Πολύ δειλός για να πετάξω...

Νά’μαι πάλι στην ίδια θέση, με καινούριο πληκτρολόγιο – θέση ανύψωσης φορητού υπολογιστή, ν’ακούω αυτή τη φορά όχι το μελαγχολικό παραγωγό, το Νίκο Γκαραβέλα, στο Love Radio 97.5, όπως συνηθίζω, αλλά τον καινούριο σταθμό, τον ‘Rain Planet’, http://www.therainplanet.com/ με επιλογές της Angelina Rain, και να γράφω ποστ, με τον τρόπο που ξέρω να γράφω για να έρχομαι σ’επαφή με τον κόσμο, απλά, ωμά, σταράτα, κυνικά, κάποτε χυδαία… Παλιά αγαπημένη συνήθεια. Η μόνη διαφορά είναι πως τώρα συνήθως διακόπτω για ν’ακούσω κανά τραγούδι που αναρτούν οι νέοι φίλοι στο facebook, αν και σήμερα δεν το’κανα. ‘Να γράφεις’... Επιθυμία κάποιων που όμως δεν είναι αντικειμενικά εκφραζόμενη μιας και με διαβάζουν λόγω συναισθηματικού δεσμού…



‘Με διέγραψες ή αυτοδιαγράφηκες απ’το facebook?’


‘Αυτοδιαγράφηκα’


‘Πώς κι’έτσι?’


‘Ξύπνησα ένα πρωί και σκέφτηκα πως δεν έχει κάτι να μου προσφέρει , δεν το χρειάζομαι’.


Συνομιλία με μια φίλη απ’το τηλέφωνο. Την είχα γνωρίσει εκτός διαδικτύου πολύ πριν γίνουμε φίλοι στο facebook. Με άλλες γνωριστήκαμε στο facebook, στην Athens Voice, στο Yupi , ακόμα και στο Blogger, και είχαμε επαφές διαδικτυακές, μέσω msn, τηλεφωνικές, προσωπικές, με κάποιες συνεχίζουμε, με κάποιες διακόψαμε…


Διάβασα το βιογραφικό της Angelina στην ιστοσελίδα της http://www.therainplanet.com/. Έμεινα χάσκοντας που λέμε και στην Κύπρο, έκφραση που βγήκε απ’την έκφραση αυτών που κάπνιζαν χασκιάσι, δηλαδή χασίς. Τόσα πολλά ένας άνθρωπος… Μου θύμισε μια νέα φίλη στο Blogger, κάποιες άλλες φίλες στο facebook, το διάλογο πιο πάνω, αλλά περισσότερο μου θύμισε το Μαχαιρίτσα λίγο μετά τους Τερμίτες και ακόμα περισσότερο τον Ρόκο. Θυμάμαι σε μια συνέντευξή του είχε πει πως κιθαρίστας όντας, μουσικός και φιλόμουσος, είχε πάει ν’ακούσει τους Pink Floyd στο Ολυμπιακό Στάδιο. Τόσο πολύ συγκλονίστηκε απ’τον Roger Waters που ένοιωσε άχρηστος, αν είναι δυνατόν, και για 2 χρόνια πήγε στο νησί του και ζούσε σαν ψαράς…


Πάντα λέω πως τη στιγμή που πεθαίνεις περνά σαν ταινία όλη σου η ζωή σε κλάσματα δευτερολέπτων μπροστά στα μάτια σου και βλέπεις ξεκάθαρα ότι καλό ή κακό έχεις κάνει. Κι’αν σ’αρέσει χαμογελάς και πας στον παράδεισο, αν όχι τότε πας στην κόλαση. Είναι η στιγμή που κρίνεις εσένα δίκαια και αντικειμενικά. Αυτό όμως μπορεί να σου συμβεί, σπάνια αλλά μπορεί, και σε κάποιες φάσεις της ζωής σου. Όχι στον ύπνο, που είναι ένας μικρός θάνατος, μια γεύση θανάτου, με αποτέλεσμα κάθε ξύπνημα να είναι σαν ανάσταση. Όχι. Στον ξύπνιο σου. Σε μια κατάσταση σοκ, συγκλονισμού από εξωτερικά ερεθίσματα, είτε είσαι σε κατάσταση περισυλλογής και μιας κάποιας αναπόλησης του παρελθόντος και θλίψης είτε όχι. Όπως τον Ρόκο τότε. Όπως εμένα τώρα…


Είναι αποδεδειγμένο πως γενικά οι γιορτές όπως τα Χριστούγεννα προκαλούν μια θλίψη, μια κατάσταση κατάθλιψης. Γίνεται πιο έντονη η μοναξιά του κάθε ανθρώπου, πιο έντονη η απογοήτευση. Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να δίνουμε και να εισπράττουμε αγάπη. Αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορα κοινωνικά δρώμενα, μαζώξεις, γλέντια. Αυτή η μοναξιά, κληρονομιά απ’τα παιδικά χρόνια των πλείστων, είναι η αιτία της δημιουργίας των καλλιτεχνών, της προσφοράς των ευεργετών ή των εθελοντών, αλλά συνάμα κι’η αιτία αυτοκτονιών, ψυχασθενειών, αντικοινωνικών συμπεριφορών, βίας… Μοναξιά που βρίσκει παρηγοριά στο ποτό, στο Blogger, στο Facebook, σε μπαράκια, εστιατόρια, θέατρα, σινεμά, καφέ, πλατείες, διαδηλώσεις, βιβλιά, περιοδικά, λάπτοπ, φύλλα χαρτιού με μια πένα, καμβά με λάδι, νερομπογιά, κάρβουνο, παστέλ, στη λάσπη, στο μάρμαρο, μετοχές, χαρτονομίσματα, επιχειρήσεις, παγκάκια, αγώνες, παιχνίδια, σεξ, έρωτα, λαγνεία, βουλιμία… Τελικά αυτή η μοναξιά είναι που κρατάει τον κόσμο ζωντανό ακόμα. Απλά άλλοι την γεμίζουν δίνοντας κι’άλλοι την γεμίζουν παίρνοντας. Όσοι έχουν δίνουν κι’όσοι δεν έχουν παίρνουν. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν έχεις και δεν δίνεις…


Πολλές φορές όταν πολλά πράγματα φαίνονται να μην προχωράνε ή να απαιτούν πολλά πατάω το κουμπάκι που λέει stop. Όπως έκανε ο Ρόκος. Κάποιες φορές με φοβίζει η επιστροφή. Φοβάμαι μήπως δεν βρω αυτά και κυρίως αυτούς που είχα πριν εξαφανιστώ. Περισσότερο όμως ανησυχώ μήπως ποτέ δεν τους είχα απλά με είχαν. Πάντα μια απόδραση βοηθάει. Κάποτε αν δεν κάνεις τις θυσίες που κανείς δεν απαιτεί δεν ξέρεις που πατάς. Αν δεν πηδήξεις στο κενό δεν ξέρεις αν μπορείς να πετάξεις. Αρκετές φορές το να περνάς καλά σε αποχαυνώνει. Το βόλεμα σκοτώνει την προσωπικότητα. Αν έχεις φυσικά…


Είμαι πολύ δειλός για να πετάξω…