Ψάχνοντας...

Ψάχνεις το ιδανικό... Αυτό που θα λατρέψεις και σε λατρέψει το ίδιο, αυτό που θ'αγαπήσεις και θα σ'αγαπήσει το ίδιο, αυτό που θα είσαι πάντα περήφανος και ευτυχισμένος που το κέρδισες και τ'αρέσει, αυτό που θα προσπαθείς να το κάνεις ευτυχισμένο. να χαίρεται που είσαι εσύ, να χαίρεσαι που είναι εκείνο. Ναι, και για πράγματα μιλάω και για ανθώπους. Για εκείνη... Και ψάχνεις συνέχεια. Και ξαφνικά τη βρίσκεις. Και περιμένεις. Και βλέπεις πως δεν ήταν αυτή. Γιατί απλά το ιδανικό είναι στο μυαλό σου. Σε απογοητεύει και σε θυμώνει επειδή δεν ήταν ότι νόμιζες πως ήταν, επειδή δεν ήταν κάποια άλλη που νόμιζες πως ήταν, που ήθελες να είναι. Ίσως να υπάρχει. Αλλά αν δεν σου συμβούν όλα αυτά πριν την γνωρίσεις τότε ίσως δεν καταλάβεις ποτέ πως είναι η ιδανική όταν την βρεις. Αυτή που σ'αρέσει περισσότερο απ'τα τραγούδια. Αυτή με την οποία θες να μοιράζεσαι μελωδίες, ηδονές, μια ολόκληρη ζωή. Το μόνο που σε κρατεί όρθιο είναι αυτή η ψευδαίσθηση με κάθε καινούρια πως είναι η ιδανική. Κι'ας ξέρεις πως στο τέλος θ'αποδειχθεί κι'αυτή κάτι λιγότερο απ'ότι πίστευες. Ή πολύ. Όμως κάθε φορά ζεις μια ολόκληρη ζωή σε μια στιγμή. Και ξέρεις... Για αυτήν που δεν υπάρχει μόλις έγιναν δυο άνθρωποι ευτυχισμένοι. Μέχρι την επόμενη φορά...