Ο ουρανός με περιμένει...

Θα μπορούσα να πω πως επέστρεψα. Μα πάντα ήμουνα εδώ. Θα μπορούσα να πω πως άλλαξα. Μα πάντα είμαι ο ίδιος. Ανακατεύω ξανά την τράπουλα της ζωής μου. Σκέψεις, συναισθήματα, αλλάζοντας συνέχεια ποσοστιαία αναλογία, δρομολογούν τη ζωή μου σε δύσβατα μονοπάτια. Γύρω θεριά να μ'απειλούν, ξυπνώντας βασικά ένστικτα. Φυγή η πόλεμος μέχρις εσχάτων? Κοντοστέκομαι για δυο ανάσες. Τα θεριά ξεγελιούνται. Η λογική επιβάλλεται. 'Δεν πειράζει. Συνέχισε.'. Ή μήπως ο φόβος? Ή μήπως τα φιλεύσπλαχνα συναισθήματα προς τους αδύνατους? Να συνεχίσω για που? Στις λεωφόρους των άλλων απ'το πεζοδρόμιο? Στα μονοπάτια των άλλων απ'τους θάμνους? Εγώ? Αδύνατον. Δεν πλάστηκα να ακολουθώ και να υποτάσσομαι. Πλάστηκα για να οδηγώ, να κατακτώ, να νικώ. Έτοιμος για εξηγήσεις και απολογίες, για μένα, έτοιμος για μάχες και σκοτωμούς, για μένα, με ένα στόχο. Να ξετινάξω τον πάγκο. Το black jack είναι για τους ευφυείς. Η Ρώσσικη Ρουλέτα για τους τολμηρούς. Και τα δυο για τους νικητές. Χαμένοι δεν συνεχίζουν στο καζίνο της ζωής. Και δε μ'αρέσει να χάνω, έστω και για την ηδονή της εμπειρίας. Αρκετά χαρίστηκα, αρκετά άφησα τους άλλους να χαρούν χαρίζοντάς μου λύπη. Ανακάτεψα την τράπουλα, είδα τα φύλλα ένα ένα να σιγουρευτώ πως είναι όλα, ξανανακάτεψα την τράπουλα και μοίρασα. Πάντα έχω δυνατό χαρτί. Καιρός να το χρησιμοποιήσω. Οι άλλοι? Οι άλλοι... Πιοι άλλοι? Μα οι άλλοι απλά διαλέγουν. Η μαζί μου ή απέναντί μου. Πάντα αυτό έκαναν. Απλά πλέον όσοι φεύγουν δεν θα παίρνουν κομμάτι μου μαζί τους. Όχι, δεν τα φυλάω όλα για μένα. Απλά για τους λίγους, τους εκλεκτούς. Αν υπάρχουν θά'ναι εδώ, δίπλα μου. Αν όχι, πάντα απέναντί μου. Ή κρυμμένοι στους θάμνους, στις σκιές των μαγαζιών στα πεζοδρόμια, στις φυλακές τους. Δρόμος μου ο ουρανός. Στόχος μου ο ήλιος. Όχι. Δε φοβάμαι να καώ. Οι άσβεστες φωτιές είναι αιώνιες. Απλά είτε ζεσταίνουν είτε καίνε. Όπως θέλουν, ότι θέλουν, όταν θέλουν. Εσύ? Όποιος ή όποια εσύ. Απλά αποφάσισε. Δίπλα μου, απέναντί μου ή στη φυλακή σου. Ξεκίνησα ήδη. Τρέξε να προλάβεις αν θες. Αλλοιώς απλά θα προσπαθείς να με δεις δίπλα στον ήλιο. Αλλά θά'ναι αργά. Απλά θα τυφλωθείς. Θά'χεις συνηθίσει το σκοτάδι σου. Και γω, παιδί της σελήνης και του ήλιου, βροντή κι'αστραπή της καταιγίδας, φωτιά και λάβα των ηφαιστείων, αλμύρα και δροσιά της θάλασσα, λουλούδι της λίμνης, δεν έμαθα σε σκοτάδια. Κι'ας μ'έριξες τόσες φορές. Βλέπεις δεν συνήθισα. Ο ουρανός με περιμένει. Και αυτή τη φορά δεν θα τον στήσω...