Κάποιες φορές ο μόνος τρόπος να ζήσεις είναι να πεθάνεις. Ξεριζώνεις την καρδιά σου, την αφήνεις να κτυπά και να πονά μόνη και συ συνεχίζεις. Ελπίζοντας πως το αίμα της θα δίνει ζωή σ'αυτούς που αγαπάς και δε μπορείς να είσαι κοντά τους πλέον για να μην τους βλάψεις κι'άλλο. Κι'αν πεθάνει αυτή δεν έχει σημασία. Φτάνει που θα ζήσει η αγάπη, κι'ας μην είναι μέσα σου. Τουλάχιστο θά'χεις τις αναμνήσεις της αγάπης να σου δείχνουν το δρόμο. Και μπορεί να μην αισθάνεσαι πλέον, αλλά έτσι γλύτωσες κι'απ'τον πόνο. Και ξέρουν που να σε βρουν αν σε χρειαστούν. Απλά ακολουθούν το αίμα της πληγής σου. Γιατί πάντα θα μένει ανοικτή ελπίζοντας πως θα πάρουν την καρδιά σου στα χέρια τους και θα στη φέρουν. Μάταια. Ας πρόσεχες. Τώρα πέθανες. Τουλάχιστο πρόλαβες ν'αγαπήσεις τυχερέ. Κι'ας πόνεσες... Άξιζε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου