Ανίκητος...

Πανσέληνος... Επέστρεφα με το αυτοκίνητο και έβλεπα απ'την ηλιοροφή το φεγγάρι να μου χαμογελάει. Έσβησα τα φώτα πορείας κι'αφέθηκα, βλέποντας αρκετά καθαρά, ακόμα και τις στροφές, ακόμα και τις σκιές των δέντρων στον δρόμο σα γίγαντες να υποκλείνονται ανοίγοντας δρόμο να περάσει ο Αυτοκράτορας... Με τη μηχανή θά'ναι πιο εντυπωσιακό ακόμα, κάτι που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ζήσει φέτος...

Το αίσθημα του νικητή το χάνεις απ'το αίσθημα του νικημένου ή το αίσθημα του ανίκητου. Αυτό σου χαλά και την απόλαυση του αγνώστου. Χάνεις το ενδιαφέρον σου αν βλέπεις απ'την αρχή ή έστω απ'τη μέση πως το παιχνίδι θά'ναι και πάλι δικό σου. Και τα λίγα παιχνίδια που φτάνεις μέχρι το τέλος νικώντας, τα τελειώνεις μόνο και μόνο για να βεβαιωθείς πως το ένστικτό σου ακόμα λειτουργεί σωστά...

Κανείς δε μπορεί να καταλάβει γιατί ένας Αυτοκράτορας που μπορεί να τα έχει όλα θέλει να ζει σαν αυλικός ή σα δούλος ενίοτε. Ίσως γι'αυτό και δεν θα γίνουν ποτέ Αυτοκράτορες. Ίσως γι'αυτό και όσες φορές κι'αν νικήσουν ποτέ δεν θα γίνουν νικητές, ποτέ δεν θα νοιώσουν ανίκητοι, ακόμη και στις μεγαλύτερες ήττες...

Είναι ο έρωτας παιχνίδι και το έπαθλο η γυναίκα ή η γυναίκα παιχνίδι και το τίμημα ο έρωτας? Κι'αν ναι το λάφυρο ποιο είναι? Μήπως εσύ ο ίδιος? Και πως μπορείς να ξέρεις? Πάντα υπάρχει κι'η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και δε μπορείς να ξέρεις αν γελάει κοροϊδεύοντάς σε ή αν κλαίει για σένα ή αν χαμογελάει θαυμάζοντάς σε. Στο κάτω κάτω εσύ γεννήθηκες πολεμιστής. Κι'οι πολεμιστές, οι αγωνιστές, οι Αυτοκράτορες ξέρουν και να κερδίζουν και να χάνουν για να ξανακερδίσουν μετά. Κι'ας χάνουν πάντα ή ποτέ. Το αίσθημα ή η ψευδαίσθηση τ'ανίκητου είναι πάντα μέσα σου. Σαν καρφί στην καρδιά. Καρφί που δε μπορεί να βγει με τίποτα αλλοιώς θα αιμορραγήσεις και θα πεθάνεις. Κι'οι ανίκητοι δεν πεθαίνουν παρά μόνο μέχρι να ξαναγεννηθούν απ'τις στάχτες της συντριβής τους. Μόνο τους κίνητρο η μάχη. Μόνο τους λάφυρο η ζωή. Με σένα ή χωρίς...