Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Ένα απλό 'ΟΧΙ'...



Ευγενική ψυχή... Ευγένεια στους τρόπους... Παράξενο αλλά δεν συμβαδίζουν πάντα. Όπως και η γλώσσα που μιλάμε, και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε. Προχθές για παράδειγμα συζητούσαμε για μια υπόθεση με κάτι συναδέλφους, εκ των οποίων ένας υπεύθυνος, κατηγορώντας στην ουσία κάποιον άλλο συνάδελφο, με αποτέλεσμα όχι μόνο στο τέλος να φανεί πως εγώ έφταιγα για τη συζήτηση αλλά ακόμα κι'η συνάδελφος που υπερασπίστηκα μέχρι τέλους βρίσκοντάς της απόλυτο δίκηο να μην το καταλάβει. Και όντας τόσο ειλικρινής μέχρι ωμότητας και χρησιμοποιώντας απλές λέξεις, πάντα πίστευα πως είμαι κατανοητός. Κι'όμως. Όπως και στη σημερινή φιλία, ο καθένας παίρνει αυτό που του συμφέρει, στην καλύτερη περίπτωση αυτό που έχει στο μυαλό του ότι σημαίνει. Όπως στον έρωτα, όπως στην αγάπη. Το νά'σαι γλυκός με κάποια σημαίνει γι'αυτήν πως είσαι ερωτευμένος, μιας και αυτή είναι ιδιαίτερα γλυκειά μόνο αν είναι ερωτευμένη ή δεν έχει συνηθίσει σε άντρες που συμπεριφέρονται γλυκά. Απ'την άλλη, το ότι συμπεριφέρεσαι γλυκά σαν άντρας δε σημαίνει πως έχεις κι'ευγενική ψυχή. Το ότι βοηθάς τους αδύνατους δε σημαίνει πως τους αγαπάς κι'όλας. Όπως και το ότι μια γυναίκα έχει πολλούς ερωτικούς συντρόφους, ακόμα και ταυτόχρονα, ακόμα και περιστασιακά όπως μπορεί κάποιοι να βλέπουν σε βιντεάκια από αμερικάνικα πάρτυ σε στριπτιτζάδικα, ακόμη κι'αν κάποιες απ'αυτές που διαβάζουν τώρα το έχουν κάνει, δε σημαίνει πως είναι και ανήθικες. Συνήθως είναι πονεμένες ψυχές, αδικημένες ίσως, κάποιες φορές άτομα χωρίς αυτοπεποίθηση, κάποιες φορές άτομα χωρίς εμπιστοσύνη πλέον στους άλλους... Όπως και οι άνδρες που αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους. Κάποτε με κόμπλεξ, κάποτε ανήθικοι, κάποτε πονεμένοι. Απλά όλοι εμείς ποτέ δεν ακούμε τελικά. Ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, με βάση το συμφέρον μας. Εγωιστικό? Ναι. Ακόμα κι'εκ μέρους μου που έχω απαίτηση κανείς να μην έχει απαίτηση. Βλέπεις η ανισορροπία, είτε η συναισθηματική, η κυριότερη στις μέρες μας, είτε κι'η πνευματική, καθώς και τα προβλήματα που μας ταλανίζουν σήμερα, μας δίνουν διεξόδους στα βασικά ένστικτα, με αποτέλεσμα να βρίσκουμε καταφύγιο στο φαγητό, στο ποτό και στο σεξ. Έτσι κι'αλλοιώς πάντα έλεγα και πίστευα πως δεν υπάρχουν κακές ψυχές. Υπάρχουν κακά μυαλά. Κι'αν στο δικό μου έχει τρυπώσει πως μια γυναίκα ερωτεύεται αν τις διεγείρεις τις σεξουαλικές ορμόνες, τότε για μένα, όσο ευγενική ψυχή κι'αν είναι, αυτό θα σημαίνει