Σε ήχο πλάγιο δεύτερο...

Τα φώτα σβήνουν... Μένουν λίγα καντήλια ηλεκτρικά και λίγα κεριά αληθινά να φωτίζουν το χώρο, καθώς και λίγα halogen ψηλά στον τρούλο, αρκετά όμως για να μπορείς, έστω και με κάποια δυσκολία, να διαβάζεις την ακολουθία.

“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.”

Νεκρική σιγή, ίσως απ'τις ελάχιστες φορές που συμβαίνει αυτό σε μια εκκλησιά. Σαν σε κηδεία. Ένα αναφιλητό βγαίνει αβίαστα. Τα μάτια βουρκώνουν. Το δάκρυ κυλά στο μάγουλο.

“Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς.”

Λένε πως ποτέ δεν κλαις στο θάνατο κάποιου αν δεν τον έχεις αδικήσει. Πως σε καταβάλει μια χαρούμενη θλίψη στο γεγονός πως έφυγε απ’τα εγκόσμια πλήρης ημερών για να ταξιδέψει εν τόπω χλοερώ. Πως κλαις μόνο αν δεν φάνηκες εσύ εντάξει απέναντί του, αν δεν του συγχώρησες κάποια λάθη που ίσως να έκανε, αν δεν τον αγάπησες όσο του άξιζε.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Οι διάδρομοι γεμίζουν κόσμο που θέλει να προσκυνήσει. Συζητάνε μεταξύ τους για να περάσει ευχάριστα η αναμονή μέχρι να φτάσουν στον Εσταυρωμένο. Κάποια κλάματα ακούγονται κάπου κάπου από μικρά παιδιά, κάποια γέλια από μεγάλους. Κάποιοι έρχονται απ’τους πλαϊνούς διαδρόμους για να ‘κόψουν δρόμο’ και ν’αφήσουν αρκετούς πίσω στην ουρά, όπως συνηθίζουν να κάνουν σ’όλες τις ουρές, απ’τα φώτα τροχαίας μέχρι ίσως και τα συσσίτια.

“Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.”

Την Κυριακή έριχνα και γω βάια υποδεχόμενος τον Σωτήρα. Χθες φώναζα και γω ‘Άρων Άρων Σταύρωσον Αυτόν’. Έρχεται και Πάσχα. Δεν θ’αφήσουμε το γλέντι να πάει χαμένο. Έχουμε κι’ετοιμασίες να κάνουμε. Στο κάτω κάτω κάθε χρόνο το ίδιο συμβαίνει. Εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια. Ένα έθιμο ενός λαού που δεν ξέρει από ρίζες και ήθη, μόνο έθιμα, κι’αυτά ξεθωριασμένα. Σταύρωση τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, Επιτάφιος τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, Ανάσταση μεσάνυχτα Σαββάτου, κροτίδες, πυροτεχνήματα, μαγειρίτσα, τσουρέκια, φλαούνες αυγά.

“Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.”

Προσπαθώ να νοιώσω την αγωνία των μαθητών και των άλλων ‘οπαδών’ του Θεανθρώπου τότε. Να εξευτελίζεται το ‘είδωλό’ τους, η ελπίδα τους, ο σωτήρας τους και να πεθαίνει σαν εγκληματίας. Κάποιοι να νοιώθουν πως το όνειρο τέλειωσε γι’αυτούς, κάποιοι να φοβούνται για τη δική τους ζωή, κάποιοι να διερωτούνται αν τελικά θ’αναστηθεί ή όχι και αν θα’ναι όπως την ανάσταση του Λαζάρου ή όχι, κάποιοι να λένε πως κι’αυτός ένα πυροτέχνημα ήτανε και ν’αρχίζουν την αναζήτηση του καινούριου ειδώλου. Η αγάπη αρκετών γι’Αυτόν δεν έχει ξεθωριάσει ακόμη, αλλά ως πόσο θα κρατήσει? Το’χει αυτό ο άνθρωπος. Να ξεχνά. Ή μάλλον, να ‘ισορροπεί’ το συναίσθημα του πόνου, της χαράς, της ευγνωμοσύνης, του φόβου με την αδιαφορία. Λίγος χρόνος χρειάζεται. Σκέφτομαι και τον κάθε λογής Τζοχατζόπουλο να λέει ‘Και τον Χριστό τον Σταύρωσαν’.

“Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.”

Το βιβλιαράκι π’αγόρασα για την ακολουθία των Παθών βρίθει από ορθογραφικά λάθη, σε σημείο που κάποιες φορές, γι’αυτούς που δεν είχαν τριβή στο παρελθόν, έστω και λίγη, με την αρχαία ελληνική, ν’ αλλοιώνει το νόημα. Στο ραδιόφωνο είχα ακούσει πως στις 8μισυ είχε πρεμιέρα ένα θέατρο στη Λευκωσία. Ακόμη δεν άκουσα για ρεβεγιόν του Πάσχα, όπως των Χριστουγέννων. Τελειώνει το 11το ευαγγέλιο. Μπαίνω στο διάδρομο με τη γυναίκα μου για να προσκυνήσουμε. Η γυναίκα μου, φυσιολογική από κάθε άποψη, προχωρά μ’ευκολία. Δυσκολεύομαι. Όλοι προσπαθούν να με προσπεράσουν, ενώ με τον όγκο μου καταλαμβάνω τα 2/3 του διαδρόμου. Μετά δυσκολίας προσπαθώ να προχωρήσω χωρίς να πατήσω κάποιον ή να τον ρίξω χάμω. Ο καθένας προσπαθεί να προσπεράσει ότι νομίζει πως αξίζει περισσότερο. Η γυναίκα μου κάθε λίγο γυρίζει και μου ψιθυρίζει ‘Βασίλη, έλα’. Λες και θα χαθούμε στο πλήθος του μετρό της Νέας Υόρκης.

“Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.”

Σκέφτομαι τις πιο τραγικές μορφές της Μεγάλης Βδομάδας, τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιούδα. Η πρώτη μετανόησε και τιμήθηκε, ο δεύτερος μετάνιωσε και ποτέ δεν τιμήθηκε. Η πρώτη αντικατέστησε τα πάθη της με το πάθος της για Εκείνον, ένα πάθος εντελώς διαφορετικό απ’όλα όσα είχε, αγνό, αμόλυντο, σε σημείο που τα απλά μυαλά παρεξήγησαν ή επίτηδες παρερμήνευσαν για να παρασύρουν. Ο δεύτερος πούλησε εκείνον για τα δικά του πάθη, με κυριότερα το θρησκευτικό και το εθνικό. Όταν κατάλαβε το λάθος του ήταν αργά λέμε. Έτσι μας βολεύει φυσικά. Να’χουμε άλλοθι όταν ξεπουλάμε εμείς τον Κύριο για τα δικά μας πάθη. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως ίσως τελικά ο Ιούδας να πήγε στον παράδεισο, μιας και είχε αυτοκτονήσει πριν πεθάνει ο Κύριος, άρα ίσως πραγματικά αν μετανόησε να ταπεινώθηκε και να ζήτησε συγχώρεση όταν κατέβηκε ο Κύριος στον Άδη να κυρήξει στους νεκρούς και να την πήρε.

“Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασην.”

Η λειτουργία τελειώνει. Ξεκινούν πλέον να’ρχονται και από μπροστά γριές και μανάδες με τα παιδιά τους για να προσκυνήσουν, αφήνοντας πίσω όλους στην ουρά. Όπως γίνεται και στην κοινωνία, μ’όλους μας που θεωρούμε πως είμαστε ξεχωριστοί ενώ στην ουσία είμαστε ακόμα λιγότερο ικανοί απ’την μετριότητα του πλήθους και απαιτούμε σεβασμό που εμείς ποτέ δεν δείξαμε, ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Συνεχίζουν να με προσπερνούν και όταν φτάνω λέω σε μια που ήρθε απ’το πουθενά να περάσει, κοιτάζοντάς την στα μάτια. Μου γνεύει να προσκυνήσω δείχνοντας περίσσεια ευγένεια και μπαίνει ακριβώς πίσω μου. Προσκυνώ και πάω να φύγω με τη γυναίκα μου, περιμένοντας να τελειώσει οι κοινωνικοποίηση των πάντων που κάνουν στην εκκλησία κλείνοντας τους διαδρόμους και τις πόρτες.

