Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Παράσιτα...




Με ρωτάνε τι έχω, τι έπαθα. Κάποιοι μπορεί να σκέφτονται πως φταίει το ότι τσακώθηκα πριν μέρες με τον πατέρα μου και τον έκανα να κλαίει. Άλλοι μπορεί να σκέφτονται πως έμπλεξα με έρωτες καταστροφικούς, είτε ν'αγαπάω και να μην αγαπιέμαι, είτε να μ'αγαπάνε και να μην αγαπάω. Άλλοι πάλι ίσως να σκέφτονται πως η κρίση μ'επηρέασε, κι'εμένα πλέον. Άλλοι να νομίζουν πως όλα αυτά με το μεταβολικό σύνδρομο απ'το οποίο πάσχω να με έριξε. Κάποιοι ίσως να σκέφτονται πως επηρεάζομαι αρνητικά απ'αυτά που διαβάζω, ειδικά από ανθρώπους κοντά μου, πολύ κοντά μου, δικούς μου, κάνοντάς με να νοιώθω 'άχρηστος'. Μερικοί ίσως να σκέφτονται πως κάτι συμβαίνει στη δουλειά μου κι'αυτό μου δημιουργεί άγχος. Κάποιοι άλλοι να σκέφτονται πως κάτι συμβαίνει σπίτι μου, με τη γυναίκα μου, και αυτό με χαλάει. Ή ακόμα και πως κάποια γκόμενα με έφτυσε ή είναι πολύ σκληρή για να την ρίξω. Αρκετοί θα σκέφτονται πως είμαι τρελλός. Κι'ίσως τελικά όλοι να έχουν δίκηο. Ή δίκηο εν μέρει. Ή καθόλου. Αν όμως μπορεί να θεωρηθεί πως είμαι ευαίσθητος, πως πιάνω τα κύματα, την αύρα, που αιωρείται, που στέλνεται απ'όλο τον κόσμο, πως διαβάζω πίσω απ'τις λέξεις, πάνω απ'τα σύννεφα, μέσα στη βροχή, τα δάκρυα, το χαμόγελο, τον αναστεναγμό, τότε κάλλιστα μπορεί το μόνο που συμβαίνει να είναι μια υπερευαισθησία της στιγμής. Της στιγμής που όλα γύρω μου φωνάζουν για βοήθεια, χωρίς όνειρα κι'ελπίδες, απλώνοντας τα χέρια για ένα χάδι, μια αγκαλιά, λίγη στοργή, ένα χαμόγελο. Και γω στη μέση του πουθενά και του σύμπαντος, να τα βλέπω και να δειλιάζω να ριχτώ στη μάχη για τη σωτηρία τους, τη σωτηρία μου. Και απλώς να γίνονται ακόμη χειρότερα τα πράγματα με τις μνήμες από παρόμοιες ή ίδιες στιγμές απ'αυτές που έζησα ή που κάποιοι έζησαν και γω τις έβλεπα από κοντά. Κάποιοι το λένε κατάθλιψη, κάποιοι το λένε συνείδηση. Εγώ το λέω ανθρωπισμό. Και κοιτώντας στον καθρέφτη βλέπω ένα ανδρείκελο. Ένα ανδρείκελο που βολεύτηκε στην καλοζωή, το κατά δύναμιν φυσικά, κι'ότι αυτό συνεπάγεται, με διασκέδαση, σχέσεις κλπ. Που βλέπει τα συναισθήματα να γίνονται σκέψεις, λόγια, και μετά απλά να πεθαίνουν σ'ένα χαρτί, μια οθόνη. Χαμογελώ. Δεν ανησυχώ. Ο οργανισμός μας είναι αυτοϊάσιμος. Κι'όταν βλέπει πως τα συναισθήματα είναι αντίθετα απ'τις πράξεις φροντίζει να τα σιωπήσει. Για λίγο ή για πολύ. Μέχρι να ανδρειωθούν ξανά, και ξανά, και ξανά και στο τέλος να πνίξουν κάθε αντίσταση, κάθε ίαση. Στο κάτω κάτω ο καθ'ένας μας είναι χρήσιμος σε κάποιους σ'αυτήν την κοινωνία. Ακόμα και τα παράσιτα. Αν μη τι άλλο χαρίζουν το χαμόγελό τους άπλετα...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

let me make u feel better..
http://edaysong.blogspot.com/

anael

Emperor είπε...

Ευχαριστώ γλυκειά μου Anael. Είμαι καλά αλλά χαίρομαι που ξανάρθες εδώ. Φιλιά... :-)