Το χαμόγελό σου...

Αγαπηθήκαμε. Εκείνη ίσως παράφορα. Εγώ όχι παράφορα. Αλλά για μένα ήταν ίσως η πιο πολύτιμη αγάπη, αν όχι της ζωής μου, σίγουρα των περισσότερων χρόνων μου. Αγάπη ατόφια, αγνή, ανιδιοτελής, όχι λόγω ανάγκης, χωρίς πόνο επειδή μου έλειπε αλλά πόνο για το μέλλον της, για την υγεία της, για το αδιέξοδο που την έβαλα, χωρίς να το θέλω, για τον πόνο που της προκαλούσα, χωρίς να το θέλω. Τό'χω αυτό. Να πληγώνω ότι αγαπώ. Μου έκρυβε επιμελώς σχεδόν όλα τα άσχημα που περνούσε για να μη με πληγώσει, για να μη χαθεί το χαμόγελό μου, το γέλιο μου, η χαρά μου. Για μένα απ'την αρχή ήταν κάτι που θα τελείωνε. Όλα τα ωραία δεν τελειώνουν? Πόσο μάλλον τα τέλεια. Προσπαθούσα να τη βοηθήσω να μ'αφήσει. Πολλές φορές το παρεξηγούσε. Κάποιες φορές ένοιωθα άσχημα που θα τελείωνε. Όμως έπρεπε, το ήθελα. Μπορεί κοντά μου να είχε βρει ότι ήθελε σα γυναίκα, σαν άνθρωπος, αλλά ήμουν ένα παρόν που δε μπορούσε να γίνει μέλλον. Χαιρόμουνα με κάθε χαρά της και περίμενα αγωνιωδώς να μου ανακοινώσει πως επιτέλους βρήκε κάποιον που περνά καλά μαζί του και βλέπει το μέλλον της όπως το θέλει. Για εκείνη ήμουνα το τέρας της. Για μένα? Ξέρει εκείνη. Μέχρι που βρήκε αυτόν που ήθελε, αυτόν που της άξιζε. Χάσαμε επαφή. Εκτός από μια ευχή στα γενέθλιά της, ούτε καν στη γιορτή της, τίποτ'άλλο. Και μια μέρα που ξύπνησα και την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, ανησυχώντας μήπως έχει πάθει κάτι, επικοινώνησα με μια φίλη της, αλλά στο τέλος εκείνη επικοινώνησε μαζί μου για να με καθησυχάσει. Και ξαφνικά σήμερα βρίσκω το μήνυμά της για ευχές για τα γενέθλιά μου. Ήδη πέρασαν, αλλά δεν έχει σημασία. Συγκινήθηκα από χαρά. Όχι μόνο επειδή μ'ευχήθηκε, αλλά επειδή στο μήνυμά της μου έγραφε πως ήταν πολύ ευτυχισμένη για κάτι προσωπικό που της έτυχε. Δε μού'πε λεπτομέρειες, δε μ'ενδιέφεραν. Φτάνει που είναι ευτυχισμένη και ακόμη περισσότερο επειδή ήθελε να το μοιραστεί μαζί μου. Αυτό το κορίτσι μ'έκανε να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Και έγινα αρκετά. Αλλά έγινα και πιο απαιτητικός απ'τους ανθρώπους. Μ'έκανε ευτυχισμένο γιατί με τη σχέση μας στάθηκε στα πόδια της, ξαναβρήκε τις δυνάμεις της, εμπιστοσύνη στον εαυτό της και προχώρησε προς την ευτυχία. Είναι πολύ ωραίο να νοιώθεις πως κάποιος στηρίκτηκε πάνω σου και ξαναβρήκε τη χαρά, την ευτυχία, το νόημα της ζωής, τη ζωή. Είναι ωραίο να νοιώθεις πως αξίζεις ν'αγαπήσεις και να αγαπηθείς, αγνά, ατόφια, ανιδιοτελώς, όπως είναι η πραγματική αγάπη κι'όχι το πάθος, ο πόθος, ο εγωισμός που ντύνουν οι περισσότεροι άνθρωποι και ειδικά οι γυναίκες με το όνομα της αγάπης. Οι αγνές καρδιές δεν χάνονται, κι'ας υποφέρουν στα σκοτάδια τους. Θα'ρθει η στιγμή που θα βρουν το δρόμο προς το φως, με βοήθεια ή μή. Κι'εσύ μικρή μου, αν το διαβάζεις τώρα αυτό, τον βρήκες. Και χαίρομαι που σε βοήθησα σ'αυτό. Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Γιατί εσύ για μένα έκανες πολύ περισσότερα. Κι'ας μη μου άξιζαν. Τα τέρατα, και καλόψυχα νά'ναι, πάλι τέρατα μένουν. Αλλά ευτυχισμένα και χαρούμενα. Και συ μου χάρισες πολλά. Σ'ευχαριστώ. Για όλα. Συνέχισε λοιπόν στο δρόμο του φωτός που βρήκες. Και γω θά'μαι πάντα εδώ, να χαίρομαι με τη χαρά σου, ελπίζοντας πως ποτέ ξανά δεν θα λυπηθώ με τη δυστυχία σου. Πως ποτέ ξανά δεν θα πονέσεις. Κι'αν ποτέ δεν ξαναβρεθούμε ή μιλήσουμε δεν έχει σημασία. Φτάνει που συναντηθήκαμε κι'αγαπηθήκαμε. Φτάνει που μαζί βρήκαμε το δρόμο προς τον ήλιο. Φτάνει που συνεχίζεις τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες. Φτάνει που ξέρω πως σ'αυτόν τον κόσμο υπάρχουν ακόμα αγνές ψυχές και γω γνώρισα μια που μ'αγάπησε κι'αγάπησα. Φτάνει που υπήρξες στη ζωή μου. Και τώρα στην καρδιά μου και στη σκέψη μου μ'ένα χαμόγελο. Το δικό σου...