Κι'έρχεται η στιγμή του απολογισμού. Έρχεται η στιγμή των αναπάντητων γιατί. Και σκέφτεσαι. Γιατί γαμώτο? Και γιατί όχι γαμώτο? Και κλείνεις τα μάτια, παιδεύοντας τη σκέψη για την απάντηση. Μήπως? Ή μήπως? Ή πάλι μήπως? Ή μήπως όχι? Και κάποια γιατί μένουν. Και κάποια φεύγουν αναπάντητα. Και κάποια πεθαίνουν. Και κάποια ζουν όσο κι'εσύ. Και εκεί που νομίζεις πως θα εκραγείς, ξαφνικά χαλαρώνουν τα μάτια απ'το σφίξιμο, αδειάζει το μυαλό και γεμίζει με τη μορφή της. Μια μορφή, μια σιλουέτα αδιευκρίνιστη, αιθέρια, μαγική. Νοιώθεις την αύρα της, ακούς το τραγούδι της, σ'αγγίζει το χαμόγελό της, μυρίζεις το κορμί της και νοιώθεις να αιωρείσαι για να πετάξετε μαζί. Εκεί που δεν υπάρχουν γιατί, επειδή και διότι. Εκεί που ότι σε χαλά είναι τόσο μακρυά που σε φτιάχνει βλέποντας χαμογελαστός πόσο ασήμαντο είναι τελικά. Γιατί απλά είστε εκείνη, εσύ, το σύμπαν κι'η αγάπη σας. Σ'ευχαριστώ που είσαι κι'απόψε εδώ, ακούοντάς με, διαβάζοντάς με, αγαπώντας με... Καληνύκτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου