω διαβάσει θα με βγάλεις τρελλό, όπως κι’οι υπόλοιποι. Και ίσως να έχετε δίκηο. Έλα όμως που έτσι το είδα. Και η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουνα, και σκέφτομαι ακόμα, να γράψω αυτό που είδα πίσω απ’τις λέξεις. Ίσως σαν ξεχωριστό ποστ, απλά για να δω πόσοι θα μπορούσαν να καταλάβουν αυτό. Εν πάσει περιπτώσει, κόλλησα σ’αυτό που ερμήνευσα, κόλλησα και στην απάντηση. Δεν ήξερα αν θά’πρεπε να απαντήσω στην ανάγνωση, στη γραφή ή και καθόλου. Δύσκολα και τα δυο. Τ’άφηνα να περάσει, παρακολουθώντας τις εξελίξεις – αναρτήσεις στην Άθενς, στο Μπλογκσποτ και στο Φέης. Τι είδα? Αυτό που λες ‘όλα λειτουργούν για σένα βάσει του σεναρίου που έχεις στο μυαλό σου. Ένα σενάριο του οποίου τους ρόλους έχεις ήδη μοιράσει και κατατάξει και απλά περιμένεις από τους άλλους να κάνουν τις κινήσεις. Μόνος σου παίζεις. Μόνος σου αποφασίζεις’. Μακάρι να ήταν έτσι. Αλλά εσύ το ξέρεις καρδιά μου πως δεν είναι έτσι. Εσύ το ξέρεις πως απλά με βάση κάποιες κινήσεις που βλέπω προβλέπω το μέλλον γιατί δε μπορεί να συμβεί κάτι άλλο. Απλά μαθηματικά. Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν έχω δίκηο ή όχι. Όταν για παράδειγμα λέω ‘Μη γελιέσαι, θα το ξανακάνεις γιατί η ανάγκη του κορμιού και της καρδιάς θα σε κάνουν να αφεθείς και πάλι’, όσο σκληρό κι’αν ακούγεται, ξέρεις πως συμβαίνει γιατί το ξέρω πως συνέβηκε. Όταν λέω ‘στο τέλος θα τελειώσουν όλοι και πάλι μόνη θα μείνεις επιστρέφοντας στις ίδιες συνήθειες απλά γιατί είναι πιο εύκολο να μην αγαπάς παρά να αγαπάς και να παλεύεις, κι’ας ότι κάνεις το κάνεις για να νοιώσεις για λίγο αγάπη’ ξέρεις πως λέω αλήθεια και τα γεγονότα, κι’ας τά’μαθα τυχαία, απλά με επιβεβαιώνουν. Όταν λέω ‘παίζει, τ’αρέσει, ποθεί και θα καταλήξει στον πόθο του’ ξέρεις πως έστω κι’αν είμαι ο μόνος που το βλέπει έτσι, μάλλον έτσι θα γίνει, ειδικά ξέροντας πως τα δυο πρώτα έχουν ήδη συμβεί. Όταν λέω ‘σ’αγαπά και θα πονέσει, ενώ εσύ απλά κάνεις παιχνίδι για τον άλλο, όμως στο τέλος θα την πάθεις’ ξέρεις πως αν δεν εναντιωθείς με το μυαλό στην αίσθησή μου, έτσι θα συμβεί γιατί θα δεις το ίδιο πράγμα. Άρα ξέρεις πως σ’αυτή την περίπτωση δεν είμαι εγώ που φτιάχνω το σενάριο. Απλά είναι τόσο προβλέψιμο που απ’τη μέση της ταινείας ξέρω ήδη το τέλος. Και ο μόνος λόγος που μένω μέχρι το τέλος είναι για να δω αν έχω δίκηο. Κι’αν έχω άδικο, που αρκετές φορές παρακαλάω και χαίρομαι να κάνω λάθος, απλώς είναι ένα λάθος μέσα στα πολλά ορθά.

