Συννεφιασμένη Κυριακή

Η καρδιά ξέρει να μοιράζεται. Ξέρει να πονά. Ξέρει ν'αγαπά. Ξέρει να προσφέρει. Ξέρει να περιμένει. Κι'όμως. Έρχονται κάτι Κυριακές, μουντές, ζεστές, συννεφιασμένες, βροχερές, που γονατίζει. Μπροστά στις αγάπες, παλιές και νέες, μια ή πολλές, μπροστά στον πόνο, μπροστά στη μοναξιά, στην άρνηση, στην αποδοχή, στην ευθύνη της αγάπης που δέχεται. Δεν έχει σημασία αν σ'αγαπώ ή όχι, δεν έχει σημασία αν μ'αγαπάς ή όχι. Φτάνει που η βροχή, εκεί, εδώ, όπου κι'αν είναι, ενώνει τους κτύπους της καρδιάς μας. Και ξεπλένει το αίμα απ'τις πληγές μας. Πληγές που άνοιξαν άλλοι, άλλες, και δε μας αφήνουν να χαρούμε. Μ'αγαπάς? Μάλλον όχι. Σ'αγαπώ? Μάλλον όχι. Αλλά σε θέλω, με θέλεις και αυτό είναι αρκετό. Αρκετό για να σκέφτομαι τη βροχή, να σκέφτομαι εσένα και να χαμογελάω. Γιατί η βροχή είναι πολύ πιο όμορφη μ'ένα χαμόγελο. Το δικό σου. Καλημέρα...