Ένα τίποτα...

Βράδυ Σαββάτου. Το μυαλό κολλημένο σε σένα. Η καρδιά νεκρή, περιμένει ν'ακούσει τη φωνή σου ν'αναστηθεί. Η πόρτα του μπαρ ανοιγοκλείνει. Κάθε φορά σε βλέπω μέσα απ'τον καθρέφτη να μπαίνεις. Κοιτάς γύρω στο χώρο. Κρατάω την αναπνοή μου. Γυρίζω να σε δω. Δεν προλαμβαίνω. Χάνεσαι σ'ένα τραπεζάκι που σε περιμένουν. Επιστρέφω στο ποτό μου, ανάβω τσιγάρο, κλείνω τα μάτια και επιτέλους. Είσαι δικιά μου. Μέχρι να ξανακούσω το θόρυβο της πόρτας, να ξανανοίξω τα μάτια, να σε ξαναδώ και να σε ξαναχάσω. Το ποτό μου θολώνει το μυαλό, το τσιγάρο μου καίει τα σωθικά. Κι'εσύ να λείπεις. Κάθε φορά. Φεύγω. Ακούω τα βήματά μου. Ακούω τα βήματά σου. Μ'ακολουθείς, σ'ακολουθώ δεν έχει σημασία. Η ζωή μου εσύ. Ένα τίποτα. Τα πάντα. Εσύ. Καληνύχτα... Να προσέχεις... Και να χαμογελάς...