Πάσχα των Ελλήνων

Αυτός ο πούστης ο Ιούδας πάλι τα κατάφερε. Πρόδωσε, κατάλαβε το λάθος του, μετάνοιωσε, επέστρεψε τα αργύρια, κρεμάστηκε και ήταν εκεί, στον Άδη, πριν τον Χριστό, για να δεχθεί εκ νέου το κήρυγμα και να πάρει μια θέση στον Παράδεισο. Και μεις εδώ καλούμαστε να παίξουμε το ρόλο άλλοτε των Αρχιερέων, άλλοτε του Πιλάτου, άλλωτε των γραμματέων και των φαρισαίων, άλλοτε του Βαρραβά, άλλοτε του ληστή εξ'ευωνύμων, άλλοτε των μωρών παρθένων κι'άλλοτε του αλαλάζοντος πλήθους, που γιουχαίζει πότε τον Χριστό και πότε τους υπόλοιπους, απλά για να εκτονώνεται και να περνά καλά, και ποτέ, μα ποτέ του Χριστού ή του ληστή εκ δεξιών, περιμένοντας το τέλος της παράστασης για ν'αρχίσει το γλέντι, αποδεικνύοντας συνεχώς πως ο λαός αρκείται σε άρτον και θεάματα, και λίγο ή πολύ σεξ, ανάλογα με το πόσους συντρόφους βρίσκει διαθέσιμους. Σήμερα θα συγχωρέσουμε όλους και θα μας συγχωρέσουν όλοι, μέχρι την επόμενη φορά που επειδή τους συγχωρέσαμε θα νοιώσουν πως μπορούν να μας ξανασταυρώσουν, τονίζοντας πως ότι κάνουν το κάνουν για το καλό μας και μόνο, γεμάτη με περίσσεια αγάπη προς το άτομό μας. Και μεις γεμάτοι θυμό να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να πούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από 'Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας συγχωρέσει όλους'. Στο κάτω κάτω και ο Ιούδας και οι Αρχιερείς από αγάπη έκαναν ότι έκαναν, προς το λαό, το έθνος, τον εαυτό τους, την τσέπη τους, το δικό τους θεό. Αλοίμονο τώρα να μην ξέρουν όλοι αυτοί που μας αγαπάνε το καλό μας και να το ξέρουμε εμείς, οι αμνοί...

Αν μη τι άλλο, ευτυχώς υπάρχουν ληστές εκ δεξιών, Μαρίες Μαγδαληνές, Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, εκατόνταρχοι, λεπροί, τυφλοί, παράλυτοι, τελώνες κι'ένα σωρό άλλοι αμαρτωλοί και μη άνθρωποι που δικαιούνται μια θέση στον παράδεισο. Και μεις θ'αρκεστούμε στο θέαμα του Παραδείσου εξ αποστάσεως, ακούγοντας μια ζωή όλους αυτούς που μας αγάπησαν να λένε συνέχεια πως δεν ήταν αυτό που νομίζαμε, πως δεν τους ακούσαμε, λες κι'εκείνοι που μας τά'λεγαν τα τήρησαν και κέρδισαν τον Παράδεισο, πως μας συκοφάντησαν και γι'αυτό μείναμε απ'έξω, πως είμαστε αδικημένοι απ'όλους αυτούς που μας έκλεψαν την θέση, πως όλοι ήταν εναντίον μας, με σκευωρίες και συμμαχίες, και είμασταν πολύ αδύνατοι για να δικαιωθούμε, και πως ο Θεός έκανε λάθος, πως τελικά δεν ήταν τόσο δίκαιος όσο έπρεπε, πως κανείς δε μας είπε την αλήθεια αλλοιώς θα ζούσαμε όπως έπρεπε και σε τελική ανάλυση φταίει η μοίρα μας, το ριζικό μας και ο ίδιος ο Θεός...

Κατάθλιψη? Ίσως. Λόγω των ημερών. Επειδή ότι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί είναι ένα τρελλό φαγοπότι μ'αυτούς που μας αγαπάνε για τους εαυτούς τους, μ'αυτούς που αγαπάμε για μας, και ένα ψεύτικο χαμόγελο και ένα σωρό φιλιά του Ιούδα. Αλλά κυρίως επειδή για άλλη μια φορά διάλεξα το ρόλο του ληστή εξ'ευωνύμων. Υπάρχουν κι'εξαιρέσεις? Ναι. Ευτυχώς. Αλλά αυτοί, οι εξαιρούντες, αυτή τη στιγμή δεν διαβάζουν αυτά που γράφω. Δοξάζουν το Θεό και Τον Ευχαριστούν που θυσιάστηκε για μας και μας στηρίζει σε κάθε κακό, κάθε δυσκολία, δείχνοντάς μας το δρόμο για να πάμε κοντά του, έχοντας στην καρδιά μια αλλοιώτικη θλίψη, για όλους αυτούς που η ζωή φάνηκε σκληρή μαζί τους, ανεξάρτητα χρώματος, θρησκείας, εθνικότητας, που γεννιούνται και πεθαίνουν εν ριπή οφθαλμού από πείνα, αρρώστειες και εξαθλίωση, που υποφέρουν από ασθένειες, κακουχίες και τους ανθρώπους και λένε 'Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν και χειρότερα'. Και αυτοί σήμερα ένοιωσαν την Ανάσταση. Γιατί έχουν ότι δεν έχουμε. Μια αγνή ψυχή και την αγάπη μέσα τους. Και δεν έχουν ότι έχουμε. Τον πόνο, τη θλίψη, άρτον και θεάματα...

Χριστός Ανέστη? Σίγουρα. Εσύ?