Το σενάριο...

Όλα τα σημαντικά γεγονότα αρχίζουν ή τελειώνουν με δείπνα. Σημαντικά ακόμα και για την οικογένεια, για το δέσιμό της, γύρω απ'την εστία. Μυστικά ή όχι, έχουν την σημασία τους. Κάποιος ήρθε, κάποιος έφυγε, κάποιος χαίρεται, κάποιος λυπάται, κάποιος θα φύγει, κάποιος θα προδώσει κάνοντας το καθήκον του, καθήκον προς τον εαυτό του, την πατρίδα, τον προδωμένο...

Σηκώνεις το σπαθί έτοιμος να τελειώσεις ότι ξεκίνησε ίσως λάθος, ίσως σωστά και το συνέχισες λάθος, ίσως αδιάφορα και το πήρες στραβά. Ούτε αυτό έχει σημασία. Σημασία έχει πως τα πάντα τελειώνουν με μια σπαθειά, ένα κόψιμο, ένα θάνατο. Κι'εκεί που είσαι έτοιμος να το κατεβάσεις με δύναμη, φορτωμένο με τον θυμό, τον πόνο και το παρελθόν σου, μια φωνή, μια ματιά, ένα χαμόγελο μέσα σου ή μπροστά σου πάλι δεν έχει σημασία, σου κρατά το χέρι. Και μαζί μ'αυτό και το θυμό, τον πόνο, το παρελθόν. Ακόμα λίγη υπομονή, ακόμα μια ευκαιρεία, ακόμα ένα αύριο γεμάτο πονό, θυμό, παρελθόν...

Σα μωρή παρθένα παρακολουθείς το χορό μιας άλλης ξελογιάστρας Σαλώμης, παραλυμένος Ηρώδης απ'τη μέθη της ηδονής και της αμαρτίας, εκστασιασμένος απ'τη συνεχή φυλάκιση στα δεσμά του πάθους, περιμένοντας δήθεν την κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσεις την επανάσταση, την αντίσταση, τον αγώνα, για την αποτίναξη του μεθυστικού ζυγού. Ποτέ δεν κατάλαβες πως μόνο ένας άλλος Ιούδας θα σ'οδηγήσει στη Σταύρωση, γιατί μόνο διαμέσου Αυτής θα έρθει η Ανάσταση. Σκέφτεσαι να πλύνεις τα πόδια Αυτού με τα μαλλιά σου ή ότι άλλο έχεις διαθέσιμο και την τελευταία στιγμή λυπάσαι το μύρο που θα πάει δήθεν χαμένο, ενώ στην ουσία ντρέπεσαι να γονατίσεις μπροστά σ'ένα κουρελή που απλά τυγχάνει νά'ναι όσα ποτέ δεν κατάφερες να προσπαθήσεις καν να γίνεις. Ακόμα μια φορά έπαιξες το ρόλο σου κι'έχασες στο χειροκρότημα. Ο Ιούδας είναι μέσα σου και προδώνει συνέχεια εσένα. Κρίμα. Και ήταν τόσο ωραία στο σενάριο η Ανάσταση. Αλλά βλέπεις, κανείς δεν θέλει να παίξει το ρόλο του Ιούδα. Ούτε του Χριστού στα Πάθη. Και συ δε μπορείς να τραγουδήσεις στην όπερα χωρίς φωνή σα μονόπρακτο μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Μόνη διέξοδός σου η Μαγδαληνή πριν τη μετάνοια. Το καλύτερο πακέτο. Μια αμετανόητη Μαγδαληνή με ένα Ιούδα μέσα της. Κι'ύστερα κλαις πως νύχτωσε χωρίς φεγγάρι...

Ένα σενάριο διαλέκτηκες για να αποδώσεις κι'εσύ ξεκίνησες να διαβάζεις απ'το τέλος. Ήταν τόσο μεγάλο το σενάριο. Μετροφυλλώντας έπεσε το μάτι σου σε κάποιες λέξεις. Μαγδαληνή, Ιούδας, προδωσία, μετάνοια. Βαρέθηκες να το διαβάσεις και έπλασες στο μυαλό σου ότι σου ήταν εύκολο και βολικό. Με τίποτα δε μπορούσες να ταιριάξεις σ'αυτό αυτά που διάβασες, τις τελευταίες σελίδες, την Ανάσταση. Κι'είναι τόσο ωραία η Ανάσταση στο σενάριο...