Ένα τίποτα...

Αφήνεις το σώμα. Πετάς. Βλέπεις τα πάντα καθάρια, ωμά, αληθινά. Βλέπεις το ψέμα, τον πόνο, το μίσος, τη μιζέρια, τη λαγνεία, το πάθος, τον πόθο, την εξάρτηση, την ηδονή. Βλέπεις κάθε υποψία σου, κάθε σκέψη σου, κάθε αμφιβολία σου να επαληθεύεται. Κάθε άνθρωπο που σε πλήγωσε να είναι ότι δεν ήθελες να ήταν κι'ότι δεν πίστευες πώς μπορούσε νά'ναι. Γι'αυτό δε σε πλήγωσε? Βλέπεις όλους. Ένα τίποτα. Βλέπεις εσένα. Ένα τίποτα. Μέσα σ'ένα σωρό τίποτα. Να κάνεις ότι μισείς, να δέχεσαι ότι σε σκοτώνει, να ζεις για να πεθάνεις. Και να πεθαίνεις. Επειδή είσαι ότι μισείς. Κι'ότι δέχεσαι και κάνεις. Επιστρέφεις στο σώμα σου. Κοιμάσαι. Το πνεύμα σου όμως τώρα ξέρει. Και η ψυχή σου τώρα πονάει. Για άλλη μια φορά. Όχι για το ψέμα, το μίσος, το τίποτα. Για σένα. Για ένα εκούσιο συνειδητό τίποτα. Μέσα στο τίποτα. Αυτή η νύκτα είναι διαφορετική. Αύριο όμως θα είναι ακόμα μια μέρα όπως τις άλλες. Ένα τίποτα, για ένα τίποτα, μέσα στο τίποτα. Καληνύκτα...