Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Επέτειος...




Επετείους έχουμε πολλές στη ζωή μας. Γενεθλίων, αποφοιτήσεων, αρραβώνων, γάμων, διαζυγίων, ολοκαυτωμάτων, εθνικές, μαύρες, σεξουαλικές (το πρώτο τρίο ας πούμε ή η πρώτη παρτούζα, λέμε τώρα, αλλά σίγουρα η πρώτη μας φορά), επαγγελματικές, θανατικές, ταφής κλπ. Μέρες συγκεκριμένες που είτε μας γεμίζουν χαρά, είτε θλίψη, είτε απλά παιρνούν αδιάφορες κι'ας τις 'γιορτάζουμε'. Δεν παύουν να υπάρχουν όμως, ακόμα κι'αν τις ξεχνούμε. Βλέπεις το μυαλό δε μπορεί να ξεχάσει τίποτα απ'όσα έμαθε. Κι'αν δεν στην θυμίσουν με το έτσι θέλω, όπως η γυναίκα σου τη μέρα που γνωριστήκατε πριν 67 χρόνια, θα τη θυμηθείς μετά από κανά δυο μήνες, έτσι, στο πουθενά...


Τέτοια μέρα λοιπόν, επετειακή, είναι και η 21η Απριλίου. Ναι, παραδόξως πολλοί την γιορτάζουν δυστυχώς, αποκαλώντας την 'εθνική επέτειο' αντί 'μαύρη' ή 'τραγική' λόγω της χούντας του 67 ακριβώς γι'αυτό το λόγο. Αλλά δεν είναι γι'αυτό το λόγο που γράφω. Είναι επειδή τη θεωρώ την επίσημη μέρα που ασχολήθηκα με το blogging, ερχόμενος μετά από προτροπή μιας παλιάς φίλης απ'το yupi στην Athens Voice και κατ'όπιν στο bloggspot. To facebook είναι μόλις περυσινή υπόθεση, αν και είχα προφίλ για κανά δυο χρόνια πριν, μετά τη γνωριμία μου με μια πολυαγαπημένη...


3 χρόνια λοιπόν. Απολογισμός? 72 χιλιάδες επισκέψεις, άλλες τυχαία απ'το google (οι πλείστες δηλαδή) άλλες επίτηδες για να με διαβάσουν, καμιά 40αριά αναγνώσεις, αρκετές φίλες, κάποιες κάτι παραπάνω ή πολύ παραπάνω, κάποιους εχθρούς, γνωριμίες, γνώσεις. συναισθήματα ποικίλα, ορμές το ίδιο και πάει λέγοντας. Ναι, σίγουρα το πιο σημαντικό για μένα είναι η πληθώρα ανθρώπων που γνώρισα, τόσο διαφορετικοί, με διαφορετικά επαγγέλματα, διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικές καταβολές, διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά και τόσο όμοιοι...


Με βοήθησε? Μάλλον ναι. Για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Αλλοιώς προσωπικά αυτά τα τρία χρόνια μπορώ να πω πως δεν πέτυχα κάτι παραπάνω, σε κανένα τομέα. Και δε νομίζω αν τα σεξουαλικά σου πάνε ας πούμε καλά λόγω νέων κατακτήσεων και συνάμα βλέπεις πως έχεις απήχηση μ'αυτά που λες, αλλά στο τέλος εισπράττεις πάντα τα ίδια, δηλαδή 'Μαλακίες λες' ή 'Πόσο δίκηο έχεις αλλά τι να γίνει, έτσι είναι η ζωή' να νοιώθεις πως προσφέρεις ή πας καλά. Ειδικά αν σε κάποιους τομείς όπως επαγγελματικά ή σε θέματα υγείας πάς απ'το κακό στο χειρότερο...


Σίγουρα επιβεβαίωσα κάποια πράγματα μέσα απ'τις γνωριμίες μου για τη ζωή, τις σχέσεις, τις συμπεριφορές, τους ανθρώπους, έμαθα κάποια καινούρια, επανεξέτασα κάποια άλλα, επανεκτίμησα δυνάμεις και όρια αλλά μέχρι εκεί. Κι'αυτό ίσως κάνει ακόμα πιο έντονο το πόσο ωραία νοιώθεις όταν κάνεις νέους φίλους, όταν βρίσκεις άτομα που μπαίνουν έστω και για λίγο στην καρδιά και στο μυαλό σου. Φυσικά αυτό έχει και τα αρνητικά του, όπως για 3 ή 4 φίλες που χάθηκαν και πραγματικά ανησυχώ για το πως είναι σήμερα, αλλά μήπως δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα με τους ανθρώπους? Δυστυχώς, όταν συμβαίνει αυτό, δηλαδή να ανησυχείς για ανθρώπους που χάθηκαν απ'τη ζωή σου, και δε μιλώ γι'αυτούς που σε πλήγωσαν για διάφορους λόγους, αν και ακόμα και το να θυμώσεις επειδή εξαφανίστηκαν και ανησυχείς γι'αυτούς μπορείς να πεις πως σε πλήγωσαν ήδη απλά μάλλον κάτι έκανες πρώτος για να εξαφανιστούν ή έστω αντίδρασες σε κάτι που έκαναν μάλλον υπερβολικά, δυστυχώς λοιπόν, σαν τρόπος άμυνας, είτε ενδιαφέρεσαι λιγότερο είτε ενδιαφέρεσαι πιο 'εγκεφαλικά'. Αυτό που λένε 'ψυχρά', 'κυνικά' κλπ. Αυτό ευτυχώς δε σημαίνει πως έχασα είτε την ευαισθησία μου για κάποια πράγματα είτε τον αισθησιασμό μου...