“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;”

Ναι, τα ίδια θα συμβούν κι’απόψε, στην προσκύνηση του Επιταφίου, τα ίδια κι’αύριο, όταν θα προσπαθούμε να πάρουμε πρώτοι το Άγιο Φως. Μετά θα φιληθούμε μ’ανθρώπους που μας έβλαψαν και δεν χωνεύουμε, συγγενείς και μη, θα τηλεφωνήσουμε να ευχηθούμε ή δεν θα τηλεφωνήσουμε να ευχηθούμε, ανάλογα με το πόσο χωνεύουμε ή με το συμφέρον που έχουμε, κι’από βδομάδας, εμείς που ‘ξέρουμε ν’αγαπάμε’ θα ξαναρχίσουμε να μοιράζουμε την αγάπη μας σε φλογερά κορμιά και τα λεφτά μας σε καταναλωτικά είδη προς τέρψιν και ανάταση κορμιού, ψυχής και πνεύματος. Και στην επόμενη επίσκεψη στο Άγιο Όρος, η εξομολόγηση θα’ναι σύντομη. ‘Έκανα τα γνωστά κι’επαναλαμβανόμενα’.

“Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.”

Μ’ενοχλεί που γράφω αυτά σε πλήρη ηρεμία. Ούτε καν με ίχνος κατάθλιψης, να μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου λέγοντας πως ήταν ακόμα μια στιγμή αδυναμίας μου. Σα να βλέπω ανοιχτές τις πύλες του παραδείσου και γω ν’ακολουθώ τα πάθη μου και τα αντικείμενα των πόθων μου στην κόλαση. Ευχόμενος να συμβεί κάτι, αυτό που πολλοί λένε ‘θαύμα’ για να πιστέψουν στον Θεό, πριν να’ναι αργά. Ν’αφήνομαι περιμένοντας. Να γίνομαι ξανά ένας απ’το πλήθος της Ιερουσαλήμ, που περίμεναν το Μεσσία που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους με βάση τις ανάγκες τους και τα θέλω τους, εμποδίζοντας τον εαυτό τους να Τον δουν όταν ήρθε.

“Και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.”

Γιατί αυτοί δεν ήξεραν. Και άλλοι ξέρουν αλλά δηλώνουν άγνοια. Η άγνοια κι’η ηλιθιότητα συγχωρούνται πάντα. Ο Χριστιανισμός όμως είναι πακέτο. Ένα συγκεκριμένο, χωρίς παραλλαγές. Δεν είναι καρτοκινητή με επιλογές. Είτε το παίρνεις είτε τ’αφήνεις. Και αν τ’αλλάξεις απλά δέχεσαι τις συνέπειες. Δεν αρκεί να νίψεις τας χείρας σου. Κάτι που κάναμε όλοι μας. Κι’ας αποδίδουμε τη σημερινή κατάσταση στην απληστία των άλλων που έφεραν την οικονομική κρίση. Ας μη ξεχνάμε κι’αυτοί παιδιά της ίδιας κοινωνίας είναι, όπως και μεις. Κι’αυτοί είναι οι άριστοι που εμείς, σ’όλο τον κόσμο, διαλέξαμε για να’ναι εκεί. Κι’αυτοί είναι οι άριστοι που εμείς, σ’όλο τον κόσμο, επετρέψαμε μέσα απ’τα κατεστημένα που διατηρούμε και κατηγορούμε ν’αναδειχθούν. Οι άριστοι των μετρίων. Οι άριστοι του πακέτου που εμείς αλλάξαμε κατά το δοκούν για να περνάμε καλά χρωστώντας, πρώτ’απ’όλους σε μας και σε Εκείνον.

Ο Χριστός πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ευτυχώς Εκείνος θ’αναστηθεί. Εμείς? Καλή Ανάσταση…