Η Επανάσταση άρχισε...

'Αυτές οι μεταπτώσεις σου απ'τη μια χαρούμενος και αμέσως μετά λυπημένος, σε χαλάνε. Σα μικρό παιδί κάνεις' του είπε. Ή σα μανιοκαταθλιπτικός, λέει αυτός. Ή σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Που τη μια αφήνει το κορμί να μιλήσει, τις ορμόνες των βασικών ενστίκτων να εκχυθούν, αλλάζοντας τόνο φωνής, βλέμμα, αύρα, μιλώντας με υπονοούμενα σεξουαλικά ή μη, με έντονη την καύλα, σαν κυνηγός λύκος να οσφραίνεται τη λύκαινα, ή το θήραμα, και να ορμά για το αίμα του, ή το πήδημά του, και την άλλη αφήνει το συναίσθημα να βασιλεύσει. Το συναίσθημα ενός ανθρώπου που αφήνεται να ζήσει τη στιγμή, και μόλις τελειώσει επανέρχεται στην πραγματικότητα του κόσμου τούτου. Και προσπαθεί η στιγμή να είναι τόσο δυνατή που η ανάμνησή της και η προσμονή της επόμενης να κρατάνε ώρες, μέρες, βράδυα... Οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από ένα άτομο. Καιρός για τη δική του. Περνούν απ'το μυαλό του μορφές, γνωστές και άγνωστες, λόγια, φωνές, μυρωδιές, γεύσεις, ονόματα, γυναίκες... Πάντα μένει στις γυναίκες. Αποθημένο? Εμμονή? Τέχνη? Μαγεία? Ταλέντο? Παραίσθηση? Ποιος ξέρει... Στο κάτω κάτω οι άνδρες χωρίζονται απλά σε φίλους, εχθρούς και συνεργάτες... Ελάχιστες γυναίκες κατάφεραν να σταθούν απέναντί του με το μυαλό τους, ή και τη ψυχή τους. Ελάχιστες ήξεραν τι ήθελαν. Όλες σχεδόν τις έστησε απέναντί του σαν κορμιά. Ξεγελάστηκε νομίζοντας πως ήταν κάτι περισσότερο. Κι'όμως, τελικά ήταν απλές γυναίκες. Γυναίκες για πήδημα, για φίλημα, για γλείψιμο, για φτύσιμο. Η ανάγκη του να βρει γρήγορα αυτό που ήθελε τον έσπρωχνε σε συχνά λάθη. Γιατί, ενώ ήξερε, ενώ τό'βλεπε, πάντα προχωρούσε λίγο περισσότερο, ελπίζοντας πως αυτή δεν θά'ταν σαν τις άλλες. Και όμως ήταν. Ή και χειρότερη. Τις ανέβαζε για λίγο, ξεχνώντας πως αν τις άφηνε θα έπεφταν εκεί που ήταν και πάρακάτω. Και έπεφταν. Κι'αυτός μαζί τους. Πάντα έλεγε πως στους άνδρες αρέσουν οι πουτάνες γιατί ποτέ δε ζητάνε και μόνο δίνουν. Ηδονή, χαρά, γαλήνη. Και όλες βάλθηκαν να γίνουν πουτάνες για να παίρνουν περισσότερα χωρίς να δίνουν. Ακόμα κι'αν το είχαν μετανοιώσει, ακόμα κι'αν είχαν ευκαιρεία να αλλάξουν, προτίμησαν το εύκολο. Και όμως, οι δικές του οι πουτάνες ήταν διαφορετικές. 'Όλα είναι στο μυαλό σου' του είχε πει. Ναι. Στο μυαλό του οι δικές του πουτάνες ήταν ευαίσθητες, έξυπνες και πάνω απ'όλα ήξεραν τι ήθελαν. Ήταν πουτάνες κατ'όνομα μόνο. Στην ουσία ήταν οι τέλειες γυναίκες. Που το κορμί τους ήταν μέσο απόλαυσης κι'όχι τρόπος ύπαρξης, ήταν μέρος της προσωπικότητάς τους κι'όχι η προσωπικότητά τους. 'Πάλι κυνηγά τους ανεμόμυλους ο Δον Κιχώτης'... Τώρα? Τώρα βλέπει τους άλλους να κυνηγάνε την επιτυχία της δικής τους ηδονής με τα κορμιά που θέλουν κατ' αποκλειστικότητα όλους τους άνδρες δικούς τους αλλά μόνο δικούς τους και σκέφτεται χαμογελαστός με ειρωνεία πως αυτοί τα καταφέρνουν καλύτερα. Γιατί κι'αυτοί κορμιά είναι. Χωρίς ανάλυση, χωρίς γιατί, χωρίς διότι, χωρίς σκέψη πριν ή μετά, χωρίς συναίσθημα στη μοναξιά παρά μόνο της μοναξιάς. Κλείνει τα μάτια και βλέπει μια μορφή. Άγνωστη. Ίσως δυο. Ή και τρεις. Παλιά γνωριμία ή και νέα. Έτσι κι'αλλοιώς ποτέ δεν είναι μαζί. Γαληνεύει... 'Θά'ναι διαφορετικά αυτή τη φορά?'. Μάλλον ναι. 'Κι'αν δεν είναι, αν πάλι ξεγελάστηκες?'. Τουλάχιστο αξίζει να το διαπιστώσει. Τώρα που έμαθε να μένει, να μην ακολουθεί στα τάρταρα ότι αποτυγχάνει. Η επαναστάσεις αρχίζουν από ένα άτομο. Κι'η δικιά του ξεκίνησε εδώ και καιρό. Καιρός να λάβει μέρος κι'αυτός...