Ίσως τελικά το πιο χρήσιμο συναίσθημα νά'ναι η θλίψη. Νομίζω πως αυτό όχι μόνο σε προσγειώνει, όχι μόνο σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, αλλά σε κάνει να δεις κι'εσένα πιο βαθειά. Στο κάτω κάτω η θλίψη είναι η τιμωρία μας για τις λάθος επιλογές μας. Κανείς άλλος δεν φταίει που πληγωνόμαστε ή απογοητευόμαστε. Όπως στον έρωτα απλά βρίσκουμε αντικείμενο πόθου και έκφρασης, έτσι και στον πόνο βρίσκουμε άτομα να μας τον δώσουν. Σωτήρια. Για να προσγειωθούμε. Πώς αλλοιώς θά'ρθει η Ανάσταση αν δεν σταυρωθούμε? Φτάνει ν'αντέξουμε το Πάθος μέχρι το τέλος. Φτάνει να πιούμε το ποτήρι μέχρι τον πάτο. Φτάνει να δεχθούμε το φιλί συγχωρώντας τον Ιούδα. Δεν ξέρει τι κάνει και δε μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Κι'όμως, χωρίς τον Ιούδα δεν θα φτάσουμε στο τέλος. Και τον Ιούδα τον διαλέγουμε εμείς. Τον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε περισσότερο, που βασιζόμαστε πάνω του περισσότερο. Αλλά εμείς ξέρουμε...
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
The English Patient
Ίσως τελικά το πιο χρήσιμο συναίσθημα νά'ναι η θλίψη. Νομίζω πως αυτό όχι μόνο σε προσγειώνει, όχι μόνο σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, αλλά σε κάνει να δεις κι'εσένα πιο βαθειά. Στο κάτω κάτω η θλίψη είναι η τιμωρία μας για τις λάθος επιλογές μας. Κανείς άλλος δεν φταίει που πληγωνόμαστε ή απογοητευόμαστε. Όπως στον έρωτα απλά βρίσκουμε αντικείμενο πόθου και έκφρασης, έτσι και στον πόνο βρίσκουμε άτομα να μας τον δώσουν. Σωτήρια. Για να προσγειωθούμε. Πώς αλλοιώς θά'ρθει η Ανάσταση αν δεν σταυρωθούμε? Φτάνει ν'αντέξουμε το Πάθος μέχρι το τέλος. Φτάνει να πιούμε το ποτήρι μέχρι τον πάτο. Φτάνει να δεχθούμε το φιλί συγχωρώντας τον Ιούδα. Δεν ξέρει τι κάνει και δε μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Κι'όμως, χωρίς τον Ιούδα δεν θα φτάσουμε στο τέλος. Και τον Ιούδα τον διαλέγουμε εμείς. Τον άνθρωπο που εμπιστευόμαστε περισσότερο, που βασιζόμαστε πάνω του περισσότερο. Αλλά εμείς ξέρουμε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Δεν ειναι μονον σε προσωπικο επιπεδο αυτα που μας προδιδουν...μπορει να βρισκονται στα ιδανικα μας που τα ειδαμε να ναυαγουν...στον κονωνικο ιστο που διαλυεται και μας κανει να ακροβατουμε κι εμεις και οι γυρω μας..στις πατριδες που χαθηκαν η χανονται..στους αστεγους που καθημερινα πληθαινουν..στις ασθενειες που παραμενουν αθεραπευτες..η στην πεινα που οι πολιτισμενοι του πλανητη αγνοουν γιατι οι ιδιοι περνανε καλα.....Απλα, αν μαθουμε να βουταμε μεσα μας, θα δουμε αληθειες που πονουν πολυ κι ισως ετσι καταφερουμε να γινουμε περισσοτερο ανθρωπινοι πολεμωντας προδοσιες και σταυρωσεις..Φιλια καλη Ανασταση...
Σκέψου πως ένα δέντρο βυθίζεται και πολλά μαζί δεμένα γίνονται σχεδία σωτηρίας. Η μεγαλύτερη πληγή του ανθρώπου είναι πως προσπαθεί να γίνει πιο ανθρώπινος με τους άλλους ενώ καταστρέφει τον ίδιο τον εαυτό του. Σκέψου το. Φιλιά και Καλή Ανάσταση κι'από μένα! :)
Δημοσίευση σχολίου