Εκτός από φίλους κέρδισα και κάτι άλλο σημαντικό. Όχι το να λέω τα πράγματα όπως τα σκέφτομαι και τα νοιώθω χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι. Όχι. Αυτό το έκανα έτσι κι'αλλοιώς, απλά τώρα έμαθα να τα γράφω καλύτερα από πριν. Όχι όμως. Κάτι άλλο. Κέρδισα την απόρριψη. Ή μάλλον την αντοχή στην απόρριψη. Ανοσία δεν έχω πάθει. Απλά έχω μάθει να διαχειρίζομαι την ανάγκη. να αντεπεξέρχομαι γρήγορα στην απόρριψη, όπως και να αποφεύγω την απογοήτευση αρκετές φορές, όχι και πάντα εννοείται, με το να περιμένω από ελάχιστα μέχρι τίποτα απ'τους άλλους. Και το κυριότερο ενδυνάμωσα το να είμαι αυτός που είμαι, όσο αληθινός ή ψεύτικος είμαι, σωστός ή λάθος.


Ακούω την Αγγελίνα, η οποία παρεπιπτόντως ξεδιπλώνει ακόμα μια πτυχή του εαυτού της, γράφω και σκέφτομαι 'Και τώρα τι?'. 'Και του χρόνου τι θα γίνει?'. 'Θα συνεχίσω?'. Λογικά ναι. Έτσι κι'αλλοιώς πάντα κολλούμε σε ηδονιστικά θέματα και πράξεις, όπως το φαγητό, το σεξ, τα παιχνίδια της Zynga στο facebook, κι'εδώ. Είτε από ηδονή, είτε από συνήθεια. Ουσιαστικά δεν ξέρω. Ακόμα και κείνα που ξέρω μου την δίνουν που τα ξέρω, ειδικά αυτά που ξέρω εκ των προτέρων, που ξέρω πώς γίνονται, γιατί γίνονται, τι θα γίνει. Το σίγουρο είναι πως την άλλη βδομάδα θα προσπαθήσω να μπω στην ατμόσφαιρα των Παθών και της Ανάστασης. Στο κάτω κάτω για μένα και σένα υπέφερε τόσα ο Άνθρωπος και μεις έχουμε το μυαλό στα κάγκελα, για να μην πω στα μουνιά και τις πούτσες. Μετά βλέπουμε. Μέχρι τότε νά'σαι καλά, όποιος κι'αν είσαι, όποια κι'αν είσαι. Και τέλος Σ'ευχαριστώ που εδώ και τρία χρόνια είσαι μαζί μου, παίρνοντας τόσες διαφορετικές μορφές κι'ονόματα. Γιατί τελικά ο καθ'ένας μας υπάρχει μόνο αν υπάρχει ο άλλος. Αλλοιώς απλά ζει... Φιλί...

7 σχόλια:

Elsa Maxwell είπε...

Tα καλύτερα, πάντοτε και τα υψηλότερα λοιπόν!

Emperor είπε...

Ευχαριστώ... Το ελπίζω...

Ανώνυμος είπε...

Γραπτά πολλά και καλά, σου εύχομαι!
Τωρα ξερεις πια τι πρεπει να κανεις!
Τα τρια πρωτα χρονια ηταν δύσκολα!

Emperor είπε...

Φτάνει τα επόμενα να μην είναι μια απλή συνήθεια... Ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Εμπνεύσεις πολλές
Μουσικές πολλές
και
όλα, γεμάτα συναισθήματα κι αλήθειες...

Να είσαι πάντα καλά :)

Ανώνυμος είπε...

Α! Και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ :)))

Emperor είπε...

Η Έμπνευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιθυμία να καταγράψεις τη ζωή. Απ'τη σκοπιά σου. Καλή Ανάσταση Λένα! :)