Φυσικά ναι, υπάρχει και το σενάριο που φτιάχνω εγώ. Το σενάριο που φτιάχνω για να μη πω ψέματα παραμυθιάζοντάς σας. Για εσάς τις γυναίκες μιλάω. Εσάς, όλες σχεδόν, που σας αρέσει το ψέμα και το παραμύθι. Σας αρέσει να σας πει ο άλλος ‘Σ’αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο’, να σας πει ‘Μα δεν την αγαπάω, απλά την παντρεύομαι γιατί είναι επιθυμία της μάνας μου που είναι άρρωστη με την καρδιά της’, να σας πει ‘Έχεις αλλάξει τη ζωή μου’, αλλά ποτέ να μη σας πει ‘Μ’αρέσεις και θέλω να σε πηδήξω’, άσχετα πως μ’όλα τα πιο πάνω αυτά θέλει και άσχετα που στο τέλος απ’τα πολλά ‘Σ’αγαπώ’ του τα φοράτε γιατί τον βρίσκετε ξενέρωτο, αλλά ναι, δεν σας αρέσει να σας το λένε ωμά. Σας αρέσει να ελέγχετε, κι’ας σας ελέγχουν, φτάνει ποτέ να μην το συνειδητοποιήσετε. Και εκεί λειτουργεί το σενάριο. Ναι, δυστυχώς το ξέρω όπως το ξέρεις πως μπορώ να αγγίξω τις πιο ευαίσθητες χορδές σας, τα πιο κρυφά κουμπιά σας. Μπορώ να σας αφήσω έτσι? Ναι μπορώ. Αλλά δεν το θέλω. Και εκεί τα χαλάμε. Γιατί ξέρεις, όπως ξέρω, πως η αλήθεια πονάει. Και το μυαλό σας λειτουργεί παράξενα για άλλους, απλά για μένα, αλλά ανεξάρτητα απ’το ένστικτό σας και την καρδιά σας. Και εγώ αυτό ψάχνω γιατί για μένα αυτή είναι η ιδανική γυναίκα. Μ’ένα μυαλό, ας μην το πω αντρίκιο, ας το πω απλά σαν το δικό μου. Αυτό κι’αν είναι δύσκολο έ? Εδώ κι’αν έχεις δίκηο...

Είναι αλήθεια. Με τους ανθρώπους που ενδιαφέρομαι συμπεριφέρομαι διαφορετικά. Γι’αυτούς που δεν ενδιαφέρομαι, που απλά θα συνεργαστούμε, θα πιούμε ένα καφέ, θα πηδηκτούμε, είμαι γενικά σχεδόν αδιάφορος και πολύ εγωιστής. Δεν με ενδιαφέρει αν πονά, αν υποφέρει, αν έχει πρόβλημα. Λίγες στιγμές ευχαρίστησης που θα έχουμε, τις εκμεταλλεύομαι πλήρως για μένα. Και φαντάσου, στην πιο εγωιστική μου φάση, είμαι και πιο αρεστός απ’οποιαδήποτε άλλη στιγμή και περνάν κι’όλοι καλύτερα μαζί μου. Γιατί απλά είμαι μέρος της διαφυγής απ’τ’αδιέξοδά τους, μια ευχάριστη νότα στη μιζέρια τους. Γι’αυτούς που ενδιαφέρομαι? Όλοι λένε πως προσπαθώ να τους αλλάξω. Και ίσως νά’χουν δίκηο. Αν όμως αυτό που βλέπω με πληγώνει ή με θυμώνει, και αν τους βλέπω να κατρακυλάνε ανεξέλεγκτα, τι ενδιαφέρον πραγματικό θα ήταν, και τι αγάπη γνήσια, αν δεν τους τό’λεγα? Αν σιωπούσα, δεν θά’ταν καθαρά για να περνώ εγώ καλά κι’ας κουρεύονται? Έλα όμως που δε μπορώ να τους βλέπω να κατρακυλάνε χωρίς να πονάω. Και δε μπορώ να μένω κοντά σε κάτι που με πονά. Αν αυτό τους αρέσει, ας συνεχίσουν χωρίς εμένα. Μπορώ να μοιραστώ τον πόνο τους, τη δυστυχία τους, τη χαρά τους, τη ζωή τους, αλλά δε μπορώ να πεθαίνω κάθε φορά που θα δίνουν με τα μούτρα σ’αυτό που τους σκοτώνει, μετά να τους αναστήνω και αυτοί απλά να ξαναδίνουν με τα μούτρα για να ξαναπεθάνουν. Σκέφτηκες αν έμενα κολλημένος σ’ένα τέτοιο άτομο για πάντα πως θά’μουν τώρα? Μάλλον νεκρός. Τουλάχιστο ψυχικά. Δεν θέλω ν’αλλάξω κανέναν, κι’ας φαίνεται έτσι. Στο κάτω κάτω, έτσι τους γνώρισα κι’έτσι τους αγάπησα όσους αγάπησα. Αλλά τι αξία έχει να είσαι νεκρός και ν’αγαπάς κάποιον που πεθαίνει κάθε μέρα? Εσύ θά’φηνες κάποιον π’αγαπάς να σε σκοτώσει μόνο και μόνο για νά’σαι κοντά του να τον βλέπεις να πεθαίνει κάθε μέρα?

