Τα πέπλα της νύκτας...

Και πάντα έρχεται η νύκτα να απλώσει τα πέπλα της. Σα μάγισσα να σαλέψει το μυαλό και την καρδιά. Να ξυπνήσει πόθους, πάθη, αναμνήσεις, έρωτες, μίση. Το κορμί να αναζητήσει τη φωτιά του, η ψυχή να αναζητήσει τη δροσιά της. Ένα άγγιγμα, ένα λόγο, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Μια φυλακή να κουρνιάσει, μια όαση να ξεδιψάσει. Να φτιάχνει το μυαλό ιστορίες, να τις ζει η ψυχή και να τις αναζητά το κορμί έντονα. Κι'εσύ εκεί, να κλαις, να γελάς, να σκέφτεσαι. Όλα αυτά που θες, όλα αυτά που σε θέλουν και να καταλήγεις πάντα στις ίδιες λέξεις. Ένα γιατί, ένα σ'αγαπώ, ένα σε θέλω, ένα τώρα. Κι'η απόσταση να μη σου δίνει απαντήσεις, κι'η μόνη δύναμη που έχεις να είναι για να φωνάξεις όχι 'Σ'αγαπώ' που τόσο θες αλλά ένα δειλό 'Φύγε'. Για να μείνεις ξαπλωμένη στα πέπλα της νύκτας με τα δάκρυά σου, να παίζεις μ'άγνωστες τράπουλες φοβούμενη μήπως πονέσεις πάλι. Κι'εδώ εγώ να προσπαθώ να εισβάλω στο είναι σου μ'ένα ταξιδιάρικο φιλί και μια πλανεύτρα αγκαλιά για να σου πω 'Μη φοβάσαι, είμαι εδώ'. Και πάλι να κάνω πίσω επειδή φοβάμαι μήπως ο πόνος σου πικράνει το φιλί μου, μήπως οι τράπουλές σου ματιάσουν την αγκαλιά μου και μείνω άδειος. Εσύ εκεί, όποια κι'αν είσαι, εγώ εδώ, όποιος κι'αν είμαι, να κοιτάμε τον ουρανό και να λέμε στ'άστρα και το φεγγάρι 'Να προσέχεις'. Μέχρι να ξημερώσει και πάλι. Για να γίνουν όλα όπως πάντα. Απλά. λιτά, ασυναίσθητα να περιμένουμε να βραδυάσει. Ελπίζοντας πως επιτέλους θα συναντηθούμε στον ουρανό. Να μου πεις 'Σ'αγαπώ' και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Μ'ένα γλυκό φιλί...