Πόνος...

Τη νύχτα πάντα ο πόνος μεγαλώνει. Γίνεται αβάσταχτος. Το κρύο τρυπά το κόκκαλο κι'ας είναι καλοκαίρι. Μου λείπει η αγκαλιά σου, η ζεστασιά σου, το κορμί σου, η ανάσα σου, ο αναστεναγμός σου. Βάλσαμο της καρδιάς μου, άγγελε της ψυχής μου, μάγισσα του μυαλού μου μείνε μακρυά. Μπορεί να πεθάνω, αλλά θά'ναι μια φορά. Μπορεί να γιατρευτώ κι'ας είναι μέχρι την επόμενη φορά. Τουλάχιστο δεν θα πεθαίνω κάθε φορά που φεύγεις και ν'ανασταίνομαι κάθε φορά που έρχεσαι απλά για να πονέσω και να πεθάνω και πάλι. Δεν θα μου λείπεις πάντα και δεν θα πονώ επειδή θα ξαναφύγεις. Δεν θα συντροφεύει τη μοναξιά μου το 'Αχ' του πόνου μου, η εικόνα σου ν'απομακρύνεσαι κι'ο καημός μου πως την ευτυχία που ήθελα να σου χαρίσω την βρίσκεις αλλού. Άσε με να πεθάνω με τη γλυκειά ανάμνησή σου στο μυαλό μου, τη ζεστασιά σου στο κορμί μου και μια λέξη που ποτέ δεν είπες σε μένα και ποτέ δεν άκουσες από μένα. Σ'αγαπώ... Καληνύχτα μάτια μου... Να προσέχεις... Και με την τελευταία μου πνοή σε φιλώ... Καληνύχτα...