Ένα τραγούδι είναι αρκετό... Συνήθως... Κάποιες φορές όχι. Κάποιες φορές χρειάζεται το τραγούδι και κάτι πιο δυνατό. Μια συγγνώμη, ένα σ'αγαπώ. Ακόμα και μια απλή καθημερινή φράση που απογυμνώνει τη ψυχή σου όπως 'Σ'έχω ανάγκη, θέλω να με προσέχεις, γύρισε πίσω'. Και όμως, θες μεγάλα αποθέματα δύναμης να ζητήσεις συγγνώμη, θέλεις μεγάλο θάρρος να κοιτάξεις την αλήθεια κατάμματα και να πεις σ'αγαπώ, θέλεις μεγάλο θράσος απέναντι στον εαυτό σου για να σκοτώσεις τον εγωϊσμό σου και να ταπεινωθείς δείχνοντας την ανάγκη σου να σε προσέχω. Ναι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος απ'τις ανάγκες του κορμιού, του πάθους, του πόθου... Είμαι εδώ, μ'απλωμένο το χέρι να σε ξανασηκώσω ψηλά στον ουρανό, εκεί π'αξίζεις νά'σαι, δίπλα στ'αστέρια μέχρι να γίνεις αστέρι λαμπερό στην άκρη τ'ουρανού, μέχρι να γίνεις τραγούδι. Μετά? Μετά θα φύγεις ξαναπέφτοντας στο παραμύθι που σου πουλάνε λαοπλάνοι τσαρλατάνοι, να ξαναζήσεις στο βούρκο του ψέματός σου. Αξίζει τον κόπο? Για μένα όχι. Για μένα θ'αξίζει όταν γίνεις συγγνώμη, γίνεις σ'αγαπώ, γίνεις αλήθεια. Τολμάς να γίνεις συγγνώμη? Τολμάς να γίνεις σ'αγαπώ? Τολμάς να γίνεις αλήθεια? Τολμάς να γίνεις αυτό π'αξίζεις? Τολμάς να ξεπλύνεις κάθε λάσπη που σε κράτησε στο βούρκο? Τολμάς να ζήσεις, να γίνεις τραγούδι, να γίνεις αστέρι, να γίνεις φως? Αν ναι κάνε το σωστό βήμα. Κι'αν δεν είμαι εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή να το δω, ξανακάνε το, και ξανακάνε το, επέμενε, μέχρι να μ'αγγίξεις, ν'αρπάξεις το χέρι μου, να μ'αγκαλιάσεις, να με κοιτάξεις στα μάτια χωρίς φόβο, χωρίς ενοχές. Ξέρεις που θα με βρεις. Αν όχι, το ξέρεις πως θα πονέσω, κι'ας μην κλάψω. Αλλά το ξέρεις πως δεν θα φταίω. Γιατί εσύ απλά δεν ήρθες. Δεν τόλμησες. Δεν θέλησες... Καλημέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου