Μια στιγμή...

Ακούγοντας το μελαγχολικό εκφωνητή του έρωτα, έχοντας ποστ μισοτέλειωτα για την αγάπη και τη μοναξιά, με φίλες να πρασινίζουν στο msn και άλλες να μην φαίνονται καν αλλά νά'ναι εκεί, όπως και γω, με διαγραφές, προσθήκες και επαναπροσθήκες στο Facebook και στη ζωή, προγραμματισμένες εξόδους, συναυλίες, διακοπές, με επερχόμενα γενέθλια, με πολλές συνήθειες μεταξύ των οποίων και η καληνύκτα με 'κ', με ψυχές χαμένες, καρδιές κρυμμένες, επιθυμίες δικές σας για αποκλειστικότητα ξεχνώντας πως τα πάντα κερδίζονται και μόνο τα δανεικά ζητούνται απαιτητικά αλλά επιστρέφονται εις το παλλαπλούν, με άτομα να αρέσκονται στη σκοτεινή μου πλευρά και άλλα στη φωτεινή μου, ανεχόμενα όσο αντέχουν την άλλη μου, με τη σκέψη παντού και πουθενά, με το κορμί εδώ να λαχταρά, με τη ψυχή στο στόμα και τον ουρανό να φαντάζει πολύ μακρυά, με την αγάπη στην καρδιά, τη λάβα στο κορμί, το θυμό στο στήθος, το μυαλό στα κάγκελα, αφήνομαι στην επαφή μας λίγο πριν τελειώσει ακόμα μια μέρα. Μια επαφή θεϊκή, μαγική, με το χρόνο να σταματά, ξέροντας εσύ πως θά'μαι εκεί και γω πως θά'σαι εδώ. Ο καθ'ένας για πάρτυ του αλλά και για τον άλλο. Ανάβω το τελευταίο μου τσιγάρο γι'απόψε, διερωτούμενος αν κάνεις και συ το ίδιο τώρα ή αν πίνεις την τελευταία σου γουλιά διαβάζοντάς με, ξέροντας πως το ραντεβού μας δεν θα συμβεί αύριο, μεθαύριο, μέχρι και το Σάββατο, ή την Κυριακή, ή ποτέ ξανά. Κανείς δεν ξέρει πέρα απ'αυτά που ξέρει. Και τότε εσύ θα θυμάσαι τις καληνύκτες μου που προσπαθούσες να διαβάσεις πριν πας για ύπνο όταν δεν βρισκόσουνα στην αγκαλιά κάποιου που μόλις σου χάρισε μια καληνύκτα στο κορμί που τόσο πόθησα, και γω θα σκέφτομαι αν τελικά στο τέλος αξίζουν λιγότερο απ'όσο ένας οργασμός του κορμιού σου ή απλά ήξερες πως ότι και να γίνει θα είμαι εκεί για την ηρεμία ή και την ταραχή της καρδιάς σου. Ποτέ δεν θα μάθω. εκτός από ένα πράγμα. Πως το τυφλό ραντεβού μας, μ'εσένα που ξέρω και ποθώ, αλλά και με σένα που δεν ξέρω καν αν υπάρχεις και απλά πιστεύω πως αν υπάρχεις θα σε ποθήσω το ίδιο, για μένα ήταν ο μικρός μου παράδεισος. Μετά την καφρίλα, την καύλα, τη χυδαιότητα, το πήδημα, το θυμό, τη λύπη, τις μάχες, την οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία οπουδήποτε, του κορμιού, του μυαλού, της καρδιάς, ερχόταν η στιγμή που θά'λεγα ότι ένοιωθα για σένα, ότι ήθελα να σου δώσω, ότι ήθελα να πάρεις, χωρίς αντάλλαγμα παρά μόνο μια στιγμή στον παράδεισο. Τη στιγμή που η αγάπη μου για σένα, γνωστή ή άγνωστη, θα χωρούσε ολόκληρη σε μια μου λέξη, που θα διάβαζες και θα ψιθύριζες βουβά στο μυαλό σου, συντροφεύοντάς με όλο το βράδυ, όλη τη μέρα, κάνοντάς με να βιάζομαι πως και πως να προλάβω το επόμενο ραντεβού μας, το επόμενο ραντεβού με την αγάπη, την επόμενη παράδοσή μου άνευ όρων, την επόμενή μου καληνύκτα σε σένα. Μέχρι την επόμενή μου λοιπόν καληνύκτα, σ'αφήνω με την αγάπη μου να σε φυλάει από δράκους, θηρία, τέρατα, ευχόμενος πως ο παράδεισος ποτέ δεν θα αρνηθεί σε μας αυτή τη στιγμή μακρυά απ'τη κόλαση. Την κόλαση του να φυλάμε την αγάπη μέσα μας, μυστική, να κοιμάται για να μην την δουν και τη σκοτώσουν. Καληνύκτα λοιπόν μικρή γνωστή ή άγνωστη αγαπημένη. Να προσέχεις. Όπως σ'αγαπώ. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι την επόμενη καληνύκτα μας. Μέχρι την επόμενη στιγμή μας στον Παράδεισο. Καληνύκτα...