Μ’έχουν κατηγορήσει για διάφορα. Πως γράφω για μένα, πως συμπεριφέρομαι ανώριμα, πως, πως, πως. Και όμως, πόσες φορές δε μού’χουν πει ‘Με τον τρόπο που γράφεις σε πέρασα για άλλο αλλά εντάξει, καμία σχέση τελικά’, ή ‘Δε μ’αρέσει νά’ναι ο άντρας τόσο ευαίσθητος, μ’αρέσουν οι σκληροί άντρες’, ή ‘Μ’αρέσει η ευαίσθητη πλευρά σου’ ή ‘Πόσο θά’θελα να βρω κάποιον να με μαγεύει με τα λόγια του όπως μαγεύεις εσύ’ ή ‘Σε διαβάζω και βλέπω εμένα’. Βλέπεις λοιπόν πως ενώ γράφω για μένα θεωρητικά, όλοι κάτι έχουν να διαβάσουν που τους αρέσει, που τους μοιάζει σε κάτι, που θέλουν. Χρησιμοποιώ εμένα για να γράψω για όλο τον κόσμο, για όλες τις σχέσεις, για αγίες και πουτάνες, για παιδιά, αγόρια, άντρες, κόμπλεξ, σκοτεινές πλευρές του φεγγαριού κι’ότι άλλο θες. Και φαίνεται, κι’ίσως αυτό να με χαλάει κι’όλας, πως νοιώθω τόσο δυνατός που πραγματικά νοιώθω πως μπορώ να κάνω και να λέω ότι θέλω. Βλέπεις, άσχετα με το πόσοι σχολιάζουν, παρ’όλα όσα έκανα, από παιδιάστικα μέχρι κομπλεξικά, παρ’όλο που αφέθηκα μέχρι τον τοίχο και πάρα πέρα, ακόμα υπάρχω και ακόμα κάποιος θέλει να με διαβάσει μήπως και βρει κάτι ενδιαφέρον, κάτι που τον αφορά, κάτι που θα τον βοηθήσει σε κάτι, που πάντα φαίνεται βρίσκει. Κι’αυτό με φοβίζει κάποτε. Όπως το γράμμα σου όταν προσπάθησα να διαβάσω πίσω απ’τις λέξεις. Όπως την τελευταία σου φράση. Ναι, όλοι γύρω μου υποφέρουν, όταν δεν είμαι αυτός που θέλουν. Γλυκός, χαζός, χαρούμενος, ευαίσθητος, ήρεμος και όλα τα καλά, με τα γλυκόλογά μου και τα μπράβο μου προς αυτούς, που σημείωσε πως πάντα τα εννοώ. Και φαίνεται πως και αυτοί που είναι μακρυά μου το ίδιο υποφέρουν. Το να ξυπνώ ενοχές όταν θυμώνω δεν είναι κάτι που δεν ανήκει σε μένα. Βλέπεις, αν μπορώ να αγγίξω χορδές και κουμπιά καρδιάς και μυαλού, μπορώ να το κάνω μ’οποιοδήποτε τρόπο. Αν μπορώ να ξεγυμνώσω ψυχές και πνεύματα, τότε μπορώ να το κάνω με αγάπη ή θυμό. Αν μπορώ να αγαπηθώ όσο τίποτα, τότε μπορώ ίσως και να μισηθώ, αν και νομίζω κανείς μέχρι τώρα δεν τό’κανε στην πραγματικότητα, απλά μου εναντιώθηκε για να κερδίσει κάτι. Σίγουρα όμως με φοβούνται αρκετά. Βλέπεις το να εισβάλλω σαν καταιγίδα, σαν κεραυνός εν αιρθρία, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα που μπορεί να σου τύχει. Κι’όσο κι’αν ξεπλαίνει κι’εξαγνίζει η βροχή, όσο κι’αν φωτίζει ο κεραυνός, υπάρχει κι’η φωτιά, που είτε θα κάψει ότι κακό υπάρχει, είτε θα κάψει ότι καλό μπορεί να υπάρξει. Κι’αυτό δεν είναι