Εξάρτηση...

Δεν ξέρω ποια είναι η χειρότερη εξάρτηση. Αυτή που σε κάνει ευτυχισμένη ή αυτή που σε κάνει να ξεχνάς τη δυστυχία σου? Σίγουρα και οι δυο πηγάζουν από την ανάγκη μας. Ανάγκη αυτού που δεν έχουμε, ή ανάγκη να χαρούμε αυτό που έχουμε περισσότερο. Εξάρτηση απλών πραγμάτων, χαζών. Απ'το να κάνουμε έρωτα απ'το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, μέχρι απλά να μου κρατάς το χέρι. Να μου χαμογελάς, να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να μου βγάζεις τη γλωσσίτσα κοροϊδεύοντας, να μου λες 'καλημέρα', 'σ'αγαπώ', 'καληνύχτα'. Εξάρτηση απ'το να με σκέφτεσαι, να με νοιώθεις, να μου δίνεσαι, να μου ανήκεις, να μ'αγαπάς, να με περιμένεις. Κι'όταν θα λείπω καιρό? Μ'αν είν'αγάπη, απλά θα χαμογελάς μ'αυτά που ζήσαμε μέχρι να επιστρέψω να τα ξαναζήσουμε. Αν όχι? Αν όχι... Όχι? Μα η εξάρτηση δε γνωρίζει ναι και όχι. Ξέρει μόνο το θέλω, θέλεις, θέλουμε. Κι'η αγάπη μόνο το 'όλα για σένα'. Η δική μου εξάρτηση εσύ. Να γελάς, να είσαι ευτυχισμένη. Τα υπόλοιπα σιγά σιγά. Δε βιάζομαι. Με μια καλημέρα μου και με μια καληνύκτα μου. Με μια χαζομάρα μου, με την τρυφερότητά μου ή την χυδαιότητά μου. Και η εξαρτημένη αγάπη τι είναι? Ίσως το μάθουμε σύντομα. Απλά απόψε, ας αφήσουμε το μυαλό να ταξιδεύσει στο σώμα μας, στην ψυχή μας, σε μας. Ας φτιάξουμε αυτή τη νύκτα να είναι όπως τη θέλουμε. Απλά τέλεια. Με μια ευχή. Καληνύκτα...