Μη ζητάς λεπτομέρειες...

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Αύγουστος ήταν. Η θάλασσα ελαφρώς τρικυμισμένη. Ή μάλλον είχε δυνατό κύμα. Κάτι απ'τα δυο ή λίγο κι'απ'τα δυο. Αλλά πρόσεξα πως λίγο πιο μέσα ήταν ήρεμη. Δεν είμαι δεινός κολυμβητής, ήθελα όμως να κολυμπήσω, εκείνο το λίγο που κολυμπάω. Μπήκα μέσα και κάνοντας βουτιές ανάμεσα στα κύματα πέρασα στα ήσυχα νερά, βαθιά. Πέρασα ωραία. Όταν αποφάσισα να επιστρέψω κατάλαβα το λάθος μου. Το κύμα πήγαινε με ορμή προς τη στεριά και επέστρεφε με ίδια ορμή από κάτω. Οι υπόλοιποι της παρέας, σύζυγος, φίλοι και σύζυγοί τους, έξω, δεν πήραν χαμπάρι. Κράτησα τη ψυχραιμία μου. Με βαθιές ανάσες και κρατώντας όσο περισσότερο μπορούσα την αναπνοή μου, προσπαθώντας να με βοηθά το κύμα όταν πήγαινε προς τη στεριά, τα κατάφερα. Έκανα ώρα να ξεκουραστώ. Τουλάχιστο δεν φοβήθηκα...

Κάποιοι με ρωτάνε πώς πέρασα στην Αθήνα. Η απάντηση πάντα η ίδια. Κραουνάκης, Τσαλιγοπούλου, Εθνικό, Βαλτινός, Μουσείο Ακρόπολης, Συμμετοχική Όπερα, Γκάζι - Έκθεση ομάδας θεάτρου, χιόνια στην Ερμού και στο Θησείο, βόλτες, ξάπλες, Pasagi, Kouzina... Δυστυχώς τέλεια. Δυστυχώς, όχι μόνο επειδή επέστρεψα. Κάποιες φορές το δυστυχώς είναι για ευχάριστα πράγματα, τα οποία όταν και αν συμβούν σου δείχνουν κάτι άλλο που σε προβληματίζει. Κάποιοι τολμάνε να με ρωτήσουν αν συναντήθηκα με κάποιους, και μάλιστα μερικοί και ονομαστικά. Κάποιοι γενικά. Και αν ναι, τι κάναμε. Κάποιοι απλά υποψιάζονται αλλά δε ρωτάνε. Θυμάμαι την προηγούμενη φορά που ήμουνα Αθήνα, και μάλιστα μόνος. Δεν κατάφερα να συναντηθώ ούτε για ένα καφέ, ούτε με ένα άτομο. Τότε είχαν πέσει και κάποιες υποσχέσεις για την επόμενη φορά. Τις άκουγα και χαμογελούσα. Ήξερα...

Η παλιά μου γειτονιά, η Athensvoice, μου έδωσε πολλά. Χαρές, λύπες, συγκινήσεις, συναισθήματα, επαφές, σχέσεις... Πάρα πολλά, ίσως όσα σε κανέναν άλλο... Πάντα έλεγα πως ακόμα και ένας να υπάρχει δικός μου άνθρωπος, θά'μαι εκεί...

Προβλήματα υγείας που ίσως να είναι αναστρέψιμα αλλά το ότι νοιώθω υπέροχα και δε με επηρεάζουν στις δραστηριότητές μου τα καθιστά επικίνδυνα. Τεράστιος θυμός που βγαίνει σε οποιονδήποτε κάνει τον σπουδαίο ή προσπαθεί να περάσει το δικό του ή έχει καταχωρηθεί ως ένοχος και καταλήγει σε παραγκωνίσεις/διαγραφές όχι τόσο απ'τη ζωή όσο απ'την εκτίμησή μου. Το πρόβλημα είναι πως ξέρω πώς να το κάνω να φανεί ακριβώς το αντίθετο...

Πολύ αγάπη, έρωτας και πάθος που λαμβάνω από αρκετές χωρίς να την αξίζω, να τη θέλω σ'αυτόν τον βαθμό, να την ανταποδίδω το ίδιο, χωρίς λόγο και αιτεία. Γιατί εμένα?...

Με ρωτάνε τι έχω. Εκτός του ότι νυστάζω και νοιώθω κουρασμένος λες και έπαθα υπερκόπωση ή κατάθλιψη, που εύκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί μανιοκατάθλιψη, νοιώθω ακριβώς όπως τη στιγμή που ανακάλυψα πως το κύμα που βγαίνει στη στεριά από πάνω και επιστρέφει ορμητικά από κάτω με απόκλεισε στα βαθειά...

Συνεχίζει να είναι αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο παραμύθι 'Το κοριτσάκι με τα σπίρτα' και αγαπημένο μου τραγούδι 'Ο μικρός τυμπανιστής'. Σίγουρα μ'αρέσουν και άλλα πάρα πολύ...

Φεύγει κάποιος και σ'αφήνει όταν εσύ μένεις ακίνητος στο ίδιο σημείο... Χάνεις κάποιον όταν αφού φύγει συνεχίζεις να τον ψάχνεις δίπλα σου. Και πάνω απ'όλα, απογοητεύεσαι όταν επένδυσες πολλά σε κάτι λίγο επειδή απλά πίστευες σ'αυτό πολύ. Καιρός να ψάξεις που κάνεις λάθος...

Ακόμα και τώρα πιστεύω πως με μια γυναίκα μπορείς να είσαι και φίλος και εραστής. Για πάντα. Οι πλείστες επιμένουν να προσπαθούν να με διαψεύσουν. Νομίζω θα τις πιστέψω τελικά...

Χάλια Χριστούγεννα περνάνε οι πληγωμένες ψυχές, οι γεμάτες θυμό λόγω πόνου ψυχές και οι αχάριστες ψυχές...

Σκέφτομαι να πάω στον ψυχίατρο. Φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως με γιατρέψει, ή ακόμα χειρότερα μήπως μου πει πως είμαι καλά...

Ναι... Υπάρχει Άγιος Βασίλης... Και δεν είμαι εγώ...

Καλά Χριστούγεννα...