Εικόνες...

Το μυαλό βλέπει εικόνες. Μόνο εικόνες. Ότι δεις, ότι ακούσεις, ότι νοιώσεις το κάνει εικόνα. Και σου μιλά με εικόνες. Και βλέπει όνειρα, βάζει στόχους, υπάρχει, με εικόνες. Για τις εικόνες. Όλα μια εικόνα. Και συ κυνηγάς εικόνες. Εικόνες αληθινές, εικόνες ψεύτικες, εικόνες εφικτές, εικόνες ανεκπλήρωτες, εικόνες. Και αγαπημένες εικόνες οι μορφές ιδίου είδους. Μορφές ανθρώπων. Ανθρώπων που σε κάνουν να νοιώθεις ωραία. Που τους θες κοντά σου, τους θες μαζί σου, τους θες μέσα σου. Η εικόνα της. Η μορφή της. Να σου ξυπνά τις αισθήσεις, τα συναισθήματα, τη ζωή. Κι'αν δεν έχεις εικόνα φτιάχνεις. Μακρυά μαλλιά με μπούκλες να ανεμίζουν, ντελικάτο σώμα σε αρμονικές αναλογίες, μ'ένα σκουλαρίκι στην κοιλιά, κι'ένα προσωπάκι αγγελικά θλιμμένο. Δυο μάτια φλογερά, ένα χαμόγελο γλυκό, γεμάτο νόημα, και ξεκινάς. Ξεκινάς την αναζήτηση αυτής της μορφής που ερωτεύτηκες χωρίς να έχεις δει ποτέ, χωρίς να ξέρεις αν υπάρχει καν. Μα απ'τη στιγμή που υπάρχει στο μυαλό σου ξέρεις πως κάπου υπάρχει. Το μυαλό δε μπορεί να ξεχωρίσει το παραμύθι απ'την αλήθεια. Το συναίσθημα το ίδιο. Αλλά απ'τη στιγμή που τη βλέπει σημαίνει πως υπάρχει. Σημαίνει πως το όνειρο, το παραμύθι, μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Και εσύ δεν έχεις να κάνεις οτιδήποτε άλλο απ'το να προσπαθήσεις γι'αυτό. Κι'αν πονέσεις, κι'αν μπλοκάρει το μυαλό σε μια πραγματικότητα, μπλοκάρει κι'η ζωή. Μέχρι να ξαναδείς τ'αρχικο΄όνειρο, τη μορφή που ψάχνεις στο μυαλό σου και να ξαναξεκινήσεις την αναζήτησή της. Γιατί είσαι σίγουρος. Κάπου υπάρχει αυτή που θες. Και σε περιμένει. Γιατί κι'αυτή στο μυαλό της εσένα βλέπει. Και σε ψάχνει. Μέχρι το παραμύθι να ζήσει...