Άσε την καταιγίδα...

Πώς μπορεί η καταιγίδα ν'αγαπήσει? Κι'όμως. Αγαπάει παράφορα, έντονα, καταστροφικά, σωτήρια. Γι'αυτό αφήνει τη βροχή της ανελέητα να πέσει στο έδαφος, να ξεπλύνει τα σπίτια, τους δρόμους, να ποτίσει το χώμα να μυρίσει, να φουντώσουν οι καταρράκτες, να πλημυρίσουν οι χείμαρροι, τα ποτάμια, να γεμίσουν οι λίμνες, οι πηγές... Κι'ύστερα να φύγει, ν'αγαπήσει άλλο χώμα, άλλο σώμα, άλλη καρδιά. Το ίδιο έντονα, το ίδιο παράφορα, το ίδιο καταστροφικά, το ίδιο σωτήρια, αφήνοντας τα σημάδια της όπως και σε σένα. Μα θα ξαναγυρίσει. Γιατί η καταιγίδα δεν ξεχνά ότι αγαπάει. Τ'αγαπάει για πάντα. Εκτός αν τα λουλούδια που άνθισαν στην καρδιά σου τα ξεριζώσεις. Μην το κάνεις. Η καταιγίδα δε μπορεί να μένει σ'ένα τόπο συνέχεια. Πάρε το δάκρυ σου και πότισέ τα, διατήρησέ τα ζωντανά κι'ευωδιαστά. Όπως έγιναν απ'την καταιγίδα για σένα. Για να τα μυρίσει όταν θα σε ψάξει και να σε βρει ξανά. Να σε δροσίσει, να σε ποτίσει, να σε πλημυρίσει. Γίνε βροχή κι'άσε την καταιγίδα να σ'αγαπήσει για λίγο. Όσο χρειάζεται για ν'αναστηθείς. Όσο χρειάζεται για ν'αγαπήσει και σένα για πάντα. Όσο χρειάζεται για ν'αξίζει μια ολόκληρη ζωή. Μέχρι την επόμενη φορά. Καληνύκτα...