Διαγραφές (στο νετ και στη ζωή)...

Ποτέ δεν κατάλαβα αν η απογοήτευση είναι ένδειξη αδυναμίας ή ελαττωματικής κρίσης. Αν σκεφτείς πως απογοητευόμαστε μόνο απ'τους ανθρώπους που δεν περιμέναμε να κάνουν κάτι που μας πονά, τότε εύλογα διερωτάσαι αν έκανες λάθος κρίση για τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή αν ήσουν αρκετά αδύναμος και με μεγάλη ανάγκη για τη συγκεκριμένη σχέση, συνεργασίας, φιλίας, αγάπης, πηδήματος, δεν έχει σημασία το είδος, με αποτέλεσμα να θολώσει η κρίση σου. Με λίγα λόγια αν η κρίση σου δούλεψε με βάση το μυαλό ή το συναίσθημα, ορθά ή λανθασμένα. Σε τελική ανάλυση όμως, εσύ ο ίδιος απογοήτευσες τον εαυτό σου, αφού η επιλογή να είσαι σε επαφή με το συγκεκριμένο άνθρωπο είναι καθαρά δική σου υπόθεση, τουλάχιστο τις πλείστες φορές, έχοντας την πολυτέλεια στις υπόλοιπες να διαλέγεις την απόσταση που θα έχετε μεταξύ σας. Όπως και τα κριτήρια. Μη ξεχνάς δε ότι τα ίδια λόγια και τις ίδιες πράξεις ο καθ'ένας τις κρίνει διαφορετικά, με βάση το δικό του ποιόν και τις δικές του εμπειρίες. Όπως επίσης μη ξεχνάς πως μας ελκύει ένα άτομο από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, π.χ. την καύλα της στιγμής ή τη συγκίνηση της στιγμής, χωρίς να ξέρουμε όλα τα υπόλοιπα, τα οποία έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια, όταν η σχέση ή/και η επαφή επεκταθεί χρονικά. Το θέμα πλέον είναι αν θές να έχεις επαφή με όλους και να είσαι αγαπητός ή όχι. Και ποιος δεν θέλει θα μου πεις. Και θα συμφωνήσω. Αλλά τότε γεννάται το επόμενο ερώτημα. Αν δε μπορείς να είσαι αγαπητός σε όλους, αν με τη στάση σου ελκύεις συγκεκριμένο είδος ανθρώπων που στο τέλος απογοητεύεσαι, αν απογοτηεύεσαι γενικά ανεξάρτητα της συμπεριφοράς σου η οποία είναι σταθερά μεταβαλλόμενη ανάλογα της διάθεσής σου, ή ακόμα αν τελικά με τη συμπεριφορά σου τους φαίρνεις σε δύσκολη θέση, θυμώνουν και στο τέλος σ'απορρίπτουν, θα άλλαζες εσύ για να είσαι αγαπητός? Και λαμβάνοντας υπ'όψιν ότι ο χαρακτήρας του ατόμου διαμορφώνεται μέχρι τα εννέα του χρόνια, μένοντας αναλοίωτος πλέον μέχρι το θάνατο αλλάζοντας κάποιες λεπτομέρειές του, εκτός αν συμβεί κάτι τρομερά συγκλονιστικό και τον ταρακουνήσει συνθέμελα, άρα μόνο συμπεριφορά αλλάζεις πλέον, θ'άλλαζες συμπεριφορά για να είσαι αρεστός, δηλαδή θα υποκρινόσουν ή έστω θα κρατούσες μυστικές αρκετές πτυχές του χαρακτήρα σου? Και όλοι αυτοί που είναι κοντά σου, είναι γιατί προς αυτούς έχεις διαφορετική συμπεριφορά, είναι διότι τους αρέσει η συμπεριφορά σου, άρα αν είσαι κωλόπαιδο σημαίνει μάλλον τους αρέσουν τα κωλόπαιδα άρα δεν σε βοηθάνε στο να βελτιωθείς σαν άνθρωπος, είναι διότι έχουν ανάγκη γενικά κάποιων σχέσεων άρα σε ανέχονται ή απλά σ'έχουν ανάγκη και μετά θα φύγουν? Θα γινόσουν λοιπόν κάποιος άλλος, μιας και η προσωπικότητα χαρακτηρίζεται απ'το συναισθηματισμό σου, τη σκέψη σου αλλά και τη συμπεριφορά σου, δηλαδή την εξωτερίκευση ή μη και τον τρόπο που το κάνεις, του συναισθηματισμού σου και της σκέψης σου, μόνο και μόνο για νά'σαι αγαπητός απ'όλους, ή απ'τους πλείστους, άτομα που σε τελική ανάλυση δεν ξέρεις αν αξίζει τον κόπο να έχεις κοντά σου ή όχι, μιας και δεν τους ξέρεις, όπως και αυτοί δεν σε ξέρουν, καλά? Στο κάτω κάτω, αν αξίζεις θα το καταλάβουν, κι’αν αξίζουν πάλι θα καταλάβουν ότι αξίζεις και θα μείνουν κοντά σου όπως θα μείνεις κοντά τους.