δική μου επιλογή. Έχεις λοιπόν δίκηο. Υποφέρουν και δε νοιώθουν ελεύθεροι οι άνθρωποι γύρω μου αλλά και μακρυά μου. Σκέφτηκες όμως πόσο μπορεί να υποφέρω κι’εγώ απ’τους ανθρώπους γύρω μου, ειδικά αυτούς που επιμένουν να καίνε κάθε καλό, να αρνούνται ότι τους αγαπά και να προσπαθούν μέσα απ’τη δύναμή μου να βρουν δύναμη για να κάνουν πράγματα που με σκοτώνουν? Για μπες και συ λίγο στα δικά μου παπούτσια, κι’ας μην είναι γόβα στιλέτο.

Σκληρός? Δυνατός? Αληθινός? Πως είναι δυνατόν να μην είμαι όταν λέω αλήθεια ακόμα κι’όταν με βλάπτει? Πως είναι δυνατόν να μην είμαι όταν 3 χρόνια νοσηλευτής είδα την αλήθεια του θανάτου, του καρκίνου, της τετραπληγίας, του πόνου, της φτώχειας, της μιζέριας κατάμματα? Πως είναι δυνατόν να μην είμαι όταν έχω εκπαιδευτεί να σκοτώνω και δε διστάζω να βάλω το πιστόλι στο κρόταφο και να εκτελέσω? Θρασύς? Χυδαίος? Αλήθεια, ξέρεις πόσο κρατάει μια ζωή? Σκέψου πότε ήσουνα μικρή και μπουσουλούσες και ξαφνικά έγινες ολόκληρη γυναίκα ποθητή, αρεστή, αγαπησιάρα. Να περιμένω? Μπορώ να περιμένω μια ζωή. Δε μ’αρέσει να περιμένω ποτέ κι’ας με περιμένουν σχεδόν πάντα, αλλά μπορώ να περιμένω αν το θελήσω, αν το θελήσεις. Απλά ζήτα το. Είσαι σίγουρη πως δεν θ’αλλάξεις γνώμη? Είσαι σίγουρη πως αν αλλάξεις γνώμη θα μου το πεις? Πόσες φορές υποσχεθήκαμε κάτι, ακόμα και στον ίδιο τον εαυτό μας, και δεν το τηρήσαμε? Και να περιμένω τι? Ν’αλλάξεις? Μα αφού δεν θες λες. Να γίνεις καλύτερη για μένα? Μα αν γίνεις καλύτερη ποιος ο λόγος να επιστρέψεις σε μένα? Δεν έχω να σου προσφέρω κάτι περισσότερο απ’το να περάσεις λίγες στιγμές ευχάριστες μαζί μου μέχρι να γίνεις καλύτερη και να πετάξεις εκεί που ανήκεις. Κι’αν είσαι αρκετά καλή και δώσεις κατά λάθος πάνω μου, απλά λίγες στιγμές ευχάριστες και για τους δυο μας. Εκτός αυτού, είμαι απ’τους ανθρώπους που πιστεύουν πως όταν νοιώθεις κάτι, πάντα το νοιώθεις. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει γυαλί που δε μπορώ να κολλήσω και να γίνει καλύτερο απ’ότι ήταν πριν ραγίσει. Αλλά όσες φορές επέστρεψα για να το κάνω, απλά έχανα το ενδιαφέρον μου. Γιατί έβρισκα το γυαλί θαμπό κι’όχι λόγω εμένα. Και ήθελε απλά να το κάνω καινούριο για να το χαρεί άλλος. Αξίζει τον κόπο? Για μένα πάντα. Και ποτέ. Γιατί το λέει ξεκάθαρα. It takes two to tango. Και δε μ’αρέσει να διδάσκω τα βήματα για να τα μάθει κάποια και να τα διδάξει σ’άλλον, χωρίς ένα ευχαριστώ. Δε με πειράζει αν το πει απ’την αρχή. Τολμά?

