Κάποιος είπε πως για την αγάπη πρέπει να κάνεις τα πάντα. Μα η αγάπη δε ζητά τίποτα. Απλά ν'αφεθείς, μ'όλη σου τη ψυχή, να δεκτείς την άλλη ψυχή μέσα σου και να σκέφτεσαι, να νοιώθεις και να ζεις μαζί της σαν ένα. Έστω και από μακρυά, έστω και μοιρασμένοι. Απλά πράγματα. Φτάνει η καρδιά σου να είναι ανοικτή και καθαρή για την αγάπη. Και όλα τα άλλα θα τα κάνει η αγάπη. Κι'ας μην είπες ακόμη 'Σ'αγαπώ', κι'ας μην το πεις ποτέ. Δεν έχει σημασία. Η αγάπη είναι μεγάλη και εκείνη μας κάνει μεγάλους απ'το τίποτα που είμαστε. Η αγάπη είναι αυθύπαρκτη, είναι η ίδια η ζωή. Εσύ απλά αφήνεσαι στα χέρια της να υπάρξεις, να ζήσεις. Και τότε τη νοιώθει στο χάδι σου, τη βλέπει στα μάτια σου, λάμπει στο χαμόγελό σου. Γιατί είναι εκείνη. Γιατί είσαι εσύ. Ναι, εσύ. Και ελπίζω να μείνεις. Εσύ και γω. Εμείς κι'η αγάπη. Ουτοπία? Ίσως. Μα αν δεν κυνηγήσεις το απόλυτο τότε γιατί να κυνηγήσεις? Και η αγάπη είναι απόλυτη. Όπως η ζωή. Όπως η αλήθεια. Όπως το σύμπαν. Σκέψου μας λοιπόν μέσα στο σύμπαν. Κι'αφέσου. Μ'ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα βλέμμα. Αφέσου σε μένα, αφέσου στην αγάπη και ζήσε. Κι'αν όχι δεν πειράζει. Φτάνει π'αγαπηθήκαμε αληθινά, ήρεμα, απλά, απόλυτα. Φτάνει που υπήρξαμε. Εσύ και γω. Εμείς... Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου