Στερνή καληνύκτα...

Πάντα έρχεται το στερνό αντίο. Η στερνή καληνύκτα. Το στερνό φιλί. Ντύθηκες τη θλιμμένη γοητεία σου προσπαθώντας να με πλανέψεις και πάλι. Τα κατάφερες γλυκειά μάγισσα. Αλλ'όχι τόσο που να με κρατήσεις για πάντα σκλάβο σου. Το ξέρεις. Εραστής σου είμαι όχι άντρας σου. Αφέντης σου όχι σκλάβος σου. Το πάθος μας όμοιο, ασίγαστο, άσβεστο. Το καυτό αίμα ρέει στα άκρα εμμένοντας στην ένωσή μας. Υγρή, έτοιμη για μένα, με ρίχνεις στα πεζοδρόμια με τα θαμπά φώτα και μου δίνεσαι. Κάθε βράδυ. Σε απολαμβάνω να γελάς και τρελλαίνομαι να τελειώνεις με βροντερούς οργασμούς και βροχή στα σκέλια. Με κάνεις ευτυχισμένο ανταποδίδοντάς μου απλά τον πόθο μου για σένα τα θλιμμένα βράδυα. Αλλά το ξέρεις. Όσο κι'αν το θες ποτέ δεν θά'μαι δικό σου. Δε μπορώ ν'ανήκω. Δε μπορώ να μένω. Απλά να φεύγω και να ξαναγυρνάω. Όπως και τώρα. Φεύγω. Μέχρι την επόμενη φορά. Καληνύκτα Αθήνα... Φιλί...