Μέχρι αύριο...

Άλλοι σε λεν κωφάλαλη. Ξέρεις πως δεν χαμπάριασαν την ευγένεια της προσέγγισής σου και σ'έχουν παρεξηγήσει. Επειδή σε θέλουν. Και δεν τους αδικώ. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και συ δεν θες να τους την σκοτώσεις μήπως τους πονέσεις. Άλλοι νομίζουν πως είσαι κτήμα τους. Και σε θέλουν πάλι πίσω τώρα που βλέπουν πως έφυγες καβάλα σ'ένα κεραυνό μιας καταιγίδας. Όμως εγώ θα σε πω χαζή, παλαβή κι'όλα τ' άλλα συναφή. Κι'ας θυμώσεις. Κι'ας πονέσεις. Ξέρεις πως σε πονάω απ'αγάπη. Γιατί αρνείσαι απλά να πιστέψεις πως είναι αλήθεια. Δικαίωμά σου. Αλλά δεν το σέβομαι. Πίστεψέ με και σκότωσέ με. Καλύτερα νεκρός και πιστευτός παρά ζωντανός και μη. Παράξενο. Πιστεύεις ότι σε χαλά και δεν πιστεύεις ότι σε σώζει. Κι'ας ήρθα σαν κεραυνός στη ζωή σου. Κι'ας ήρθα σαν καταιγίδα στην ψυχή σου. Κι'ας κλέβουν άλλοι τις φράσεις μου, το είναι μου γιατί σε ποθούν και δεν έχουν τρόπο να σε κατακτήσουν. Κι'ας προσπαθούν να κλέψουν την καρδιά σου. Εσύ κάνε ότι θέλεις. Η πυξίδα της καρδιάς σου δείχνει εδώ. Ξερίζωσέ την αν μπορείς. Πάλι δικιά μου θά'ναι. Μόνο κοντά μου θα ζήσει. Και το ξέρεις. Γι'αυτό δεν θες να το πιστέψεις. Γιατί δύσκολα πιστεύεις πως θα ξαναγίνουν θαύματα. Δύσκολα πιστεύεις πως θα ξανάσαι ευτυχισμένη. Δύσκολα πιστεύεις πως κοντά μου είσαι ευτυχισμένη. Κι'αν δε σε πονέσω δεν θα ξυπνήσεις απ'το λήθαργο του πόνου του παρελθόντος να δεις τι σου συμβαίνει και πάλι. Να δεις ότι αγαπάς. Να δεις ότι μ'αγαπάς. Όπως και γω. Να προσέχεις μάτια μου. Μέχρι αύριο. Καληνύκτα...