Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Φωτιές, βροχές, φεγγάρια, καληνύκτες...

Λένε πως ο έρωτας είναι πηγή δημιουργίας. Και ο πόνος του η υπέρτατη έκφραση της ψυχής μέσω της τέχνης. Και δυο άνθρωποι που θέλουν να είναι μαζί να πονάνε επειδή είναι μακρυά η υπέρτατη ηλιθιότητα που δεν καλύπτει καμιά δημιουργία, όσο μοναδική και νά'ναι. Λες η ηλιθιότητα νά'ναι το υπέρτατο αγαθό και η μέγιστη πηγή έμπνευσης? Γιατί τελικά μόνο για σένα μπορείς νά'σαι σίγουρος. Απλά εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Είναι το μόνο που δεν θα σ'αποχωριστεί ποτέ και δεν έχει λόγο να σε γελάσει. Τα λάθη που θα κάνει είναι χωρίς σκοπό. Μόνο από λάθος εκτίμηση. Και είναι το μόνο που σ'αγαπά. Γιατί ζει μέσω σου. Άκουσέ το λοιπόν κι'ας είσαι ηλίθιος. Μέχρι να ξαναπονέσεις και να ξαναεμπνευστείς, φωτιές, βροχές, φεγγάρια, καληνύχτες... Ή μέχρι να ξαναχαρείς τον έρωτα, έστω και τον ίδιο που σε πόνεσε, και να ξαναεμπνευστείς φωτιές, βροχές, φεγγάρια, καληνύκτες...

6 σχόλια:

Creep είπε...

Χαχ, πόσο δίκιο έχεις...
Τι άλλο να πω; Όλα τα πες. Και στην τελική δεν υπάρχει χάπι για την ίαση του έρωτα...

Emperor είπε...

Όχι μάλλον. Μπορεί και ναι. Αλλά είναι καλύτερα να ... ασθενείτε δυο και να είστε μαζί.

Creep είπε...

Πράγματι είναι καλύτερο αυτό. Από το να ασθενείς μόνος σου, tha'ts by far the better.

Emperor είπε...

Σου εύχομαι να το ζεις τότε ;-)

Elli P. είπε...

Καλη συνεχεια στο ομορφο blog σου! Θα χαρω να σε δω αναγνωστη και στο δικο μου αν φυσικα σου αρεσει!

Emperor είπε...

Ελπίζω να μείνει για πάντα όμορφο. Αν και δεν το νομίζω. Ήδη σε πρόσθεσα. Είναι ωραίο και ενδιαφέρον. Ελπίζω να μην είμαι αναγνώστης ανά έτος...