Ισημερία...

Ισημερία σήμερα. 12 ώρες βράδυ, 12 ώρες μέρα. 12 ώρες φως, 12 ώρες σκοτάδι. Όπως τη ζωή, την καρδιά, το μυαλό. Εναλλαγές φωτός και σκότους, σα σκοτσέζικο ντους, χαραμίζοντας το φως σε σκοτεινούς πόθους και αναλύοντας το σκότος σε ηδονιστικές θλίψεις. Στην Τσίτσιεν Ίτσκα περιμένουν τον ήλιο να παίξει με τη σκιά και να κατεβάσει το θεό φίδι στα σκαλιά της. Και η ψυχή μας κυνηγά το δικό της θεό, σ'ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα κορμί, μια ηδονή, περιμένοντας αιώνια στη σκιά, μη αντέχοντας το φως, μ'ανοικτά τα χέρια, και τα πόδια, να εγκλωβίσει το θεό που θα περνά, φυλακίζοντάς τον για πάντα στο δικό της εγωϊσμό, να φωτίζει τα απέραντα σκοτάδια της αβύσσου της. Όλος ο πόνος, όλη η θλίψη, όλη η ζωή, εγκλωβισμένη σ'ένα ξυρισμένο υγρό μουνί και μια καυλωμένη πούτσα, με διαλείμματα διανοητικής διαύγειας και δημιουργικής έκρηξης στο χαρτί, στον κανβά, στο χώμα, στον ουρανό, στο νερό. Αλοίμονο. Θα περάσει κι'αυτή η μέρα αφήνοντας στο στόμα τη γεύση του φιλιού και στο μυαλό τη χαρά ή τη λύπη ενός χαμένου έρωτα, ενός φευγάτου κορμιού, μιας προσδοκίας και μιας καύλας. Ναι, η λεπτομέρεια έγινε ουσία, και η ουσία απλά χάθηκε. Και το μυαλό ναυαγός σ'απέραντα πελάγη αναζήτησης με τις σειρήνες, κι'αυτές ναυαγούς του δικού τους ταξιδιού, να τον ελκύουν στις μαύρες δίνες της απώλειας, και τ'αστέρια στον ουρανό να τον βλέπουν θλιμμένα αναζητώντας τη ψυχή που της φύλαξαν τη θέση κοντά τους και μένει άδεια. Πόσα μπορεί τελικά να πληρώσει κάποιος για να βρει μια συντροφιά στη μοναξιά του. Αλί και τρισαλί σ'αυτούς που ξέρουν, νοιώθουν, βλέπουν, υπάρχουν... Αβάσταχτος ο θάνατος όταν έχει υπόσταση κι'ερμηνεία. Ευτυχώς υπάρχει η Ανάσταση. Ευτυχώς υπάρχεις κι'εσύ...