Παράνομη σχέση ή σωτήρια για το γάμο?(Για σένα ανώνυμη φίλη)

Σκεφτόμουνα λοιπόν αυτά που μου είπες άγνωστη αγαπημέμη. Τριάντα κάτι παντρεμένη με παιδί, αν και έζησες τη ζωή σου πριν παντρευτείς, γνώρισες κάποιον τώρα και τον λάτρεψες τόσο πολύ που θα έδινες και τη ζωή σου γι'αυτόν. Θυμήθηκα μια πρώην μου, που μού'λεγε 'Ξέρεις πόσο Σ'αγαπώ?'. Αυτή είχε ερωτευτεί ένα μόνο πριν τον άντρα της και εμένα ενώ ήταν παντρεμένη. Αυτό έλεγε τουλάχιστο. Ο μαγικός αριθμός '3'. Μέχρι που μου είπε 'Πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου, δε μπορώ να λειτουργήσω έτσι'. Αλήθεια? Ποιος ξέρει. Έτσι κι'αλλοιώς τό'πα και παλιά, όλες οι γυναίκες λένε ψέματα. Και μας αρέσουν. Όπως τότε, που είμασταν παιδιά και μας έλεγε ψέματα η μαμά και τα πιστεύαμε γιατί ήταν ωραία. Ωραία σαν παραμύθι. Στο κάτω κάτω τι θέλουμε σε τελική ανάλυση? Να γελάσει το χειλάκι μας, το ματάκι μας, η καρδούλα μας, ναι? Είχα, όπως διάβασες, κατηγοριοποιήσει τις γυναίκες από 18 μέχρι 25-27, που είναι περίοδος ανεμελιάς, από 25-27 μέχρι 35-37 που είναι περίοδος γάμου, τεκνοποίησης, αποκατάστασης, και από 35-37 και πάνω που είναι περίοδος αναζήτησης του μεγάλου έρωτα που δεν βρήκαν τόσα χρόνια. Το κοινό χαρακτηριστικό? Το σεξ. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν και Πλατωνικοί έρωτες. Και αυτοί διαρκούν περισσότερο. Γιατί μένουν ανολοκλήρωτοι. Πάντα κάτι μένει πίσω. Και πάντα περιμένεις κι'ελπίζεις... Παλιά είχα γράψει για τον έρωτα, τις ορμόνες, το σώμα σαν χημικό εργαστήριο κλπ. Και είχα γράψει πως κανείς έρωτας δεν διαρκεί πάνω από 2 χρόνια, μόνο και μόνο επειδή οι ορμόνες που τον κρατάνε ζωντανό, ντοπαμίνη κλπ, είναι οι ίδιες που λειτουργούν και στους ψυχασθενείς, κι'ο οργανισμός σταματά από μόνος του την υπερέκκριση για να επιβιώσει. Έτσι απλά. Στο κάτω κάτω, η ορμόνη που κυνηγάμε όλοι, ασυναίσθητα εννοείται, είναι η ωκυτοκίνη, αυτή η ορμόνη που εκκρινόταν όταν είμασταν παιδιά και μας θήλαζε η μάνα μας στην αγκαλιά της. Γι'αυτό και πάντα συμβουλεύουμε τις μαμάδες, ακόμα κι'αν δεν έχουν γάλα, να ταίζουν το μωρό τους κρατώντας το στην αγκαλιά τους. Το μυαλό τό'πα πολλές φορές. Δεν ξεχωρίζει την αλήθεια απ'το ψέμα. Το συναίσθημα είναι το ίδιο, γιατί η εικόνα είναι η ίδια... Έχω πει παλιά πως δεν είναι οι γυναίκες που θέλουν να παντρεύονται, κι'ας είναι όνειρό τους απ'τον καιρό που ήταν μικρές να φορέσουν νυφικό, αλλά οι άντρες. Οι γυναίκες θέλουν απλά να κάνουν παιδιά, να πηδιούνται. Απλά θέλουν να τις πηδά ο καλύτερος και να τις κάνει να νοιώθουον πως του ανήκουν. Ο άντρας θέλει φροντίδα και συντροφιά. Στο κάτω κάτω, προσπαθώντας να μην αγγίξω τη θρησκευτική πλευρά του θέματος, γιατί η κοινωνία θέσπισε το γάμο και τώρα θέσπισε και νόμους για την συγκατοίκηση? Για να προστατέψει τον θεωρητικά αδύναμο συγκάτοικο, είτε αυτός