Μακρύς ο δρόμος...

Με δυόμισυ χρόνια 'συγγραφική' πείρα κάνωντας blogging στα 'yupi', 'Athens Voice' και 'Blogspot', με λίγους μήνες 'Καληνύχτες' και ενίοτε 'Καλημέρες', είδος γραφής άμεσης αποτύπωσης συναισθημάτων που μου 'επέβαλε' το 'Facebook', με 3 διαγωνισμούς που δήλωσα συμμετοχή περισσότερο για να καταφέρω να μπω σε πλαίσιο παρά για να κερδίσω (πάντα μια αποτυχία σε κάνει πιο σοφό και πιο δυνατό), με γκόμενες να πηγαίνουν και νά'ρχονται, σ'όλα τα sites και τη ζωή, βλέποντας πόσο ίδιες είναι η πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα και τη φαντασία (ακόμα και ζωντανά να γαμάς μια πούτσα χωρίς τη διέγερση του μυαλού είναι νεκρή), χωρίς ίχνος συγγραφικού ή ποιητικού ταλέντου αλλά με ταλέντο εμφύτευσης και έγερσης συναισθημάτων, με τις πιο συχνές φράσεις που ακούω τελευταία να είναι 'λατρεύω το μυαλό σου' λες και το κρατάω σε τσάντα και πατάω κουμπάκι κόκκινο για τα λάγνα σεξουαλικά θέματα, πράσινα για τα οικολογικά, κίτρινα για τα κοινωνικά και μπλε για τα ανθρωπιστικά, ενίοτε μαύρα για τα συναισθηματικά και τα κενά μου(ή μήπως τα μαύρα είναι τα δεύτερα σε συχνότητα), 'μου γαμάς το μυαλό' και 'απ'ότι φαίνεται ξέρεις πολύ καλά τις γυναίκες', βλέποντας όλο τον κόσμο να είναι λίγο πιο εγωιστής από μένα, κι'αυτό σημαίνει πάρα πολύ, θέλοντας τα πάντα για πάρτυ του και θέλοντας να σε/με αλλάξει για να σε/με έχει για πάντα κοντά του όπως σε/με θέλει κι'όχι όπως είσαι/είμαι, με ελάχιστες εξαιρέσεις να αποδέχονται ότι τους προσφέρω αφού είναι ωραίο και αρέσει και στους δυο κάνοντας παραχωρήσεις σ'αυτό που μέχρι τώρα ήταν κατοχυρωμένο στο δικό τους μυαλό σαν 'σχέση αγάπης και έρωτα', ανακαλύπτω και πάλι πως για να υπάρξεις πρέπει να μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ίδιο εύκολα το 'ναι' και το 'όχι', το 'θέλω' και το 'δεν θέλω', το 'καλωσόρισες' και το 'στο καλό', επιβάλλοντας την ελευθερία σου αφήνοντας τον άλλο ελεύθερο, ξεκαθαρίζοντας τη θέση που κατέχει ο καθένας στην καρδιά σου κι'όχι δίνοντάς την εξ'ολοκλήρου, όντας αρκετά ευαίσθητος για να κλάψεις χωρίς δάκρυα για τον πόνο του άλλου και αρκετά σκληρός για να αντέξεις τον πόνο που σου προκαλεί χωρίς παυσίπονα, βλέποντας μακρυά, πέρα απ'τις στροφές και τα εμπόδια, πως ο δρόμος είναι ακόμα πολύς μακρύς σ'αυτό που λένε 'ολοκληρωμένος άνθρωπος', ένας στόχος δυσκολότερος απ'την κατάκτηση του Έβερεστ, του Άρη, του Άλφα Κενταύρου, με μεγαλύτερη θλίψη σου τη χαρά του να είσαι τα πάντα για κάποιον και συνάμα να προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο των ανθρώπων, δικό σου και των άλλων, αγγίζοντας τη ψυχή από λάθος μεριά, με την ηδονή των κορμιών μας και απλώνοντας το χέρι να σ'ακολουθήσουν στο δικό σου μακρύ δρόμο για συντροφιά και των δυο, τριών, όλων... Είμαι πάντα εδώ... Στο δικό μου δρόμο... Κι'είναι πολύ μακρύς...