πάντα. Κι'αν στο μυαλό μου υπάρχει σα γεγονός πως κάθε γυναίκα όταν πάψεις να είσαι αποκλειστικός γι'αυτήν ή όταν πάψεις να της δίνεις τη φωτιά στο κορμί φεύγει, ή ότι αν την ανάβεις αλλά δεν προχωράς γρήγορα πάλι φεύγει, αυτό θα συμβαίνει. Κάποια φίλη μου είπε πως πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός στις επιλογές μου. Μια ψυχή επιλέγει τι και ποιαν θα αγαπήσει. Ένα κορμί επιλέγει κορμί που θα χαρεί μαζί του. Ένα μυαλό επιλέγει μυαλό που θα συνομιλήσει. Αλλά δεν επιλέγεις αν δεν ζήσεις, αν δεν γνωρίσεις, αν δεν δοκιμάσεις. Και φυσικό είναι να κάνεις και λάθος. Όμως αλήθεια, πόσες σχέσεις είναι αιώνειες? Απ'εκεί και πέρα, σαν πραγματιστής που είμαι, το θέμα είναι απλό. Αν θες να μην πληγώσεις και να μην πληγωθείς, αν θες να είσαι τίμιος κι'ευγενής, αν θες να μην πέφτεις σε πειρασμούς ή να μην προκαλείς, τότε μένεις μόνος. Κατ'επιλογή. Ναι, η ανηθικότητα φθείρει τη ψυχή και διαφθείρει το μυαλό. Αλλά το σεξ είναι η πιο ελαφριά ανηθικότητα. Το θέμα είναι αν μένεις μόνο σ'αυτήν. Γιατί αλήθεια είναι, όταν αφεθείς σ'ένα ολίσθημα, αφήνεσαι σε πολλά. Κανείς δεν είναι εντάξει σ'όλα εκτός από ένα. Καθοδηγούμενοι λοιπόν από τα βασικά ένστικτα, την ανάγκη, το φόβο, την κοινωνικότητα, τα λάθη και τα πάθη, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι αν μη τι άλλο να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας. Αλλά ακόμα κι'εδώ η λογική μας πάει περίπατο, θυσία στο βωμό του συμφέροντος, ντυμένη με τα ρούχα της υποκρισίας έναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, την αθωότητά μας έναντι σ'αυτούς που μας έκαναν ότι είμαστε, στα λάθη τους, στα πταίσματά τους. Ευγενική ψυχή? Όλες είμαστε. Ευγενικοί άνθρωποι? Ίσως όχι όλοι. Αλλά απ'τη στιγμή που βρήκαμε τον τρόπο να ελκύουμε για συγκεκριμένους σκοπούς, ποιος νοιάζεται? Τελικά όλο και περισσότερο μοιάζουμε στα ζώα. Κι'όλα αυτά επειδή φαίνεται πως η λογική δεν είναι αρκετή για να κρίνουμε σωστά, ούτε για να πούμε μια απλή λέξη σ'αυτό που ξέρουμε πως δεν είναι σωστό, αν φυσικά συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως δεν είναι σωστό και δε γίναμε κι'εμείς κωλοβές αλεπούδες. Ένα απλό 'ΟΧΙ'. Πολύ πιο δυνατό απ'τα 'Σ'αγαπώ' και τα 'Ευχαριστώ' και τα 'Συγγνώμη' που είπαμε στη ζωή μας. Ακόμη κι'αν τα εννοούσαμε. Γιατί αυτό το όχι δεν θα το πούμε σε κανένα άλλο παρά σε μας. Στα θέλω μας, τα πάθη μας, τους πόθους μας. Κι'όσο δυνατά κι'αν είναι, είναι ελαφρυντικά, όχι αθωοτικά. Και θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία κι'η ευγένεια. Κι'ένα απλό όχι...