είναι άντρας, είτε γυναίκα με παιδιά ή μη. Βλέπω λοιπόν ζευγάρια να παρακαλάει ο άντρας να παντρευτούνε για πολύ καιρό κι'η γυναίκα να περιμένει, να περιμένει, να περιμένει και στο τέλος να τον παντρεύεται. Τι περιμένει? Όχι νά'ναι σίγουρη για τα συναισθήματά της. Γι'αυτά είναι. Δεν είναι ερωτευμένη μαζί του τόσο ώστε να πεθάνει γι'αυτόν. Απλά τον εκτιμά, τον σέβεται, τον αγαπά αρκετά, την κάνει να χύνει (αν δεν χύνει μαζί του όλα τα άλλα δεν μετράνε, το ξέρετε) όμως δεν είναι αυτό που θέλει ακριβώς. Άλλα έχει στο μυαλό της και άλλα θέλει το κορμί της... Σκέψου... Όταν μιλάς μ'ένα γνωστό άγνωστο, ένα φλερτ, ένα εραστή, ένα γαμιά, μιλάτε για πράγματα συνήθως ευχάριστα, αστειεύεστε, δεν παραλείπετε να καυλώνετε μιλώντας με υπονοούμενα, το βρακί αν και πάντα καθαρό πάντα μουσκεύει, και προσβλέπετε στο πότε θα βρεθείτε σε χώρο που θα μπορείτε να γαμηθείτε. Τουαλέτες, αυτοκίνητο, ερημιά, γαμοξενοδοχείο, σπίτι σας. Κι'αν ακόμα δεν είναι εραστές, δουλεύει η φαντασία, το 'θέλω' και πάνω απ'όλα η ματαιοδοξία του άντρα που λέει 'πάλι κατάφερα να καυλώσω τη γκομενίτσα' και της γυναίκας 'πάλι κατάφερα να αρέσω στο γαμιά'. Όταν οι σύζυγοι μιλάνε, μεταξύ κλανιών, ρεψιμάτων και θυμών, όλα τα προβλήματα, δικά τους, της γειτονιάς και του κόσμου, είναι στο τραπέζι. Κι'όταν αρχίσουν να μιλάνε για τα δικά τους, δηλαδή τη νυχού, την αισθητικό, τον διαιτητή κλπ, ο ένας δεν καταλαμβαίνει τον άλλο. Και κλαίνε και τα παιδιά, γιατί χέστηκαν, γιατί τσακώθηκαν, γιατί θέλουν σημασία. Και είναι και το άλλο. Άμα γαμάς τη γκόμενα, παντρεμένη ή μη, δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, όχι μόννο για να τις αποδείξεις πως γαμάς καλά και ήσουνα σωστή επιλογή και γιατί όχι σ'αρέσει που τη γαμάς και τρελλαίνεται μαζί σου ενώ σπίτι μάλλον την περιμένει ο άντρας της, που μπορεί να μην του δίνει και κώλο ή να μην της χύνει στο στόμα και να τα καταπίνει όπως εσύ, αλλά κι'εκείνη δίνει τα πάντα, είτε είναι κουρασμένη απ'τα παιδιά, απ'τη δουλειά κλπ είτε όχι. Βρίσκεις ότι δύναμη έχεις φυλαγμένη νά'σαι πάντα καυλωμένος, να την τραβάς απ'τα μαλλιά, να της κοκκινίζεις τον κώλο απ'τα χαστούκια που λατρεύει, να της κάνεις το καλύτερο γλυφομούνι χωρίς να βαριέσαι, να την πηδάς ασταμάτητα για 3 ώρες και εκείνη, με το μουνί πλημμυρισμένο και τις ρώγες κάγκελλο να χύνει ακατάπαυστα. Και μετά να φεύγεται και να θυμάσται μόνο πόσο ωραία περάσατε μέχρι την επόμενη φορά. Γι'αυτό και αρέσουν και τα τηλεφωνικά πηδήματα και τα ιντερνετικά cybersex και με sms κλπ. Γι'αυτά τα ακατάπαυστα χύσια... Έρωτας? Αγάπη? Ότι όνομα θες δώσε του. Αν είσαι σωστός παντρεύεσαι και αφοσιώνεσαι στο γάμο σου. Αν όχι, απλά φροντίζεις τα λάθη σου να τα κάνεις όσο πιο σωστά κι'απολαυστικά γίνεται. Στο κάτω κάτω εσύ θα πληρώσεις γι'αυτά. Το τίμημα? Η πραγματική αγάπη...