Πολλές φορές στο παρελθόν μίλησα για τις γυναίκες της ζωής μου. Για συναδέλφισσες, συνεργάτιδες, γνωστές και φίλες, και δεν είναι και λίγες, που ενώ θεωρητικά δε με πάνε, μα καθόλου λέμε, ειδικά για το ωμό λεξιλόγιό μου που κάποιες φορές γίνεται και χυδαίο, το οποίο εννοείται δεν χρησιμοποιώ συνέχεια, αλοίμονο, εντούτοις όποτε τις πάρω στο τηλέφωνο και κάνουν το λάθος να απαντήσουν (οι συναδέλφισσες απαντάνε υποχρεωτικά), περνάνε τέλεια κι'ανταποκρίνονται το ίδιο, (μη μου πείτε πως είναι το ίδιο εύκολο και επιτυχημένο να υποκριθούν το γέλιο και την ευχάριστη διάθεση όσο υποκρίνονται ένα οργασμό, αν και μάλλον κάποιοι θα πουν πως είναι η ιδέα μου), όπως επίσης και το πως συμπεριφέρονται όταν είμαι κοντά τους (ευτυχώς συνήθως δημόσια). Σίγουρα, αυτά δεν ισχύουν για όλες τις συναδέλφισσές μου ή τις φίλες μου, αλλά και γω δεν έχω την ίδια συμπεριφορά προς όλες. Το μέχρι που θα φτάσω εξαρτάται πάντα απ'το πώς θα κρίνω την κάθε μια και απ'το πόσο μ'αρέσει η κάθε μια και μέχρι που θέλω να φτάσω κι'όχι απ'το πόσο σχοινί θα μου δώσει, μιας και συνήθως τουλάχιστο, όλες σου κόβουν τη φόρα στην αρχή για να σε δοκιμάσει και το σχοινί το παίρνεις μόνος σου, είναι στη φύση της γυναίκας αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν ξεκινήσεις για πήδημα και δεν το κάνεις σύντομα σε φτύνει, αφού δεν τίθεται θέμα φιλίας στην επαφή σας αλλά πηδήματος, σε αντίθεση με τη φιλία που άνετα μπορεί να φέρει το πήδημα όπως και να διαλυθεί αν μπει στη μέση το πήδημα. Όσο για τη συμπεριφορά, ναι, παίζει ρόλο, αφού και σε πουτάνα να πας και να την πληρώσεις για να την πηδήξεις δεν της αρέσει να την αποκαλέσεις πουτάνα, κάτι που αρέσει σε πάρα πολλές τη στιγμή που τις γαμάς, όχι πριν ή μετά. Για τους φίλους δε, σήμερα ειδικά, είναι καθαρά περιστασιακή. Μπορείς να εκτιμάς ένα άνθρωπο και ποτέ να μη γίνεται φίλοι, ενώ μπορείς να μην εκτιμάς καθόλου κάποιον αλλά η σχέση σας να είναι πάρα πολύ στενή, κυρίως λόγω συνεργασίας. Συνήθως δε αυτοί που δεν σ'απογοητεύουν, αντίθετα, είναι αυτοί που δεν εκτιμάς, γιατί απλά περιμένεις τα χειρότερα απ'αυτούς. Και ναι, εννοείται πως οι πλείστοι, ειδικά οι ανώτεροί μου, έχουν παράπονο απ'την ωμότητά μου και ενίοτε τη χυδαιότητά μου και την αρνητικότητά μου και την απόρριψή τους από μένα. Άρα, τη συμπεριφορά σου την αλλάζεις ανάλογα με το σκοπό σου (να γαμήσεις, να συνεργαστείς κλπ) δηλαδή συμφεροντολογικά, ή με τη διάθεσή σου, παρουσιάζοντας όλες τις αποκλείσεις που μπορεί να έχει, δηλαδή ατόφια και ειλικρινή.
