Να προσέχεις ψυχή μου...

Το κορμί χαμένο, αφημένο, δοσμένο, μοιρασμένο επιλεκτικά, να χαρίσει στιγμές ηδονής και καυτή πλημύρα στα σκέλια και στο μυαλό, προσωρινή ευτυχία σε ψυχές π'αναζητούν τη λύτρωση, τη χαρά, τη ζωή, το παραμύθι, τη γυναίκα που κοιμάται φυλακισμένη στο μπουντρούμι της λήθης περιμένοντας το λυτρωτή, το σπαρτάρισμα του κορμιού, το φτερούγισμα της καρδιάς... Προσπαθώντας μετά να τον φυλακίσουν για πάντα, υποχρεώνοντάς τον σε όρκους αιώνιας αγάπης, πίστης κι'αφοσίωσης, σ'ένα κόσμο που κορμιά αλλάζουν χέρια, ματιές αλλάζουν μάτια, κυνηγώντας ηδονή, απαγορευμένη και μη, δυο κορμιά ή και περισσότερα, δυο φύλα, ένα φύλο, ίδιο φύλο. Η καρδιά μάλλον δοσμένη. Αφιερωμένη σιωπηλά σε μια άλλη ψυχή, μακρυνή, φοβούμενη να την πλησιάσει μήπως τη μολύνει, μήπως την πληγώσει, μήπως την σπάσει, μήπως την σκοτώσει... Και τότε που θα την χαρίσει πεθαίνοντας ο ίδιος για να ζήσει μέσα της... Ίσως δεν τ'αξίζει ούτε αυτό... Να προσέχεις ψυχή μου... Να προσέχεις...