Λιγότερο από μια βδομάδα...

Ήδη στροβιλίζουν στο μυαλό μου σκέψεις και λόγια για το τελευταίο ποστ του χρόνου. Ποστ που σκιαγραφεί μια ολόκληρη χρονιά, μια ολόκληρη ζωή, ένα χαρακτήρα, εμένα. Σχέσεις, σκέψεις, αισθήματα, λάθη, πράξεις. Ένα ποστ αυτοέκθεσης. Ένα ποστ που θα προβληματίσει πολλούς που θα δουν τη ζωή τους να φαίνεται μέσα, απλά επειδή κάποια σημεία είναι κοινά, ή επειδή πρωταγωνίστησαν σε κάποιες στιγμές μου. Ένα ποστ που πραγματικά θα οριοθετήσει το μέλλον μου. Ένα ποστ που θα κλείσει ακόμα ένα κύκλο μου, ακόμα μια εποχή. Ένα ποστ που ίσως δώσει απαντήσεις σ'αυτούς που συνέχεια ρωτάνε και ίσως δημιουργήσει ερωτήματα σ'αυτούς που ήδη συμπέραναν. Ένα ποστ που ίσως περάσει απαρατήρητο ή ίσως σημαδέψει. Αλλά στο κάτω κάτω, έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Άλλοι σημαδεύουμε τις ζωές κάποιων για πάντα, άλλοι περνάμε απαρατήρητοι κι'άλλοι απλά αξίζουμε όσο μια στιγμή γέλιου, ευχαρίστησης, ηδονής, που μπορεί να θυμάσαι για πάντα αλλά ποτέ δε νοσταλγείς. Μπορεί να μην ξέρει κανείς το τέλος, αλλά είναι εκεί. Και δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα κινείσαι προς αυτό. Όταν έρθει η ώρα θα σε βρει. Όπως ο νέος χρόνος. Όπως η νέα ζωή. Όπως ο νέος εσύ. Όπως εγώ...