Και επανέρχομαι στο ερώτημα το βασανιστικό. Αλλάζεις συμπεριφορά ή όχι? Αλλάζεις συμπεριφορά για να είσαι αρεστός, αγαπητός, ποθητός ή όχι? Αλλάζεις συμπεριφορά για να πας μπροστά στη δουλειά, στη ζωή, στις σχέσεις ή όχι? Ή αλλάζεις συναισθηματισμό για να μην απογοητεύεσαι, να μην πληγώνεσαι, να μην ενοχλείσαι, να μην σ'ενδιαφέρει? Εννοείται δεν θα σας απαντήσω. Αλλά σκεφτόμενος όλα αυτά, και λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα πάντα εξαρτώνται απ'το που θες να πας, ανεξάρτητα απ'το πώς θα περάσεις κατά το ταξίδι σου προς τα κει, διερωτούμαι. Αλλάζεις για λίγα ή πολύ περισσότερα λεφτά, λίγα ή πολύ περισσότερα μουνιά, λίγη ή πολύ περισσότερη αγάπη, μιας και στο τέλος της διαδρομής, όποια κι'αν είναι αυτή, υπάρχουν δύο μέτρα χώμα για όλους? Και πέρα απ'αυτό, δηλαδή τα δυο μέτρα χώμα, ξέρωντας πάλι πως δεν ήσουνα και το καλύτερο παιδί, η τιμωρία για το ότι έγινες ότι ήθελαν οι άλλοι συμπεριφεριολογικά κι'όχι στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερη απ'το να μείνεις όπως είσαι κι'ας είσαι ένα μάτσο σκατά, που τουλάχιστο είναι επιλογή σου με βάση την ελεύθερη βούληση (διότι αν είσαι Χριστιανός και πιστεύεις στο Θεό γιατί αν θ'αλλάξεις να γίνεις ότι θέλουν τα λεφτά, τα μουνιά κι'οι άλλοι απλοί ανθρώποι κι'όχι ότι θέλει Εκείνος, μιας και το 'Καθ'ομοίωσιν' Εκείνου είναι πολύ διαφορετικό απ'το μιμητισμό και τις μαϊμουδιές)? Εκτός φυσικά αν πιστεύεις πως μετά τα δυο μέτρα χώμα θα έρθεις σαν πεκινουά ή σαν μάστανγκ.
Αυτά σκέφτομαι λοιπόν και αφήνω αναλλοιώτη τη συμπεριφορά μου, δηλαδή συμπεριφέρομαι ανάλογα της διάθεσής μου. Προς το παρών τουλάχιστο. Γιατί απ'τη μια ξέρω πως το ίδιο νοιώθουν και κάνουν και οι άλλοι, κι'ας μην το σκέφτηκαν ή το ανέλυσαν ποτέ, πιστεύοντας όλοι πως συμπεριφέρονται σωστά, τίμια, ειλικρινά και παρά κάποιες ελάχιστες αποκλείσεις και κάποια μικρά ελαττώματα είναι γενικά εντάξει άτομα σ'αντίθεση μ'άλλους (και ειδικά εμένα) και έτσι συνεχίζω ακάθεκτος να κερδίζω και να χάνω φίλους κι'εχθρούς, συμπάθειες κι'αντιπάθειες. Απ'την άλλη όμως, ποτέ δεν ξέρω αν θα τρελλαθώ ή θα πεισμώσω και θα θυμώσω και θ'αποφασίσω να τιμωρήσω ή να εκδικηθώ. Γιατί αν ξέρω πως έχω την ικανότητα να 'μαγέψω' τον άλλο, συναισθηματικά, πνευματικά, σωματικά, και το κάνω επί σκοπού εφαρμόζοντας τη συμπεριφορά που τον ελκύει, και το κάνω μόνο και μόνο για να τον κερδίσω και μετά να τον φτύσω, δεν θα διέφερα απ'ότι κατηγορώ, από έναν κοινό απατεώνα, έναν εγκληματία. Και εγώ δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα κωλόπαιδο με καλή καρδιά κι'ευαισθησίες...
Υ.Γ. Ναι, το ποστ το εμπνεύστηκα απ'τα τετριμμένα της AthensVoice και των επαφών μου με κάποιους και κάποιες απ'εκεί μέσα αλλά κυρίως απ'τις τελευταίες διαγραφές μου στο Facebook, καθώς κι'απ'το περιβάλλον στο νέο μου πόστο μετά τη μετάθεσή μου και κάποια άτομα που παρά την ηλικία τους αποφάσισαν να μείνουν ανθρωπάκια.
Υ.Γ.2. Θ'ακολουθήσουν ακόμη 3 ποστ και μετά διακοπές. Έχουμε και δουλειές.
Υ.Γ.3. Τελικά δεν αποφάσισα. Είμαι blogger ή πρέπει να πάω πάρα κάτω? Είναι και το X-Factor 4 που θέλω να λάβω μέρος, άσχετα με το ρεζίλεμα που θα γίνω.
Υ.Γ.4. Φιλιά! Εννοείται! :-)))