Όπως κατάλαβες, ελπίζω, δεν απευθύνθηκα μόνο σε σένα σ’αυτό το ποστ. Το πόσοι κατάλαβαν τι είπα δεν ξέρω. Ούτε αν κατάλαβαν αυτοί που αναφέρομαι. Αλλά μάλλον πρέπει να κλείσω το εξώφυλλο. Βλέπεις, ανοικτό βιβλίο είμαι αλλά πάλι ακαταλαβίστικος. Το μόνο σίγουρο είναι πως για όλους μας άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν στη ζωή μας. Άλλοι κουρσάροι, άλλοι διαβάτες, άλλοι απλά για να νοιώσουμε ξανά άνθρωποι και να συνεχίσουμε το δικό μας ταξείδι. Ίσως σε κάποιο σταθμό ξαναβρεθούμε. Εκείνο που θαύμασα είναι που ανάλαβες να υπερασπιστείς όλους τους καφέδες που δεν ήπια στην Αθήνα. Γιατί τελικά, αν και ξεκίνησαν κάποιον Οκτωβριανό Απρίλη, όλα τελείωσαν σ’ένα καφέ που δεν ήπια ποτέ. Τελείωσαν? Για να δούμε. Γιατί, όπως λέω πάντα, τα πάντα τελειώνουν με το θάνατο. Κι’αν τελειώνουν στη ζωή, δεν τελειώνουν στην καρδιά και στο μυαλό. Με συναισθήματα, ουλές, αναμνήσεις. Για μένα σχεδόν πάντα ευχάριστες. Γιατί ξέρω ποιος είμαι. Και είμαι πολύ δύσκολο άτομο. Ίσως όχι ξεχωριστό ή διαφορετικό αλλά σίγουρα δύσκολο. Αλλά τελικά τα δύσκολα δεν είναι που αξίζουν να κατακτήσεις και να κρατήσεις για πάντα, αν πιστεύεις πως αξίζεις τόσο πολύ ώστε να σ’αξίζει κάτι τόσο δύσκολο όσο εγώ, και δε μιλάω μόνο για μένα, όποια κι’αν είσαι, όπως κι’αν σε λένε, όπου κι’αν είσαι, ότι κι’αν είσαι? Αν κάτι λοιπόν αξίζει τόσο πολύ που να σου αξίζει απλά κυνήγησέ το. Αλλά μην το σκοτώσεις, ούτε να το φυλακίσεις. Απλά ζήσε μαζί του για να νοιώσεις τι θα πει ελευθερία και ευτυχία. Το είπα, το ποστ αυτό έχει πολλούς αποδέκτες. Το εξώφυλλο έκλεισε. Άξιζε...

Υ.Γ. Στην Αθήνα περισσότερο απ’όλα έψαχνα στους δρόμους να δω ένα σκουφάκι σ’ένα κεφάλι μιας μικρής πρώην ατίθασης αγριεμένης. Ήθελα να βεβαιωθώ πως είναι καλά. Ευτυχώς είναι, κι’ας μην την είδα. Καλή συνέχεια μικρή μου.

Υ.Γ.2. Ποτέ δεν είπα πως είμαι το καλύτερο παιδί. Ούτε και το χειρότερο. Αλλά γαμώτο μου είναι νευρικό άτομο. Παίρνω εύκολα. Τι να κάνω. Παθιάζομαι.

Υ.Γ.3. Το πιο κάτω τραγούδι το άκουγα στο αυτοκίνητό μου ενώ διάβαζα το σχόλιό σου. Αλλά το αφιερώνω στη Μαρουλίτα. Ναι, εκείνη στο παραμύθι του Τριβιζά. Ξέρει εκείνη.