Έψαχνα να δω το πρόσωπό σου, τη μορφή σου, την καρδιά σου, τα μάτια σου. Κρύφτηκες. Ήθελα μόνο να σου πω μια καληνύχτα, να σου δώσω ένα φιλί, ν'ακούσω τη φωνή σου, να σ'αγγίξω, να σε μυρίσω. Χάθηκες. Κοίταξα παντού. Πουθενά. Μέχρι που κοίταξα τον ουρανό, ελπίζοντας πως θα σε δω να παίζεις κρυφτούλι με το φεγγάρι και τ'αστέρια. Δε σε είδα. Φαίνεται φοβήθηκες να ονειρευτείς και ν'αγαπήσεις τόσο δυνατά για να φτάσεις εκεί ψηλά. Φαίνεται τα όνειρά σου έφταναν μέχρι μια αγκαλιά και ένα κρεββάτι. Και ξαφνικά είδα τ'αστέρια να μου χαμογελάνε με τα μάτια τους να λάμπουν. Είναι οι ψυχές όλων αυτών που αγάπησαν πραγματικά και ποτέ δεν πέθανε η αγάπη μέσα τους, παρά τον πόνο, παρά το χωρισμό. Γιατί αγαπούσαν ότι άξιζε κι'όχι ότι τους συνέφερε. Προσέφεραν χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Χαμογέλασα. Άνοιξα τα χείλη μα πριν προλάβω να μιλήσω το φεγγάρι μου έκλεισε το μάτι και μού'πε με τον πιο γλυκό τρόπο και την πιο γλυκειά φωνή που άκουσα ποτέ στη ζωή μου την πιο απλή λέξη. Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου