Μη αναστρέψιμα...

Νοιώθω πως είμαι ξένος στον ίδιο μου τον πλανήτη. Ή καλύτερα πως ανήκω σ'άλλο είδος, σ'άλλο γένος. Τίποτα δεν αλλάζει παρά μόνο οι άνθρωποι. Κι'όμως δεν αλλάζουν, αλλάζοντας τα πάντα. Λες και έχουν αποφασίσει πως όλη τους η ζωή θα είναι στον ίδιο σκοπό, κυνηγώντας την αγάπη μέσα απ'τα λεφτά, την αναγνώριση και το σεξ, και στα ενδιάμεσα κατηγορώντας όλους τους άλλους για ότι κάνουν κι'αυτοί, περιμένοντας ουσιαστικά τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν πλέον, χωρίς όμως να το έχουν συνειδητοποιήσει. Παίζω τα παιχνίδια τους με μεγαλύτερη επιτυχία απ'ότι οι ίδιοι, που τα έχουν κάνει βίωμα, και διερωτούμαι αν αξίζει τον κόπο. Βλέπεις η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αν και σου χαρίζει ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ'αυτά. Φτάνει να καταλάβεις το νόημα και να της δώσεις ότι της αξίζει για να σου τ'ανταποδώσει. Τα παιχνίδια είναι μέρος της ζωής, όχι ολόκληρη ζωή. Ευτυχώς υπάρχει ο πόνος, ο πόνος που σου δίνει, αν είσαι τυχερός, ο άνθρωπος. Όχι ο πόνος που παίρνεις απ'τον εγωισμό των ανθρώπων. Αυτός είναι καθαρά δυσλειτουργία του συναισθηματισμού σου λόγω του δικού σου εγωισμού και των δικών σου κενών κι'αναγκών. Όχι αυτός. Ο άλλος. Ο πόνος που νοιώθεις όταν συμπάσχεις με τον πονεμένο. Μ'αυτόν που δέχθηκε μια ανύπαρκτη μοίρα, που δε συμμετείχε στα παιχνίδια των άλλων αλλά έγινε το ίδιο τους το παιχνίδι, αυτόν που δεν ήξερε και δεν βρέθηκε κανείς να τον μάθει, αυτόν που νόμιζε και έκανε λάθος. Κι'αυτή η συμπόνοια σου γεννά θυμό. Θυμό για σένα. Οι άλλοι δεν αλλάζουν. Κι'εσύ αρνείσαι ν'αλλάξεις. Φοβάσαι. Κρίμα. Γιατί όταν ξέρεις και μπορείς και δεν κάνεις είσαι ένοχος, είσαι χειρότερος. Και δεν υπάρχει κανείς να σε συμπονέσει ή να σε βοηθήσει. Γιατί εσύ είσαι άλλος, είσαι διαφορετικός, είσαι δυνατός, είσαι εσύ...