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Fernando Pessoa είχε γράψει πως δεν αγαπάμε τον άλλο, αγαπάμε την εικόνα που έχουμε πλάσει γι' αυτόν. Και με τον εαυτό μας ίσως να συμβαίνει το ίδιο.


υγ τα κατάφερες..
υγ2 ακόμα περιμένω.

Ανώνυμος είπε...

Tελικα..ολοι μας εχουμε κρυμμενο εναν καλο εαυτο..και ολοι ξερουμε τις κακες επιλογες ..η τις κακες μας συνηθειες, αρκει να θελησουμε να δωσουμε στον εαυτο μας αυτο που του αξιζει...και σιγουρα , δεν του αξιζουν τα σκουπιδια....
αυτο το αρθρο σου..αν μη τι αλλο, σηματοδοτει αυτογνωσια...και προσωπικα μου δινει χαρα...μπορει μεσ απο πονο..δεν εχει σημασια...αλλα το βρηκα πολυ αισιοδοξο, μια και περιλάμβανει πολλες και ουσιαστικες αληθειες...που δεν φοβασαι να αποδεχθεις..και ευχομαι να βρεις την δυναμη...να τις περασεις σε βιωματικη....

Emperor είπε...

Lali κάτι παρόμοιο είπε και κάποιος άλλος λόγιος, ή ο Μπρεχτ, ή ο Μωμ. Είπε πως γνωρίζουμε κάποιον, φτιάχνουμε την εικόνα του στο μυαλό μας και μετά προσπαθούμε να τον κάνουμε να μοιάσει στην εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για εκείνον. Προσωπικά, παρά τις καλές μου στιγμές, δείχνω απ'την αρχή τις κακές μου, ή έστω κάποιες απ'αυτές, ωμά και σταράτα. Κι'όμως, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, οι πλείστοι συνεχίζουν να με βλέπουν όπως τους αρέσω. Μέχρι να μην τους αρέσω...

Υ.Γ. Ποιο απ'όλα?
Υ.Γ.2 Τι απ'όλα?

:-)

Emperor είπε...

Αγαπημένη Ανώνυμη, το θέμα δεν είναι να έχουμε κρυμμένο ένα καλό εαυτό. Το θέμα είναι να τον βγάλουμε στο φως. Και θέλει κόπο, και μόχθο, και αίμα, και στέρηση ηδονών και απολαύσεων. Κι'ακόμα κι'αν, όπως εσύ, όχι μόνο δεν είναι σκουπίδια αυτά που του προσφέρουμε, αλλά διαμάντια, αν τα πετάμε στα σκουπίδια αυτό γίνονται. Η λογική αν την αφήσουμε να λειτουργήσει θα μας κλειδώσει σ'ένα μπουντρούμι. Τα προβλήματά μας μάθαμε να τα αφήνουμε αιώνια άλυτα, βρίσκοντας προσωρινές λύσεις σ'ευχάριστα πράγματα... Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Φυσικα ειναι ζητημα επιλογης αν θα αποφασισουμε να βγαλουμε εξω τον καλο μας εαυτο...η αν θα ορισουμε εμας σαν αποδεκτες σκουπηδιων....ισως ειναι πιο βολικο μια και αυτα λειτουργουν επιδερμικα...μια και στην αντιθεση περιπτωση...τα νερα ειναι βαθεια..αρα χρειαζεται δεινο κολυμπι...
σεβαστη η γνωμη σου...και η επιλογες σου.........

Emperor είπε...

Αγαπημένη Ανώνυμη προσωπικά πιστεύω πως δεν έχω τόσο καλό εαυτό όσο πιθανόν να φαίνεται...

Ανώνυμος είπε...

"προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο βρέθηκα να τα πίνω με εναν άγιο .."
....στην υγειά σου ....

φανατική θαυμάστρια/αδηφάγα αναγνώστρια

Emperor είπε...

Αγαπημένη νέα ανώνυμη, σα να άργησες να μου στείλεις e-mail...

Ανώνυμος είπε...

ναιέχεις δίκιο ... είναι ελαφρώς ασύμμετρη η επικοινωνία μας, θα επανορθώσω